RUHLARIN DANSI

UNUTAMIYORUM!

●○HATIRLATMA
○●MULTİDEKİ:Emre ÖZ
•°Bölüm Müziği:Cem ADRİAN~Sen Benim

Onu kolundan çekiştirerek yatağa ittim.
"Otur şuraya!"dedim emir verir gibi.Bir yastığı ayakucu hizasına birini de baş tarafa koydum."Bence paylaşabiliriz"dedim sırıtarak.

Sonra öfkeli bir şekilde bana bakarak"Sevgiline ayıp olmasın"dedi.Hı? Ne sevgilisi ya benim hiç sevgilim olmadı ki.Ne saçmalıyor bu?

***************************Neydi bu şimdi? Emre ne kadar öfkeli bakıyordu bana.Öfkeden çenesindeki kas seğiriyordu.Ne diyeceğimi ne yapacağımı bilemiyordum.Korkuyordum.Emre bana geçmişimi hatırlatıyordu.

O geceyi...9 yaşlarındaydım.Bana hiç vurmamışlardı ama eziyetleri keşke dövseydi dedirtiyordu.Sadece o karanlık banyoda bir gün boyunca aç susuz kaldığımı hatırlıyorum.Çok korkuyordum.Karanlık içime işlemişti.İlk kez bu kadar çaresiz, yapayalnız hissetmiştim kendimi.Çok ağladım çok...Kimse duymadı beni.Hiçbir kimse.Dedim ya o kadar küçüktüm ki ne yaptığımı, suçumu bile hatırlamıyordum.Suçum ne olursa olsun bedeli bu kadar korkunç olmamalıydı.Dışardan sürekli sesler geliyordu.Bir adım öteyi göremeyecek kadar karanlıktı.Sesim çıkmıyordu artık bağırmaktan.Sesim hala kulaklarımda çınlıyordu."Annecim söz veyiyorum biy daha yapmıycam söz.Koykuyoyum"O korkunç geceye dair sadece şimşek sesleri netti kulağımda.Sonra yığılıp karanlığa teslim ettim kendimi.Söz vermiştim kendime bir daha canımı yakmayacaklardı.Sonra da o aldırmaz, duygusuz, tepkisiz, karanlık Eylül'e dönüştüm...

"Emre ne saçmalıyorsun sen?"dedim.O karanlık gözleri daha da bir koyulaşmış bana bakıyordu.Korkmama rağmen sesim o kadar güçlüydü ki.Hayata meydan okumam gibi.Evet hayattan korkuyordum ve inadına direniyordum.

"Sevgilini diyorum.Nasıl bari yakışıklı mı?"dedi.Kafam iyice karışmıştı.

Anlamazca yüzüne baktım."Emre bence sen uyu.Bak kafan gidip gidip geliyo."dediğimde ayağa kalkıp üzerime yürüdü.Aramızda birkaç adım kalmıştı.Ben de sinirleniyordum artık.Hiçbir şey anlamadım ve bu çocuk ne saçmalıyordu?

Emre aramızdaki açığı kapattı.Ben yine gözlerine bakamıyordum.Ellerini saçlarımda gezdirirken gözlerimi kapamış bu anın bitmesi için dua ediyordum"Sana böyle dokunuyor mu?"dedi.Sinirlendiği her halinden belliydi.Sesi dişlerinin arasından çıkıyordu.

"Yeter artık Emre.Bitir şu saçmalığı.Ne sevgilisi ya"diye bağırarak kollarının arasından kurtuldum.

Yatağıma uzandım ve poları üzerime çektim.Emre öylece bana bakıyordu.Sonra başucuma oturup poları yüzüm görülecek kadar çekti.Hala gözlerim kapalıydı.Elleriyle yüzüme dağılan saçları kulağımın ardına itiyordu."Gözlerini açar mısın?"dedi kararlı ve ciddi ses tonuyla.Gözlerimi açmadan"Uykum var Emre"diyebildim.

"O zaman sabaha kadar seni izlerim"dediğinde kıkırdıyordu.Gözlerimi açtım ve gözlerine sabitledim.Bu çocuğun derdi neydi? Niye bu kadar üstüme geliyordu.

"Efendim Emre'cim"dedim dişlerimin sıkarak.O da eski ciddiyetini geri almıştı.Derin bir nefes aldı.Yutkunurken zorlanıyor gibiydi."Matematik yazılımız vardı.O zamanlar sınıfımızın hatta okulumuzun iftiharı sendin.Hiçbir notum yoktu"dedi.ben de "eee"der gibi suratına bakıyordum.Gözlerinin kahvesini izliyordum.Işığın vurduğu yerlerdeki hafif elaları."Senden istedim.Sen hiç itiraz etmeden bana defterini verdin.Defterini aldım.Her zamanki gibi son gün çalışıyordum.Arka sayfası gözüme takıldı.Bana bir mektup yazmıştın.Bana aşıktın."dedi.Dudakları kıvrılmıştı.İşte şimdi bitmiştim.O da yanıma dümdüz uzanmıştı.Ben utanmıştım.Yüzüne bakmıyordum.Aynı yastıkta tavanı izliyorduk.