ကျနော်ဘာမှမတွေးချင်တော့တာနဲ့
ခဏအိပ်ဖို့စဉ်းစားလိုက်တာနဲ့
လက်ကဦးထုတ်ကိုချွတ်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ
"ဟာ...ဆံပင်တွေကျွတ်လာပြန်ပြီ "
ဦးထုတ်ကိုပြန်ဆောင်းလိုက်ပြီး လှဲလိုက်တော့သည်
.................
ကောင်လေးရဲ့ ဆေးစစ်မှတ်တန်းကိုပြန်ကြည့်ပြီး
လေပူတစ်ချက်မှုတ်ထုပ်လိုက်တယ်
"သူ့အတွက်အချိန်သိပ်မကျန်တော့ဘူး
ငါ ဘယ်လိုသူ့ကိုအကောင်းဆုံးလုပ်ပေးရမလဲ "
"သူတော်တော်ခံနိုင်ရည်ရှိတာပဲ သွေးကင်ဆာ နောက်ဆုံးအဆင့်က တခြားလူတစ်ယောက်ဆို အိပ်ယာထဲလဲနေလောက်တယ်မလား"
"ကျန်းချန် မင်းပြောကြည့်ပါလား ငါသူ့အတွက် ဘာလုပ်ပေးသင့်လဲ "
"ပျော်ရွှင်မှု ...."
"ပျော်ရွှင်မှု.. ဟုတ်လား "
"အင်း လူတိုင်းက အသက်ရှင်ချိန်ခဏမျာ ပျော်ရွှင်မှုကိုလိုလားကြတာပဲလေ "
ငလွဲကျန်းချန် ဒီတစ်ခါတော့ မင်းမလွဲတော့ဘူး
ပျော်ရွှင်မှုဆိုမှ သူ့ကိုပျော်ရွှင်စေဖို့ ကျနော်ဘာလုပ်ရမလဲ စဉ်းစားရတော့မယ် ဒီတခါသူ့စီသွားကြည့်ရင် လူနာရှင်ကိုခေါ်ပြီးဆွေးနွေးရတော့မယ် ....
#########
❤️❤️❤️❤️❤️
💚💚💚💚💚
သွေးကင်ဆာရဲ့ လက္ခဏာကိုသိပ်တော့မသိဘူး
ကြိုးစားပြီးတော့ရေးထားပါတယ် စာသားတွေကနည်းနည်းပေါ့သွားရင် သွေ့ပုချိ
YOU ARE READING
အဆုံးအစမရှိလေသော
Fanfictionဒီficလေးကို ဖန်တီးမှုတခုအနေနဲ့သာသဘောထားပြီးဖတ်ပေးကြပါနော်
