အဆုံးအစမရှိလေသော

part 11❤️💚

ဘာလိုလိုနဲ့ ကောင်ဆေးဒီရောက်တာ
၁လပြည့်တော့မယ်
ကောင်လေးမိဘတွေစီ ဖုန်းဆက်နေတာ
ဆက်သွယ်လို့ မရဘူး
ခေါင်းမာတဲ့ကောင်လေးက "ကျနော်မရှိလဲ
ဘာမှမဖစ်ဘူး ကျနော်အိမ်မပြန်တာတောင်
သူတို့ဂရုမစိုက်ကြပါဘူး" လို့ဆိုပြန်တယ်

ကျနော်ဆုံးဖြတ်ချက် အခိုင်မာချပြီး
ကားမောင်းပြီးထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်
ကောင်လေးက စရောက်တဲ့နေကနဲ့မတူတော့ဘူး
ပြောစကားနားထောင်လာတယ်
ဆေးသောက်ဖို့ကြောက်တဲ့ကောင်လေးကို
နွားနို့ထဲဆေးထည့်ပြီးတိုက်တော့
အစက‌သောက်တယ် ‌ေနောက်ရက်ကြတော့
နွားနို့ မသောက်ချင်ဘူးပြောပြီး
ဆူပုတ်ပုတ်လုပ်တယ် ပြီးရင်နှုပ်ခမ်းလေး
ထော်ပြီးနွာနို့မသောက်ချင်လို့တဲ့ စိတ်ကောက်ပြသေးတယ် ဘာရယ်တော့မသိ
အချိန်ခဏလေးအတွင်း သူ့ကိုခင်တွယ်လာတယ်ထင်ရတယ် "ဟတ်..ဟတ် ကျနော်ကလဲ အားတာနဲ့သူ့စီပဲ ရောက်နေတက်တာ"

ရှေ့မှာ မြင်နေရတာ Wang မိသားစုအိမ်တော်
ခြံရှေ့ ကားရပ်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ခြံစောင့်ဟန်တူတဲ့ ဦးလေးကြီးတစ်ယောက်ထွက်လာတယ်.....

"လူလေး ...ဘာကိစ္စများရှိလို့လဲ"
"ကျနော် ဝမ်ရိပေါ် အုတ်ထိန်းသူတွေနဲ့တွေ့ချင်လို့ပါ "
ကျနော်တို့အသံကြားလို့ထင်ပ အိမ်ကြီးထဲမှ ကျနော်နဲ့အသက်သိပ်မကွာလောက်တဲ့လူတစ်ယောက်ထွက်လာတယ် အရပ်ရှည်ရှည် အသားဖြူဖြူနဲ့ ခန့်ညားတယ်ထိုလူ အနားရောက်မှ
သေချာကြည့်မိတယ်
ဝမ်ရိပေါ်နဲ့ ရုပ်ချင်းဆင်တယ် ဒါပေမဲ့ ငါ့ကောင်လေးကပိုချောတယ် (အယ် ငါ့ကောင်လေးဆိုပဲ )
(ငါဆေးကုနေတဲ့ကောင်လေးမို့ပါ တမျိုးမထင်ပါနဲ့)

❤️❤️❤️❤️❤️
💚💚💚💚💚
အရှေ့တက်ချင်ပေမဲ့ ဒီနားပဲတဝဲလည်လည်
ဖစ်နေတော့ ကျနော့ကို အာဘွားသာလာပေးလိုက်ကြပါတော့