Doktor: Endişelenmeyin. Amaliyat başarılı geçti. 1 gün gözetim altında tutulduktan sonra taburcu edilebilir.
Doktoro teşekkür ederek ikimizde heyecanla yerimizde zıplıyorduk. TaeMin birden bana sarıldı. *-* Kalbim.... karnımdaki böcükler... Noluyor lan... Derin nefes al Eun derin derin nefes al... Tam kendini geri çekecekken ben daha da sarıldım.
Ben: Sadece 1 dakika böyle kalalım lütfen.
Kocaman gülümsedi ve sıkıca sarıldı. Tam 1 dakika sarıldık. Ve o 1 dakika için de hiç olmadığım kadar huzurlu hissetmiştim. Artık emindim. Bu açlıktan ya da benzeri bir şeyden değildi. Aşk dedikleri şeydi bu. Ve ben çoktan ona kalbimi kaptırmıştım. 1 dakika geri çekildi ve utangaç bir şekilde gülümseyip eliyle saçlarını karıştırdı. Aynı ionunla ilk karşılaşmamızda yaptığı gibi. Ben de gülümsedim onu bu şekilde gülümserken görmek çok güzeldi. O sırada sedye ile MinJi'yi çıkardılar. TaeMin'le takip ettik. MinJi odasına yerleştirildikten sonra doktor yanımıza geldi.
Doktor: Gözünüz aydın. O gerçekten güçlü bir kız. Ameliyat sırasında kalbi durmasına rağmen o yaşamayı seçti. Doktor ne kadar iyi olursa olsun eğer hasta yaşama isteğine sahip değilse elinden bir şey gelmez.
Doktor gülümsedi. TaeMin'le gülümsedikten sonra MinJi'nin yanına oturdum. TaeMin ağlıyordu.
Ben: TaeMin...
TaeMin: Endişelenme. Bunlar mutluluk göz yaşları.
Gülümsedim. O da kahkaha attı ve bana baktı.
TaeMin: Sen de ağlıyorsun.
Ben: HA?!
Elimi gözlerime götürdüm. Gerçekten ağlıyordum. -.- Gözlerimi sildim.
Ben: TaeMin benim okula gitmem gerek. Yine provaları kaçırısam SoJin unni beni öldürecek. MinJi uyanınca bana haber verir misin ?
TaeMin: Tabiki... Teşekkür ederim EunJi.
Yüzünde kocaman bir gülümseme vardı ben de gülümsedim.
Ben: Ne için ?
TaeMin: Her şey için.
Ben: Ben de teşekkür ederim.
TaeMin: Ne için?
Ben: Tekrar gülümsediğin için.
Şaşırdığı her halinden belliydi ama gülümsemesi daha da büyümüştü. Ben de gülümseyip çantamı aldım ve odadan çıktım.
*TaeMin'in Ağzından*
Doktorun söylediklerinin heyecnı ile EunJi'ye sarılmıştım. Kalbim yerinden çıkacak kadar atıyordu. Duymaması için dua ettim. Rhatsız olabileceğini düşünerek geri çekildim ama bana tekrar sarıldı. En az benim kadar heyecanlı olmalı diye düşündüm.
EunJi: Sadece 1 dakika böyle kalalım lütfen.
Dedikleri annemin ölümünü öğrendikten sonra ona sarılıp dediklerimdi. Gülümsedim ve ben de sarıldım. Artık emindim. Ben meleğime çoktan aşık olmuştum. Aslında onu ilk gördüğüm andan beri böyleydim ama kendimi inandıramıyordum.
MinJi'yi odasına götürdük. Doktorun dedikleri ile gözyaşlarımı tutamadım. Dışarıdan bir aptal gibi gözüküyor olmalıydım. Çünkü yüzümde kocaman bir gülümseme eşliğinde deli gbi ağlıyordum.
EunJi: TaeMin...
Endişeli gözlerle bana bakıyordu.
Ben: Endişelenme. Bunlar mutluluk göz yaşları.
