Zijn hart klopt. Hij blijft gefocust op het geluid.
Het enige levende geluid wat hij kan horen.
En zelfs dat klinkt niet al te levend meer.
Eerder levenloos. Zoals een robot.
Het beweegt, maar het leeft niet...
De jongen hoort voetstappen naderen op de gang.
Hij springt op uit het bed dat enkel bestaat uit een dun matrasje.
Zijn handen houden de spijlen stevig vast.
'Jij daar! Laat me eruit! Doe iets! Alsjeblieft.' Smeekt hij.
Zodra de twee oogcontact hebben rent hij weg.
Hulp halen? Dat dacht de jongen niet. Hopen? Het enige wat hij deed.
Dag in dag uit. Starend naar de spijlen in zijn cel.
Zal het ooit open gaan?
Zal hij ooit vrij komen. Hij heeft niets gedaan toch?
Het is zijn schuld toch niet?
Elke agent, gevangene of slechts een schoonmaker die langs komt lopen krijgt een dodelijke blik van de jongen toe gewezen.
Sommige schrikken, sommige bijten terug en sommige negeren hem.
Hij word er gek van. Hij haat iedereen. Iedereen behalve Jeff.
~
JE LEEST
𝚃𝚑𝚎𝚢 𝚃𝚘𝚕𝚍 𝙼𝚎 𝚈𝚘𝚞 𝚆𝚎𝚛𝚎 𝙳𝚊𝚗𝚐𝚎𝚛𝚘𝚞𝚜
FanfictionZe noemen hem gek. Stuk voor stuk. Hij is niet gek! Ze zijn bang voor hem. Stuk voor stuk. Behalve hij, die ene jongen.
