Harry ziet de kleinere jongen wat bewegen.
Dan kijkt hij naar het boekje naast het bed.
Je kunt zien dat het open gemaakt is. En het is gebruikt.
Maar of hij er iets in heeft geschreven weet Harry niet.
Ook durft hij niet te kijken, dadelijk is het nogal persoonlijk.
Door alle twijfels laat hij zichzelf weer terug in het bed zakken.
Over een paar dagen word hij negentien.
Hoe oud zou de jongen zijn? Waarom zit hij hier?
Waarom praat hij niet?
Te veel vragen, te weinig antwoord.
Schrijven is zijn ding niet, dat weet hij. Het lukt hem niet.
Misschien omdat woorden pijn kunnen doen.
Woorden doen pijn ja, beelden meestal minder.
Net zoals een stomme film. Je weet niet goed wat er bedoelt word en daardoor komt het minder hard aan. Zou de jongen dit ook denken?
'Jongens? Wakker worden het ontbijt staat klaar. Kom op. Je mag dan wel niet meer op school zitten, het is hier geen vakantie.' Verteld Liam de jongens en Niall schiet omhoog.
'Ontbijt.' Is het eerste dat zijn lippen verlaat.
~
JE LEEST
𝚃𝚑𝚎𝚢 𝚃𝚘𝚕𝚍 𝙼𝚎 𝚈𝚘𝚞 𝚆𝚎𝚛𝚎 𝙳𝚊𝚗𝚐𝚎𝚛𝚘𝚞𝚜
FanfictionZe noemen hem gek. Stuk voor stuk. Hij is niet gek! Ze zijn bang voor hem. Stuk voor stuk. Behalve hij, die ene jongen.
