De jongen was uitgeput maar wilde niet slapen.
Dadelijk zou hij zijn enige ontsnappingskans mislopen.
Zijn oogleden leken wel duizenden kilo's te zijn aangezien ze telkens even dicht vielen.
Uiteindelijk hield de jongen het niet meer en liet hij zijn slaap winnen.
De volgende ochtend was gevoelloos voor hem.
Het voelde koud en triest.
Er bloeide geen liefde meer in de jongen met blauwe ogen.
En hij misten het. Hij misten de vlinders die door zijn buik raasden als hij aan iemand dacht.
Ook vroeg hij zich af of hij nog ooit verliefd zou kunnen worden.
'Louis Tomlinson, het is tijd. Kom maar mee.'
Langzaam sjokte de jongen achter de mannen aan.
Een hielt zijn handboeien stevig vast.
Maar de jongen wilde niet weg. Wat ging hij dan doen?
Hij heeft geen huis, geen vriend. Het laatste wat hij wilt is zijn familie er mee lastig vallen.
De jongen word op een achterbank in een auto gezet.
'Geen zorgen Louis, je komt op een plek met mensen die ongeveer hetzelfde als jij mee hebben gemaakt.'
Louis wist dat de man loog. Maar hij zei niets.
Hij zweeg.
~
JE LEEST
𝚃𝚑𝚎𝚢 𝚃𝚘𝚕𝚍 𝙼𝚎 𝚈𝚘𝚞 𝚆𝚎𝚛𝚎 𝙳𝚊𝚗𝚐𝚎𝚛𝚘𝚞𝚜
FanfictionZe noemen hem gek. Stuk voor stuk. Hij is niet gek! Ze zijn bang voor hem. Stuk voor stuk. Behalve hij, die ene jongen.
