Na początku tego ff poznajemy główną bohaterkę, a sceny miłosne pojawiają się dopiero troszkę później!
Główna bohaterka Yoon Jin-ah to dziewczyna pochodząca z Busan. Traci ona pracę w studiu tańca ,,DREAM" po tym, jak jej idol umiera... Jest zmuszo...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Nie był to nowoczesny dom, ale od razu bił on spokojem. Naprawdę to było zaskakujące i niesamowite jak komuś udało się to osiągnąć w centrum miasta. Zapukałam niepewnie do drzwi i wzięłam głęboki oddech. Drzwi się otworzyły. Powitał mnie starszy facet. - Dzień dobry. - Dzień dobry, nazywam się Yoon Jin-ah i byłam umówiona na rozmowę o pracę. - A dzień dobry pięknej Pani, zapraszam do naszych skromnych progów (uśmiechnął się).
Czemu znowu mam deja vu?
Przeszliśmy do salonu. Dom był naprawdę duży i przestrzenny.
- Nazywam się Kang Chan-hee. Zanim poda mi Pani CV, proszę powiedzieć dlaczego to Panią mam wybrać do tej pracy? - Myślę, że nie jestem wyróżniająco się osobą. Tak naprawdę, wcześniej pracowałam tylko w studiu tańca ale rehabilitować umiem bo to były kryteria do tej pracy. Lubię pracować z ludźmi i jestem towarzyska... - To wspaniale, proszę podać mi CV.
Podałam Panu CV. Trochę mnie zaskoczył bo planowałam więcej powiedzieć, ale on mi przerwał i podekscytował się jakby powiedziała, że jestem najlepszą rehabilitantką w kraju, a przecież w prostu mu powiedziałam, że nie mam doświadczenia w tym...
- Ogólnie to podoba mi się Pani CV, ma Pani wystarczające a nawet wzorowe umiejętności co do tej pracy haha
Uśmiechnęłam się nieśmiałe.
- Ale wie Pani CV może być nawet idealne, ale liczy się też charakter.
Intensywnie wpatrywałam się w mężczyznę, słuchając wszystkiego co ma mi do powiedzenia. Miałam wrażenie, że kiedyś widziałam jego twarz.
- W tej pracy... Trochę Pani zbladła, proszę chwilkę poczekać.
Starszy Pan poszedł gdzieś a ja szybko wyciągnęłam telefon żeby sprawdzić jak wyglądam.
Bez kitu jakoś zbladłam, o co chodzi? Jin-ah ogarnij się!-uderzyłam się lekko w twarz a staruszek właśnie wszedł do salonu.
- Widzę, że jest Pani chyba zmęczona, proszę napić się wody, a nie bić się po takiej młodej buźce.
Wzięłam łyk wody i poczułam się strasznie głupio.
- Dobrze na czym ja to skończyłem?
Skąd ja go znam? - zastanawiając się, brałam kolejny łyk wody.
- A tak, w tej pracy....
Nagle, dostałam oświecenia. Nieoczekiwanie wyplułam wodę w jego stronę.
-...- spojrzał się na mnie zszokowany bez słowa.
O nie! Moje gały były tak wytrzeszczone, jakby zobaczyła co najmniej ducha. Czy ja serio to na zrobiłam?!
