ΤΑ ΕΤΕΡΩΝΥΜΑ ,ΟΝΤΩΣ ΕΛΚΟΝΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ;

Η κηδεία.

Οι γονείς μου δεν ήθελαν να πάω στην κηδεία, γιατί θα ήταν μεγάλη ταλαιπωρία για τη σωματική υγεία μου, όμως ήξεραν πως αν δεν πήγαινα δε θα άντεχα.

Από το πρωί νιώθω ένα βάρος, ένα σφίξιμο στην καρδιά, προσπαθώ να μην το σκεφτώ ,βάζω τα ρούχα μου και κατευθύνομαι απευθείας εκεί.

Έφτασα στην πόρτα του σπιτιού ,όταν μπήκα μέσα αντίκρισα συγγενείς και φίλους ,όλοι μες τα μαύρα, κάποιοι έκλαιγαν και οι άλλοι προσπαθούσαν να τους συμπαρασταθούν. Βούρκωσα, πήγα να βάλω τα κλάματα αλλά συγκρατήθηκα. Αν ξεκίναγα δε θα σταμάταγα και δεν ήμουν για τέτοια πάλι. Μόλις μπήκα μέσα όλοι με κοιτούσαν ,ήξεραν ποια είμαι ,το πρόδιδαν οι γύψοι μου. Είδα τη μητέρα του να κάθεται μπροστά ,να κλαίει με σπαραγμούς και ο πατέρας του να προσπαθεί να την συγκρατήσει, η αδερφή του καθόταν δίπλα, σιωπηλή κοιτώντας το άπειρο. Είδα τους φίλους του, όλοι μαζεμένοι σε έναν κύκλο να συζητούν, τους χαιρέτησα και πήγα να κάτσω δίπλα τους, ήταν οι μόνοι που ήξερα προσωπικά. Κάποια στιγμή ένιωσα ένα άγγιγμα στον ώμο μου, γυρνάω και βλέπω την αδερφή του, μου συστήνεται και μου λέει να πάω να κάτσω μαζί με την οικογένεια της.

Φοβάμαι ,αν πάω εκεί θα δω τον Παναγιώτη, φοβάμαι την αντίδραση μου, δεν ξέρω αν θα αντέξω να τον αντικρίσω, έχω να τον δω από το ατύχημα. Παρόλα αυτά πηγαίνω δεν μπορώ να φανώ αγενής, η μητέρα του με κοιτάει περίεργα ,σαν να μη με θέλει εκεί.

-Γιατί την έφερες εδώ;

-Σταματά μαμά, τον αγαπάει όσο εμείς ,εδώ είναι η θέση της.

-Αυτή φταίει που ο γιος μου κατέληξε έτσι!

Το ακούω, αλλά δεν αντιδράω. Πηγαίνω πάνω από το φέρετρο. Τον βλέπω. Είναι κάτασπρος, το πρόσωπο του είναι γαλήνιο, πιο ήρεμο από ποτέ. Βάζω τα κλάματα μη μπορώντας να ξεκολλησω από πάνω του. Πρέπει να πάμε στην εκκλησία.

Έχει πολύ κόσμο ,είμαι με την αδερφή του και πηγαίνουμε να κάτσουμε μπροστά. Πάω στους γονείς του.

-Συλλυπητήρια.

-Σε ευχαριστούμε κορίτσι μου, λέει ο πατέρας του.

Η μητέρα του δεν μου απαντάει και εγώ συνεχίζω.

-Τον αγαπούσα πολύ, συγγνώμη, συγγνώμη για όλα, εγώ δεν...

Ξεσπαω σε κλάματα.

-Δε φταις εσύ κορίτσι μου, πάντα αυτά έκανε, αργά ή γρήγορα θα γινόταν ,απλά έγινε μαζί σου, εμείς πρέπει να σου ζητάμε συγγνώμη για αυτά που πέρασες εξαιτίας του.