ΤΑ ΕΤΕΡΩΝΥΜΑ ,ΟΝΤΩΣ ΕΛΚΟΝΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ;

Δύο μέρες και δεκατρείς ώρες

Τελικά ,όλη αυτή η σκέψη μέσα μου δεν με έκανε να ξεκαθαρίσω τα πράγματα ,παρόλα αυτά με έκανε να κοιτάξω από μία άλλη οπτική γωνία το όλο ζήτημα και να βγάλω ένα συμπέρασμα:

Αν όταν τον δω νιώσω κάτι ,ίσως ,κάτι περίεργο . Πάει καταστράφηκα . -εντομεταξυ τώρα που το σκέφτομαι μου φαίνεται πολύ κριντζ- δηλαδή τι φάση ή νιώθεις ή δεν νιώθεις ,αλλά τότε ήμουν μπερδεμένη και όχι και στα καλύτερα μου.

Το σχολείο άρχιζε ,το άγχος επανήλθε ,με τον Χρήστο μιλούσαμε αρκετά συχνά ,περνούσα πολύ ωραία. Με έκανε να γελάω συνέχεια με τα πιο χαζά πράγματα , ένιωθα μια πραγματική χημεία μεταξύ μας ,όχι απαραίτητα ερωτική ,απλώς ταίριαζαν οι χαρακτήρες μας. 

Δεν ξέρω αν θέλω να ανοίξουν τα σχολεία ,βασικά ξέρω ,δεν θέλω, αλλά δυστυχώς θα γίνει σε δυο μέρες και δεκατρείς ώρες. Θα τον δω...και; Θα πρέπει υποτίθεται να καταλάβω... ναι καλά, λες και δεν ξέρω ήδη. Το μόνο καλό με την όλη ιστορία είναι πως πλέον ξέρω ότι καταβάθως ο κάθε άνθρωπος γνωρίζει πολύ καλά τι θέλει στη ζωή του και τι όχι. Ό,τι και αν νομίζει πως είναι, μπερδεμένος και αναποφάσιστος το κάνει απλώς για καμουφλάζ προς τους άλλους ή βρίσκεται σε άρνηση γιατί φοβάται πως με το να παραδεχτεί την αλήθεια θα πληγωθεί. 

Εγώ νομίζω το έπαιζα αναποφάσιστη και μπερδεμένη και για τους δυο λόγους. Αρχικά, δεν ήθελα να ασχολούνται οι φίλες μου με αυτό και να μου χτυπάν όλα αυτά που τους έλεγα εγώ και φυσικά, φοβόμουν ,φοβόμουν πως αυτός δεν με βλέπει με τον ίδιο τρόπο -δεν με βλέπει καν δηλαδή έτσι όπως είμαι- 

Όλες αυτές οι σκέψεις περιτριγύριζαν το μυαλό μου αυτές τις μέρες ,το χειρότερο είναι ότι δεν είχα άλλες σκέψεις ,αυτό το άγχος και η αγωνία με είχαν κυριεύσει. Η τραγωδία είχε μόλις αρχίσει.