ΤΑ ΕΤΕΡΩΝΥΜΑ ,ΟΝΤΩΣ ΕΛΚΟΝΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ;

Το γράμμα

Αγαπητή μου Νικολέττα,
Δεν ξέρω γιατί σου γράφω αυτό το γράμμα, είμαι δειλός και δεν μπορώ να εκφράσω τις σκέψεις μου για σένα, φοβάμαι μη φρικάρεις και δεν ξέρεις τι να απαντήσεις και δε θέλω να σε κάνω να νιώσεις έτσι. Καλύτερα να τις οργανώσω όλες σε ένα χαρτί ,σε ένα γράμμα που ίσως κάποια στιγμή φτάσει στα χέρια σου.
Υπήρχαν καιροί που νόμιζα ότι θα πέθαινα από τη θλίψη και την πλήξη, το μίσος μου προς τον κόσμο, κανένας δεν με ήθελε και εγώ από μεριάς μου δεν ήθελα κανέναν. Ένιωθα ότι είμαι βάρος σε όλους, ότι είμαι τα προβλήματα τον γονιών μου και η υποχρέωση των φίλων μου. Μια μέρα όμως σε γνώρισα, από μια πλάκα, δεν περνάει ούτε μια μέρα που να μην ευχαριστώ την Ιωάννα που με έκανε να σε γνωρίσω, να σε βάλω στη ζωή μου.
Με τον καιρό σε ερωτεύτηκα, πράγμα πρωτόγνωρο για εμένα. Αυτός ο έρωτας με έκανε να βρω ένα νόημα στη ζωή, ένα νόημα για να υπάρχω και να παλεύω για αυτό. Βρήκα την ευτυχία, την ένιωσα όσο ποτέ. Κάθε φορά που μιλούσαμε ,που σε άκουγα, άκουγα το γέλιο σου, με ηρεμούσες ,με έκανες να θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος ,για σένα. Ξέρω ότι θα ακουστεί μελό ,αλλά κάθε φορά που βρισκόμασταν μετρούσα τις μέρες για να σε ξαναδώ.

Μετά, σε αγάπησα. Σε αγάπησα όσο τίποτα στον κόσμο. Τότε, άρχισαν οι σκέψεις, οι σκέψεις που με έκαναν να φοβάμαι, να φοβάμαι μη με αφήσεις, μην σε απογοητεύσω και δε γίνω ο άνθρωπος που θέλεις να είμαι ,μη βρεις κάποιον πολύ καλύτερο από μένα ,που δεν σε παρασέρνει όπως εγώ, ένα καλό παιδί ,γιατί αυτό σου αξίζει αυτό και όχι εγώ. Παρόλα αυτά δεν έχω τη δύναμη να σε αφήσω, δεν μπορώ να σε αφήσω, δεν θέλω να το κάνω και ας ξέρω πως κάποια στιγμή αυτό θα σου κάνει κακό, θα σε βλάψει. Είμαι εγωιστής, το ξέρω.
Είναι μέρες που αγχώνομαι και δεν μπορώ να κοιμηθώ, ξυπνάω με ταχυπαλμίες σκεπτόμενος εσένα, είσαι καλά; Εκείνες τις μέρες που μου είχες θυμώσει, ζούσα σε μια κόλαση, φοβόμουν μήπως δεν σε ξανακούσω ,δεν σε ξαναδώ και τότε πως θα ζήσω, πως θα ξαναβρώ το νόημα της ζωής;

Σ' αγαπώ και σε ευχαριστώ που με άφησες να μπω στη ζωή σου και να την κάνω μαντάρα, που ενώ είδες την εσωτερική μου ασχήμια δε με άφησες ,αντιθέτως με κράτησες ακόμη πιο σφιχτά. Σε ευχαριστώ που με άφησες να είμαι ο πρώτος σου, σε ευχαριστώ που με εμπιστεύτηκες ενώ δεν έπρεπε, που με έκανες να νιώσω ένας άνθρωπος σημαντικός, με αξία ,ενώ πραγματικά είμαι ένα τίποτα.

Σ' αγαπώ και το νιώθω κάθε φορά που σε κοιτώ στα μάτια. Μακάρι να μπορούσες να δεις πως χαμογελάω και πως λάμπουν τα μάτια μου κάθε φορά που μιλάω για σένα. Γαμωτο, είσαι ότι πιο δυνατό έχω νιώσει και αυτό όσο με χαροποιεί ,με τρομάζει παράλληλα. Μια φορά μου είπες : «προτιμώ να ακούω εσένα παρά μουσική» Ήταν ότι καλύτερο άκουσα ποτέ μου.

Σε σκέφτομαι τόσο πολύ που απορώ αν το νιώθεις μερικές φορές.
Δεν έχεις ιδέα πόσο ανάγκη σε έχει η ψυχή μου απόψε, ίσως αυτό με οδήγησε στο να σου γράψω σήμερα ,γιατί έτσι νιώθω πως σε έχω κοντά μου, ακόμη κι αν δεν είσαι εδώ.
Κρίμα που δεν είσαι φωτογραφία ώστε να σε κρύψω και να σε έχω για πάντα.
Υποσχέσου μου ότι δε θα με αφήσεις ό,τι κι αν γίνει, ακόμη και αν σπάσουμε ,ακόμη κι αν σε απογοητεύσω μη με ξεχάσεις, γιατί σου ορκίζομαι εγώ δε θα το κάνω ποτέ.

Σε αγαπώ και σε ευχαριστώ για όλα.