ΤΑ ΕΤΕΡΩΝΥΜΑ ,ΟΝΤΩΣ ΕΛΚΟΝΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ;

Εγώ φταίω.

Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ ,όλα αυτά ξεπερνούσαν τα όρια μου, μόλις είπα όλη την αλήθεια στον Χρήστο και στο καπάκι έμαθα πως ο αγαπημένος μου άνθρωπος πέθανε ,έτσι απλά ,από τη μια μέρα στην άλλη. Εγώ φταίω, γιατί σου είπα να φύγουμε; Γιατί σου είπα να πιούμε τόσο πολύ; Γιατί σε άφησα να οδηγήσεις; Γιατί;

Γιατί έφυγες από κοντά μου; Γιατί έφυγες τόσο ξαφνικά; Υποσχέθηκες να μείνουμε μαζί μέχρι τα γεράματα και να πεθάνουμε μαζί. Εσύ έφυγες, αλλά εγώ έμεινα ,ανήμπορη να σκεφτώ πως θα ζήσω έτσι ,όντας κενή. Πού να ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία μας μέρα ,δεν πρόλαβα να σε ευχαριστήσω για τα τόσα που μου προσέφερες και με έκανες να νιώσω.

Έκλαψα πολύ, τελικά κοιμήθηκα όμως και ξύπνησα με ένα πρήξιμο στα μάτια. Ακόμη δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω τι έγινε ,εκεί που βρίσκεις το νόημα της ζωής και αισθάνεσαι ευτυχισμένη ,έρχεται μια απώλεια και σε διαλύει και εσύ δεν ξέρεις αν μπορείς να συναρμολογηθείς ξανά ,κομμάτι-κομμάτι.

Θυμάμαι που καθόμασταν τα βραδιά στο πάρκο και συζητούσαμε ώρες ατέλειωτες ,πηγαίνοντας από το ένα θέμα στο άλλο, διαφωνώντας και απορώντας πολλές φορές για το τι σκεφτόμαστε και πιστεύουμε. Μου φαινόταν τόσο περίεργο που πήγαινε κόντρα σε όλους, για το οτιδήποτε.

Θυμάμαι πως τα μάτια του με κοιτούσαν γεμάτα ανυπομονησία κάθε βράδυ που βγαίναμε, ξαπλωνα στην αγκαλιά του μυρίζοντας το άρωμα του αναμειγμενο με τσιγάρο. Θυμάμαι τον τρόπο που με κοιτούσε κάθε φορά που ξαπλώναμε μαζί ,το βλέμμα του και την αναπνοή του. Θυμάμαι τις πεταλούδες που ένιωθα στο στομάχι μου κάθε φορά που με φιλούσε ,που με αγγίζε και με έκανε να νιώθω ασφάλεια. Θυμάμαι τη φωνή του και τα όμορφα χάδια του κάθε φορά για καληνύχτα ,τα χείλη του να αγγίζουν τα μάγουλα μου με τόσο πάθος και αγάπη.

Και κάθε φορά περίμενα το επόμενο βράδυ ,όμως αυτό το βράδυ δε θα ξανάρθει ποτέ και για όλα αυτά φταίω εγώ ,που σκεφτόμουν μόνο τον εαυτό μου και τα δικά μου προβλήματα οδηγώντας τον πάλι στο ποτό. Να με πάει σπίτι ,με τη μηχανή ,πιωμένος ,χωρίς κράνος γιατί ήθελε να το δώσει σε μένα. Αν δεν ήμουν εγώ δε θα έπινε τόσο και ακόμη και αν είχε ατύχημα δε θα σκοτωνόταν γιατί θα φορούσε το κράνος και θα ήταν ακόμη κοντά μου. Και εγώ τώρα δε θα ένιωθα έτσι ,θα ήμουν μαζί του συνέχεια, φροντίζοντας τον.

Έχω την ανάγκη να κλάψω ,όχι για να με λυπηθούν οι άλλοι, όχι για να τραβήξω την προσοχή, θέλω απλά να κλάψω ,στο δωμάτιο μου χωρίς κανέναν άλλον μέσα. Να μη με ακούει κανείς ,να μην ακούω κανέναν. Να είμαι μονή, εγώ και ο εαυτός μου και να μπορέσω να ξεσπάσω για όλα, για ό,τι με βασανίζει.

Άραγε μετά τη ζωή τι; Κλείνεις τα μάτια και; Πού πας; Τι γίνεται; Ποιους συναντάς; Είσαι μόνος; Με άλλους; Πού βρίσκεσαι; Ξέρεις ποιος είσαι και τι έκανες; Τιμωρείσαι για τις πράξεις σου;

Μου λείπει ήδη, άραγε τώρα μπορεί να με δει; Μπορεί να δει πόσο πονώ μακριά του;
Μπορεί να με συγχωρέσει;