ΤΑ ΕΤΕΡΩΝΥΜΑ ,ΟΝΤΩΣ ΕΛΚΟΝΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ;

Πιστεύω ότι ένα μέρος μου πάντα θα σε περιμένει.

Επιστρέφω στο σχολείο σήμερα ,όλοι με κοιτάνε πολύ περίεργα, έχουν μάθει, κοιτάνε με μια λύπηση και παράλληλα με ένα επικριτικό βλέμμα.
Τους αγνοώ όλους και πάω να βρω τα παιδιά ,εκεί είναι, εκεί που κάθονται πάντα ,μόνο που δε γελάνε πια. Με βλέπουν να κατευθύνομαι προς αυτούς και έρχονται να με αγκαλιάσουν, τι χαρά! Μου έλειψαν πολύ! Μιλάνε όλοι ο ένας πάνω στον άλλον, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Χτυπάει το κουδούνι. Ποιος να το φανταζόταν. Μέσα σε έναν χρόνο άλλαξαν τόσα πολλά, δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό... Καλύτερα που ήρθα πάλι εδώ, όλον αυτόν τον μήνα, ένιωθα παγιδευμένη στο ίδιο μου το σπίτι, μέσα στη θλίψη και τη βαρεμάρα. Τουλάχιστον τώρα μπορώ να ξεχνιέμαι και να επιστρέψω ξανά στην καθημερινότητα μου σιγά σιγά.
Έλειπε. Ο Χρήστος έλειπε. Λείπει εδώ και αρκετές μέρες, άρρωστος είναι. Καλύτερα που δεν είναι εδώ, την τελευταία φορά που τον είδα ήμουν σε μια άθλια κατάσταση και ψυχικά και σωματικά ,του είπα τόσα πράγματα και φοβάμαι.
Θα με αγνοεί πάλι;
Θα τα έχει πει σε όλους και θα με κοροϊδεύουν;
Θα έρθει να μου μιλήσει;
Να μου πει τι;

Δεν πειράζει, τουλάχιστον σήμερα ας είμαι ήσυχη.

-Θα έρθεις σήμερα μαζί μας εε;

-Εεεε δεν ξέρω...

-Έλα μωρέ Νικολέττα, είσαι κλεισμένη τόσο καιρό μέσα, αύριο πάμε εκδρομή, τι έχεις να κάνεις;

-Ωχ, καλά μωρέ εντάξει...

Και το αύριο ήρθε και μαζί του ήρθε και ο Χρήστος, στην εκδρομή, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ανεβήκαμε στα λεωφορεία, κανένας ενθουσιασμός όπως πέρσι, κάθισα μόνη μου μπροστά, έβαλα τα ακουστικά και έκλεισα τα μάτια μου, ακούγοντας μουσική στο τέρμα.
Ένιωσα σαν κάποιος να ήρθε να κάτσει δίπλα μου. Άνοιξα τα μάτια μου, ήταν ο Χρήστος.

-Πως είσαι;

-Καλά.

-Σίγουρα;

-Όχι.

Χαζός είναι;
Έρχεται και με ρωτάει αν είμαι καλά;
Τι περιμένει να του πω;

-Συλλυπητήρια για τον Παναγιώτη.

-Ευχαριστώ.

-Ξέρεις σχετικά με εκείνη τη μέρα...στο νοσοκομείο που μου είπες όλα αυτά...

-Αααα ναι θυμάμαι...

-Δεν πρόλαβα να σου απαντήσω μετά από αυτό αν και το ήθελα ,συνέβησαν τόσα πολλά που δεν...

-Ναι ναι κατάλαβα, δεν πειράζει, έχει περάσει και τόσος καιρός άλλωστε...

-Όχι όχι πρέπει...