ΤΑ ΕΤΕΡΩΝΥΜΑ ,ΟΝΤΩΣ ΕΛΚΟΝΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ;

έτσι άρχισαν όλα...

Πέρασε πολύς καιρός ,για την ακρίβεια μήνες ολόκληροι.

 Όλα ήταν μία χαρά, με τη Φανή βγήκαμε μια-δυο φορές και ήμασταν καλά ,όχι όπως πριν βέβαια ,αλλά τουλάχιστον μιλούσαμε χωρίς να σηκώνουμε φρύδι η μια στην άλλη. Λύθηκαν πολλά με το που βγήκαμε ,αφήσαμε πολλούς ανθρώπους να μπουν ανάμεσα μας πιστεύοντας ό,τι κι αν μας πουν. Η Φανή έφτασε σε σημείο να πιστεύει ότι την αποκαλώ πουτανα σε όλους. Από την άλλη εγώ ,νόμιζα ότι διέδιδε όλα τα προσωπικά μου, όσα ήξερε δηλαδή ,παρουσιάζοντας τα διαφορετικά.  

Με τον Παναγιώτη μιλούσαμε συνέχεια ,δεν πέρασε μέρα που να μην έχω νέα του, κάθε μέρα μου έλεγε για τα περιστατικά που έγιναν στο σχολείο του ή για τις βόλτες με τις μηχανές. Τόσο καιρό μιλώντας μαζί του ,ακόμη δεν μπόρεσα να κατανοήσω τα λόγια της Ιωάννας όταν με προειδοποίησε να μην κάνω παρέα μαζί του ,εγώ το μόνο που έβλεπα ήταν ένα καλό παιδί με άσχημες συνήθειες. Δεν είχαμε βρεθεί ακόμη από κοντά ,είναι η αλήθεια δεν ήθελα και πολύ ,νόμιζα πως όταν με δει από κοντά θα σταματήσει να μου μιλάει ,άλλο στα social media και άλλο στην πραγματική ζωή. Ίσως είμαι και υπερβολική. Μου το είχε προτείνει αρκετές φορές αλλά πάντα έβρισκα μια δικαιολογία και το αρνιόμουν. 

Με τον Χρήστο ήμασταν καλύτερα από ποτέ ,φίλοι φυσικά αλλά πολύ κοντινοί ,λέγαμε και μοιραζόμασταν τα πάντα. Τον είχα ξεπεράσει, ίσως ,δεν ξέρω, μπορεί να βρισκόμουν και σε άρνηση. Είχα να τον δω πολύ καιρό ,λόγω διακοπών, μου είχε λείψει πάρα πολύ. Μία φορά τον είδα μόνο και αυτό κατα τύχη που τον πέτυχα ,μιλήσαμε για πέντε λεπτά και μετά αποχωριστήκαμε ,αφού μας φώναζαν οι παρέες μας. Ένα παράπονο είχα μόνο από αυτόν, ο τρόπος που μου μιλούσε είχε αλλάξει, ήταν απότομος ,προσβλητικός και αγενής. 

Μιλούσαμε στο τηλέφωνο και με αποκαλούσε πουτανα, καριολα και πριν το κλείσουμε έλεγε ναι άντε πάρε πουλο τώρα και διάφορα άλλα φυσικά. Στην αρχή, δεν με ενοχλούσε ,αλλά μετά εκνευριζόμουνα και έτσι αποφάσισα να του μιλήσω. 

Δεν πήγε τόσο καλά όσο περίμενα ,για την ακρίβεια δεν πήγε καθόλου ,καθώς δεν με πήρε στα σοβαρά και άρχιζε να λέει βλακείες ,τον άφησα στο διαβάστηκε.

Είχαμε να μιλήσουμε περίπου δυο εβδομάδες και απλά δεν άντεχα άλλο ,κάθε μέρα,κάθε στιγμή, κάθε λεπτό τον σκεφτόμουν. Παράλληλα, μιλούσα και με τον Παναγιώτη ο οποίος τον έβριζε και μου υπενθύμιζε πως αν ήταν αληθινός φίλος δε θα με ξεχνούσε έτσι. 

Η Μιχαέλα μου έλεγε να του στείλω μήνυμα ,να ρίξω τον εγωισμό μου και να ενδιαφερθώ ,πάλι εγώ;

Ταυτόχρονα, άρχισα να κάνω πολύ παρέα με τη Ράνια,μια κοπέλα από την τάξη μου που ήμασταν φίλες παλαιότερα αλλά ξεκόψαμε λόγω διαφορετικών παρεών. Βγαίναμε καθημερινά σχεδόν και είχαμε έρθει πολύ κοντά ,με αποτέλεσμα να γνωρίζει και να γνωρίζω τα πάντα για αυτήν. Ήρθε αυτη και έφυγε ο Χρήστος...