ΤΑ ΕΤΕΡΩΝΥΜΑ ,ΟΝΤΩΣ ΕΛΚΟΝΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ;

Τι έγινε;

Άνοιξα τα μάτια μου, νοσοκομείο, πόσο με ανατριχιάζει αυτή η λέξη στο άκουσμα της. Πάντα όταν τη σκεφτόμουν ,μου ερχόταν στο μυαλό εικόνες φρικιαστικές ,νεκρούς ,ανθρώπους πληγωμένους ,συγγενείς να κλαίνε ,νοσοκόμες να τρεχουν πάνω-κάτω, γιατρούς να φωνάζουν ...
Πόσο καιρο είχα να βρεθώ σε νοσοκομείο...

Προσπάθησα να γυρίσω το κεφάλι μου ,δεν μπόρεσα. Οι γονείς μου σηκώθηκαν ,ο μπαμπάς με χάιδεψε και η μαμα συγκινήθηκε.

-Τι έγινε;

-Τροχαίο αγάπη μου, ήπιατε ,ήπιατε πολύ και τώρα...

-Ο Παναγιώτης πού είναι;

-Δεν φορούσε κράνος και έπαθε εγκεφαλική βλάβη ,καρδιοεγκαφαλική κάκωση, είναι σε κρίσιμη κατάσταση.

-Τι; Κράνος δεν φορούσε επειδή το έδωσε σε μένα.

Ξέσπασα σε κλάματα, πως καταλήξαμε έτσι , κι αν δεν γίνει καλά ,αν πάθει κάτι σοβαρό τι θα κάνω; Πώς θα αντέξω μακρια του; Πώς θα ζήσω μετά από κάτι τέτοιο;

Οι γονείς μου με πήραν αγκαλιά και κλαίγαμε οι τρεις μας.

-Κοριτσάκι μου, μη στεναχωριεσαι όλα καλά θα πάνε.

-Πονάω.

Η μαμά συνέχισε το κλάμα και ο μπαμπάς μου είπε:

-Ήσουν πολύ τυχερή σε σχέση με τον Παναγιώτη ,ένα διάστρεμμα και ένα κάταγμα.

Έκλεισα τα μάτια μου και σκεφτόμουν ,τόσες αθώες ψυχές χάνονται καθημερινά ,πεθαίνουν άδικα άνθρωποι ,ποιος ο λόγος; Δε θα το καταλάβω ποτέ.

Κάποια στιγμή άκουσα την πόρτα να κλείνει και άκουγα κάτι ψιθύρους. Άνοιξα τα μάτια μου, ήταν η Μιχαέλα, ο Νίκος, η Ιωάννα, η Ράνια ,ο Στάθης και ο Χρήστος. Ο Χρήστος; Γιατί ήρθε; Τώρα θυμήθηκε να το παίξει φίλος;

-Πως είσαι;

-Πώς έγινε αυτό;

-Καλά πόσο ήπιατε;

-Γιατί δεν προσέχατε;

Όλοι κάθισαν τριγύρω μου με εξαίρεση τον Χρήστο που ήταν απομακρυσμένος και αμίλητος, σαν τα τον έφεραν με το ζόρι. Μιλούσαμε ώρες, με έκαναν να ξεχαστώ ,μου υποσχέθηκαν πως θα έρχονται κάθε μέρα να μου λένε τα νέα του σχολείου.

-Μη με ξεχάσετε.

-Κάθε απόγευμα εδώ ,θα κάνουμε μαζί τα μαθήματα.

Ο Χρήστος δεν μου έριξε ούτε ένα βλέμμα ,τον κοιτούσα επίμονα ,σήκωσε το κεφάλι του και με ένα ένοχο βλέμμα ξανά κοίταξε κάτω.

-Μιχαέλα, αυτός γιατί ήρθε;

-Όταν άκουσε για το ατύχημα ,έκανε σαν τρελός, ήθελε να έρθει οπωσδήποτε.

-Και τότε γιατί δε μιλάει;

-Δεν έχω ιδέα.

Ήρθε η ώρα να φύγουν ,έχουν και σχολείο αύριο, ελπίζω σε λίγο να επιστρέψω και εγώ και παρόλη την τραγικότητα της κατάστασης όλα να γίνουν όπως πριν.

Όλοι έφυγαν εκτός από τον Χρήστο ο οποίος καθόταν σε μία καρέκλα.

-Δε θα φύγεις;

-Ήθελα να μιλήσουμε λίγο πρώτα;

-Τι;

-Αρχικά, πώς είσαι;

-Αχ ,Χρήστο αν θες κάτι πες μου ,αλλιώς σε παρακαλώ φύγε είμαι πολύ κουρασμένη και δεν έχω όρεξη.

-Ναι, έχεις δίκιο ,ήθελα απλώς να σου πω συγγνώμη.

-Συγγνώμη γιατί;

-Σε είδα στο πάρτυ που έκλαιγες και μετά έφυγες μαζί του...

-Πότε; Αλλά και να το είδες τι σε κάνει να λες συγγνώμη;

-Το είδα και είδα επίσης πως κοιτούσες ,κατάλαβα ότι αντιλήφθηκες πως μιλούσα για σένα και νιώθω υπεύθυνος για όλα αυτά.

-Μα, το ότι έκλαιγα δε με οδήγησε εδώ, όλα όσα έγιναν με οδήγησαν εδώ. Επίσης, τότε δεν έκλαψα επειδή με σχολίασες ,σιγά ,τι είμαι να κλαίω τόσο εύκολα; Ήταν όλα μαζεμένα ,πάνω που είχα ξεχαστεί ,ήρθες πάλι και με το βλέμμα σου με έκανες να θυμηθώ τα πάντα.

-Τι εννοείς;