Hemen ayağa kalktım. ‘‘Ne!’’
‘‘Telefonda telaşlanmamamız söylendi. Küçük bir kazaymış ama ikisi de hastanedeymişler. Hadi hemen gidiyoruz.’’
Başımı sallayıp elime sadece şalımı ve telefonumu alıp hızlıca odadan çıktım. Katherine, Molly, Laura ve ben hemen Katherine’in arabasına binip hastanenin yolunu tuttuk. Katherine sakin görünmesine rağmen arabayı oldukça hızlı kullanıyordu. Yanımda oturan Laura’nın ise elleri yüzündeydi. Onun babasıyla çok ayrı bir iletişimi olduğunun farkındaydım.
Benimse tek düşündüğüm bir an önce hastaneye varmaktı. Molly kazanın küçük oluğunu söylemişti ama yine de babamı görmek için sabırsızlanıyordum.
Hastaneye vardığımızda hepimiz hızlıca arabadan indik. Koridorda Jack ve Heather’ı gördüm. Jack ellerini birleştirmiş ağzında tutuyordu. Bacağı ise titriyordu. Heather yanında üzgün bir şekilde oturuyordu.
Jack bizi görünce ayağa kalktı. ‘‘Durumları nasıl?’’ diye sordu Katherine.
Jack bana baktı. ‘‘Baban iyi.’’ Üzgün gözlerle kafamı aşağı yukarı salladım. Konuşmak istemiyordum. Jack diğerlerine döndü. ‘’Babamın durumu biraz daha kötü ama doktor endişelenmememiz gerektiğini söyledi.’’
‘‘Neden yanında değilsin?’’ diye sordu Laura.
‘‘Birazdan içeri alacaklar.’’
Sonunda odalarına girdiğimizde David uyuyordu. Babam ise yatağında oturuyordu. Koşarak ona sarıldım. ‘‘Çok korktum baba.’’ dediğimde gözümden bir damla yaş akmıştı.
Beni kendinden uzaklaştırdığında yüzüme bakarak gülümsedi ve gözyaşımı sildi. ‘‘Ben çok iyiyim. Sadece David için endişeleniyorum.’’
‘‘Boşuna endişelenme.’’ Odadaki herkes bir anda ona döndü. Ben, babam ve Heather hariç hepsi David’e sarıldılar. Heather’la göz göze geldiğimde bana hiç de hoş olmayan bir bakış attığını gördüm. Buna anlam verememiştim, iyi bir durumda değildim sonuçta. Aramızda hala bir soğukluk vardı.
Babama döndüm. ‘’Anneme ne söyleyeceksin?’’
Kafasını iki yana salladı. ‘’Bunu annene söylemeyeceğiz.’’
‘’Ama…’’ Konuşmama izin vermedi. ‘’Peki.’’ dedim.
Yaklaşık yirmi dakika sonra hemşire dinlenmeleri için onları yalnız bırakmamız gerektiğini söyledi. Bu geceyi hastanede geçireceklerdi. Odadan çıktığımızda hastanede kimin kalacağını konuşmaya başladık. Ben babamın tek yakını olarak elbette kalıyordum.
‘’Ben kalıyorum!’’ dedi Laura. Böyle yapacağını tahmin etmek zor değildi.
‘’Anne, sen Molly ve Heather’la beraber git ben de kalacağım.’’dedi Jack.
‘’Cidden gideceğimi düşünmüyorsun değil mi?’’ diye sordu Heather.
Jack ona yaklaşarak omuzlarını tuttu. ‘’Bana desteğin için minnettarım ama artık gitmelisin.’’ Sarılmalar öpücükler sonrası Heather ikna oldu ve gittiler.
Jack yanıma oturdu. ‘’Haberi aldığımda bir şey oldu diye çok korktum.’’ dedi.
‘’Ben de öyle. Ne kadar küçük bir kaza olduğunu söyleseler de hastaneye gelene kadar içim içimi yedi.’’ Ama dışarıdan bakıldığında sakin göründüğümü biliyordum. Duygularımı çok fazla dışa vurmazdım. Her şeye çok tepki veren insanlar ise her zaman sinir bozucu gelirlerdi.
