თავი9
დერეფანი გავიარეთ და სამზარეულისკენ მივდიოდით როცა ჩემმა ფვალებმა რაღაც დაინახეს,რაღაც რაც არუნდა დაენახათ.
-ჯონ?(მე)
-ლეა?(ჯონი)
-ერთმანეთს იცნობთ(ივი)
როგორც კი ივი დავინახე მაშინვე მივხვდი რაც ხდებიდა და თვალებში ცრემლები მომაწვა.
-კი(ჯონი)
როგორც ჩანს ივიმ შეატყო ჩვენი სახეების გამომეტყველება
-საიდან?(ივი)
-ივი ესაა შენი შეყვარებული?(მე)
ივის სახეზე დაბნეუკი ღიმილი აეკრა
-კი და ვინმე მეტყვის რახდება აქ?(ივი)
ჯონს გავხედე რომელსაც თვალებით ვემუდარებოდი არაფერი ეთქვა
-კი ძველი ნაცნობია(მე)
-ჰოო?კარგიაა,არადა ისეთი სახეები გაქვთ თითქოს რაღაც საშინელება დაინახეთ(ივი)
-ივი,ის...ის...ის ჩემი საცოლეა(ჯონი)
-საცოლე?(ივი)
ივიმ მე გამომხედა მე კი თავი დავხარე
-ჰაჰ!არა ჯინ თუ ხუმრობთ სასაცილო არაა(ივი)
ახლა კი თვალებიდან ცრემლები გადმოვყარე
-ამას გულისხმობდი როცა თქვი რომ სალაპარაკო გქონდა?(ივი)
-ივი მე ის არ...
-არგინდა ლეა!ნურაფერს იტყვი(ივი)
ივიმ სიტყვა გამაწყვეტინა და თვალებაცრემლიანებული გავარდა.
-გავყვები და დავაწყნარებ(მეისონი)
მეისონი ივის გაყვა.
-ლეა საქმრო გყავს?(ლიამი)
-ჰო(მე)
-დატომ არ მითხარი?შეგეძლო გეთქვა და მიგეყოლა თუ რამე...
-ლიამ ჯერ კიდევ არ გენდობი იმდენად რომ ყველაფერი მოგიყვე,გგონია იმის მერე რაც ასე უბრალოდ და არაფრის უთქმელად წახვედი ასე ადვილად გწნდობი?!(მე)თვალიანებული ძლივს ვლაპარაკობდი ის ცოტახნით გაჩუმდა.
-ჰო!მართალი ხარ,ვერ მენდობი,იქნებ არცუნდა მეთქვა შენთვის ეა ყველაფერი.ვიცი,ალბათ არუნდა მეწყინოს(ლიამი)
-ლიამ გთხოოვ ცუდად ნუგაიგებ(მე)
ლიამმა ჩემს სიტყვებს არც მოუსმინა ისე წავიდა და ახლა კედელს მივეყუდე და ძირს ნელ ნელა დავჯექი და ტირილი დავიწყე,ჯონი კი ჩემს გვერდით დაჯდა.
-მისმინე,ნუ გამოჩნდები(ჯონი)
-რაა?(მე)
-ვიცი რომ არ გიყვარვარ და გაძალებენ დაქორწინებას,მეც ასე ვარ,ისიც ვიცი რომ უილი გიყვარს მაგრამ ის უნდა დაივიწყო.(ჯონი)
-რაა?შენ ვინ გეკითხება მე რას გავაკეთებ?რა უფლებით მასწავლი რა უნდა ვქნა?(მე)
-დედაშენი მას დაემუქრა რომ თუ ოდესმე ერთად დაგინახავდათ ავადმყოფ დედამისს მოკლავდა,იმასაც გეტყვი რომ ლუსი და უილი ერთად არიან,უბრალიდ არ დაბრუნდე და მე არ ვიტყვი შენს ადგილსამყოფელს(ჯონი)
ჯონმა სიტყვა დაასრულა ადგა და წავიდა.
-ჯონ მოიცა(მე)
ჯონმა უკან მოიხედა
-ის მართლა გიყვარს?ივი?(მე)
მას პასუხი არ გაუცია თუმცა მის თვებში ამოიკითხავდა კაცი ყველაფერს.დედაჩემი უილს ემუქრება?უილი და ლუსი ერთად არიან?ივი?ის გაბრაზდა?და ლიამი?თავში უამრავი კითხვა მიტრიალებდა.ბევრი ფიქრის შემდეგ ივისთან მივედი
-ივი მისმინე(მე)
-არა ლეა არგინდა გთხოვ,უბრალიდ...უბრალიდ ამაზე ნუ ილაპარაკებ,არ მინდა ამ ყველაფრის გაგინება,რატომ აპირწბდი ამის დამალვას?(ივი)
-ივი მე..მე ავერც კი წარმოვიდგენდი რომ შეთი რამე შეიძლებოდა მომხდარიყო(მე)
-იცი რა?შენც ნუ დამენახები ცოტახნით.(ივი)
ოთახში ავედი და გამოვიცვალე,მოკლემკლავიანი ზედა და შავი შარვალი ჩავიცვი ამ დროს კარზე დირექტორმა დააკაკუნა და თავი შემოყო
-რახდება?(მე)
-ღამე დაბლა მთელი სკოლა იკრიბება კოცინს დავანთებთ და ცოტას გაერთობით(დირდქტორი)
-არ შეიძლება რომ არ წავიდე?არ მინდა იქ ყოდნა(მე)
-მგონი უკვე ვთქვი რომ მთელი სკოლა იქნება(დირექტორი)
ის ოთახიდან გავიდა და კარწბი მიიხურა,ახლა ყველაზემეტად ეს არ მინდოდა,არ მინდოდა კიდევ ერთხელ დავენახე ლიამს და ლეას,მაგრამ მეისონი ხომ ჯერ ისევ მყავს?
ერთ ორ საათში დაბლა ჩავედი,უკვე ყვა იქ იჯდა,ლუდები,ჩიფსები და ათასი რამე იყო.ცეცხლთან ახლოს დავჯექი,ივი ლიამი და მეიოსნი ერთად იჯდნენ,მე კი ცალკე ვიჯექი,ადამიანებთან რომლებუც არასდროს არ მენახა.ლუდს ხელი ვსტაცე და დალევა დავიწყე.არც კი ვიცი რამდენი დავლიე.ცოტახანში დავინახე ივი რომელმაც ხელებში თავი ჩარგო ტირილი დაიწყო და ლიამს მიეხუტა.იქედან ევდექი და ლჰდიც თან გავიყოლე.იქედან შირს მინდოდა ყოფნა ასე რომ ტყისკენ ავიღე გეზი ლუდსაც გიჟივით ვსვავდი და თან ყველაფერზე ვფიქრობდი,როგორ შეიძლება ყველაფერი ასე საშინლად იყის ?უკვე ღრმად ვიყავი ტყეში შესული და ლუდიც დამიმთავრდა,,დედაშენი უილს ემუქრებიდა" ,,უილი და ლუსი ერთად არიან" ,,ალბათ არ უნდა მეწყონის" ,,ცოტახნით ნუ დამენახები" ეს სიტყვები ჩემში გაუჩერებლად მეორდებოდა უკვე აღარაფრის ძალა აღარ მქონდა ვტიროდი,ვტიროდი და ვერ ვგრძნიბდი.ბითლი ხეს ვესროლე და ვიგრძელი როგორ მომხვდა ნატეხი თავში.ძირს მუხლებით დავვარდი და მთელი ძალით დავიწყე ყვირილი და მიწას მუშტებს ვურტყავდი
-ამის დედააც!საკუთარი დედა ასე როგორ მექცევი?რაარის იმ ფულში ასეთი?ბოლო ხმაზე ვღრიალებდი და ვბღაოდი,ამდენი ხნის ნათმენი ხმა ერთიანად ამოვუშვი და ახლა უკვე აღარაფრის ძალა აღარ მქონდა,ძირს დავჯექი და ხეს მივეყრდენი,ახლა მაინც შემეძლო ბოლო ხმაზე მეტირა.თავი საშინლად მტკიოდა,სიბნელე იყო და წესიერად ვერ ვხედავდი მაგრამ ვგრძნიბდი როგორ მომდიოდა სისხლი მუჭებიდან.თავს საშინლად ვგრძნობდი,მინდოდა იქ აღარასდროს დავბრუნებულიყავი.
ცრმლები მოვიწმინდე და წამივდექი რომ უკან დავბრუნებულიყავი მაგრამ ამ დროს კეფაში ძლიერი დარტყმა და ტკივილი ვიგრძენი,მერე კი აულ დაბნელდა....
