თავი3
დილას მაღვიძარა მაღვიძებს და ვდგები მაგრამ უკვე ოთახიდან ყველა გასულია,უცებ ვდგები და ვიცვამ ვწესრიგდები და წიგნებს ვიღებ.ესაა ოთახიდან უნდა გავიდე რომ კარებს ვერ ვაღებ,აი ახლა კი უჰაერობა მემართება თან ოთახშიც არაა იმხელა ფანჯარა რომ გადავძვრე,პრობლემა არ იქნებოდა კლაუსტროფობია რომარ მქონდეს.ოფლი მასხავს და ყვირილს ვიწყებ ბოლო ხმაზე
-გააღეთ!კარი გამიღეთ!არავინ არიის?გათხოოვთ!ახლა უკვე ტირილს ვიწყებ და თავბრუ მესხმის,კარებთან ჩავიკეცე და კარებზე იმხელაზე დავიწყე ბრახუნი რამხელაზეც ძალა მქონდა შემორჩენილი.
უცებ გავიგონე როგორ დაიყვირა მეორე მხრიდან ვიღაცამ თუმცა რა თქვა ვერ გავიგე,თვალებს ვეღარ ვიმორჩილებდი,სულ სველი ვიყავი უკან გამოვიწიე რომ თუ ვინმე იყო კარების გაღება შესძლებოდა,გააღო კიდეც მაგრამ მე ძირს დავვარდი...
თვალებს ვახელ, თავს ეგრევე ზემოთ ვწევ და აქეთ იქით ვიწყებ ყურებას,ამ დროს ექიმი შემოდი და მეკითხება
-თავს როგორ გრძნობ?(ექიმი)
-ნორმალურად უბრალოდ...
ექიმმა სიტყვის თქმა არ დამაცადა
-ჰო ვიცი,მან გამოგიყვანა ოთახიდან(ექიმი)
-ვინ?(მე)
ფარდაში თავი იმტიპმა შემოყო ოთახში რომ შევხვდი და თვალები დავქაჩე,ექიმი კი გავიდა
-შენ რაგინდა აქ?(მე)
-პირველ რიგში არაფრის(ის)
-კარგი მადლიბა შეგიძლია წახვიდე(მე)
-წასვლა რომ მდომოდა არ გადაგარჩენდი,გაკვეთილის გაცდენა მინდოდა და მიზეზიც გიპოვეო თქვა და თვალი ჩამიკრა
-შენი თავდაჯერებულობა ძალიან მაღიზიანებს(მე)
-ისევე როგორც მე შენი(ის)
საწოლიდან წამოვდექი და ფეხზე ჩაცმა დავიწყე,ვგრძნობდი იმ ბიჭის მზერას
-რასმიყურებ ერთი?(მე)
მან ცალყბად გაიცინა და თვალები აატრიალა მერე კი გავიდა.
მეც თვები ავატრიალე.
ამ დროს ექიმი მოვიდა და მითხრა კარგია რომ იქვე იყო და გადაგარძინაო
-დამიჯერეთ უკვე ვგრძნობ რომ ჯობდა არ გადავერჩინე(მე)
ოთახიდან გავედი და კარებთან ისევ ისტიპი იდგა
-ახლა უნდა მიყარაულო?(მე)
-არა კლასელები ვართ და მეც შენთან ერთად შემივალ რომ რამე არ მითხრან(ის)
-მისმინე უცნობოო უკვე ნერვებზე მოქმედებ(მე)
-და შენ ისევ არ იცი შენი გმირის სახელი(ის)
-არც მჭირდებათქო ვუთხარი და გზა გავაგრძელე,ჯანდაბა პირველივე დღეს ვაგვიანებდი,რა საშინელებაა
-კარგი მაშინ გმირი დამიძახე(ის)
თვალები ავატრიალე და ხმა არ გავეცი
-ლაპარაკი არ გყვარებია(ის)
-სამაგიეროდ შენ ლაპარაკობ ბევრს(მე)
მან მხარში ხელი მაგრა მომიჭირა და მისკენ მიმატრიალა
-მისმინე,ნერვებზე ნუ იმოქმედებ,როცა გელაპარაკები ლასუხი უნდა გამცე წესიერად,როცა რამეს გეკითხები უნდა მითხრა ნორმალურად,ჩემთან შეწინააღმდეგება კარგს არაფერ მოგიტანს(ის)
-ისევე როგორც შენთან ურთიერთობათქო ვითხარი და ხეკი გავაშვებინე.
კლასში შევედით და მასწავლებელი წგრევე გვეტაკა
-რატომ დააგვიანეთ?(მასწი)
-მას მე...
ჩემმა ,,გმირმა" სიტყვის დამთავრება არ მაცადა
-ჩვენო ყველაზე ლამაზო და სათუთო მასწავლებელო ეს სათუთი გოგო ოთახში გაიჭედა და სათუთად კინაღამ კლაუსტროფობიისგან მოკვდა და ლამის ლამაზად ჩავაწვინეთ მიწაში,მერომ არა ახლა ის ლამაზად იქნებოდა მკვდარი ასე რომ ლამაზად გვაპატიეთ და სათუთად დავჯდებით სკამებზე(ის)
ყველამ სიცილი ატეხა ოდნავ მეც ჩამეღიმა,ღმერთო რა იდიოტია
-ლიამ შარშანდელუვით თუ აოირებ სათუთად მიგხვდება პანღური და ლამაზად აღმოჩნდები სკოლის გარეთ(მასწი)
აჰა ლიამი ჰქვიებია ვაჟბატონს
-არა მას შარშანდელივით არ ვაპირებ.ხმა დაასერიოზულა ლიამმა.
-ძალიან კარგი,ახლა კი ადგილებზე(მასწავლებელი)
თავისუფაკი მხოლოდ 2 ადგილი იყო რათქმაუნდა როგორ შეიძლება რომ ერთი დღით მაინც ვიყო ბედნიერი?
გაკვეთილებზე ყურადღებით საერთოდ არ ვყოფილვარ,არ მტოვებდა უილზე და ჩემს საქმროზე ფიქრი.იქნებ მომაგნოს?რა მოხდება თუ მომაგნებს?მინდოდა,საშინლად მინდოდა უილის ხმის კიდევ ერთხელ გაგონება,მინდოდა მენახა მისი ღიმილი კიდევ ერთხელ.თავში სულ ერთიდაიგივე მიტრიალებდა.გაკვეთილების შემდეგ გადავწყვიტე სასწავლებლის ეზოში დავმჯდარიყავი.იქვე მინდორზე დავჯექი და წიგნის კითხვა დავიწყე როცა ხელებიდან ვიღაცამ წიგნი გამომაცალა.
-ამას კითხულობ?ეს ხომ მხოლოდ ზღაპარია(ის)
მაღალი შავგრწმანი ტიპი ლამაზი თვალებით.ვაღიარებ მართლა სიმპაყიური იყო
-თუ ზღაპარია რატომ გაქვს წანაკითხი?(მე)
მან საყვარლად გამიცინა და გვერდით მომიჯდა.
-ეს ჩემი საყვარელი წიგნია მაგრამ მაგრამ არ დამინახავს ეს წიგნი სხვის ხელშიც(ის)
-ჰო ყველა ამბობს რომ უბრალო ზღაპარია(მე)
-ჰო,მე მეისონი მქვია.ხელი გამომიწია ჩამოსართმევად.
-ლეა.მეც ჩამოვართვი
-დღეს კლასში დაგინახე,რაღაც მოგსვლია,სიმართლე გითხრა ვერგავიგე
წესიერად(მეისონი)
-აა ეგ არაფერი უბრალოდ ოთახის კარები ჩაიკეტა დააა...კლაუსტროფიბია..ხომ ხვდები(მე)
-ჰოო მეც მეშინია კლოუნების(მეისონი)
-კლოუნების?სერიოზულად?სიცილი ამივარდა
-ხოო რაიყო?კლაუსტროფიბიასავითაა მაგრამ კლოუნების დანახვაზე ხდები ცუდად(მეისონი)
-კარგი გეყოფა(მე)
სიცილი მასაც აუვარდა
-კარგი რა,საერთოდ არაა სასაცილო(მეისონი)
-კარგი კლოუნების გეშინია,ჩვენი დირექტორის მოადგილეზე რასიტყვი?(მე)
მან გულზე ხელი მოიკიდა და შეშინებული სახე მიიღო
-ის კლოუნების მბრძანებელია,მისი მაკიაჟის ყველას ეშინია(მეისონი)
ცუდი ბიჭი არ ჩანდა,
-აღარ შემიძლიაა(მე)
-კარგი ახლაა,გვეყო კლოუნებზე საუბარი ამაღამ ვეღარ დავიძინებ(მეისონი)
-აშკარად სახალისოა იმ ადამიანთან საუბარი ვისაც კლოუმებს ეშინია(მე)
-კი,კი ეგეთ ადამიანთან ერთად ცირკში წასვლაც სახალისოა(მეისონი)
დიდხნიანი საუბრის და სიცილის გამო ისე შემოგვაღამდა რომ ვერც მივხვდით
-კარგი ჯობია წავიდე უკვე(მე)
-ჰო მეც,სადმე მოადგილე არ გამეჩითოს(მეისონი)
ოთახში შევედი და
-კარგი რააა აქ რაჯანდაბას აკეთებ?(მე)
-მეგობარს ველიდები(ლიამი)
-კარგი და არ შეგიძლია სხვაგან დაელოდო?(მე)
-მე აქ მინდა დალოდება(ლიამი)
-მეკიდე მეძინება და გადი ოთახიდან(მე)
-გაადი ოთახიდან.გაიმეორა წრიოა ხმით
ამ დროს სააბაზანოდან ივი გამოვიდა
-რაიყო?(ივი)
-წესით ეს მე უნდა მეკითხა რადგან მგონი ჩემი ტანსაცმელი გაცვია(მე)
-ჰოო ოთახი რადგან ერთია ანუ ყვეკაფერი ერთია(ივი)
-კარგი ერთი.საცვალი თუ გაგერღვა გათხოვებ არგინდა?(მე)
ლიამს ხველება აუტყდა ივის კი ცალყბად გაეცინა
-იცი მომწონს შენი თავდაჯერებულობა(ივი)
-მე შენსაზუ იგივეს ვერ ვიტყოდი.გაიხადე ეგ ტანსაცმელი,ანდაც გეცვას და ეს მანიაკი გაათრიე აქედან.(მე)
-მანიაკი?(ლიამი)
-კარგი,კარგიი,გასართობად მივდივართ არ წამოხვალ?(ივი)
-გართობაში რას გუკისხმობთ?(მე)...
