თავი6
მინდოდა ყველასგან შორს ვყოფილიყავი და სასწავლებლისგან შორს გავრბოდი მთელი ძალით,უკან ლიამის ხმა მესმოდა რომელიც ჩემს სახელს იმეორებდა მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია, თვალები ცრემლებით მქონდა სავსე უკვე ვგრძნობდი რომ შორს ვიყავი ირგვლივ მივიხედ მოვიხედე და ხეების მეტს ვერაფერს ვხედავდი,უკნიდან უცებ ვიღაცის დიდი ხელები ვიგრძენი რომელმაც გამაჩერა მე კი ვიკივლე
-რა გაკივლებს გასკდა ყურის ბარაბნები(ლიქმი)
ახლაღა მივხვდი რომ მის დაკუნთულ მკერდ მთელი სხეულოთ ვიყავი აკრული და ისე ვქვითინებდი,შეიძლება ესიყო ის რაც ახლა მჭირდებოდა,ვინმეს თანაგრძნობა,ლიამს ჩემზე ხელები ძლიერად ქონდა მოხვეული რომ ისევ არ გავქცეუკიყავი.
-ლიამ გამისვი(მე)
-რომ გაგიშვა ისევ გაიქცევი(ლიამი)
-არა არ გავიქცევი ისედაც შორს ვართ(მე)
ლიამმა მისი დიდი მკლავებიდან გამანყავისუფლა.
-ვინმე გემუქრება რამით?(ლიამი)
-არა უბრალოდ მეგობარს ვეჩხუბე და მან დამირეკა(მე)
მინდოდა მისთვის მეთქვა ყველაფერი,მინდოდა ვინმესთვის გული გადამეშალა მაგრამ არ შემეძლო.
-სულ ეს არის?(ლიამი)
-კი(მე)
-ამის გამო დაამტვრიე ტელეფონი და ტიროდი ამდენხანს?(ლიამი)
-ჰო უბრალოდ ძველი მეგობარია(მე)
-მერე მაგის გამო გაგიჟდი?მეგობრები სულ ჩხუბობენ(ლიამი)
-ჰო,ახლა იმედია არდავიკარგებით(მე)
-არა მახსოვს საიდანაც მოვედით(ლიამი)
დიდხბიანი სიარულის შემდეგ სასწავლებელიც დავინახეთ
-და შენს ხელზე რას მეტყვი?(ლიამი)
-რაა?(მე)
-ხელზე ნაკერი გაქვს,რაგჭირდა?(ლიამი)
-აა ეეგ?ძაან ძველია,დაახლოებით 5 წლის ასაკში მე და ჩემი მეგობარი ვთამაშობდით საცლსი მანკი დანა გამიყარა ხელში(მე)
ლიამი გაჩუმდა და ხმა აღარ ამოუღია.
-კარგად ხარ?(მე)
-კი,კარგი მეგობრები იყავით?(ლიამი)
-ჰოო,ხანდახან ვფუქრობ ისევ რომ შემეძლოს მისი ნახვა შეიძლებოდა უკეთესად ყოფილიყო ყველაფერი(მე)
ამასობაში სარდაფშიც ჩავედით და ივის და მეისონს უჯკვე ძირს დამჯდრებს ეძინათ
-შენიაზრით არშეცივდებათ?(მე)
-ჰოო გამორიცხულია არ შესცივდეთ.(ლიამი)
მეისონს ჩემი ჟაკეტი მივაფარე.პატარა მძინარე ლეკვს გავდა.
-ჩვენ რაჯანდაბა ვქნათ?(ლიამი)
-მე ამაღამ არმგონია დამეძინოს(მე)
....
დილას ისევ მოადგილე შემოდის და ის გვაღვიძებს
-აეყარეთ და მოწესრიგდით,ლეა შენ მნახველი გყავს(ოლივია)
-მნახველი?(მე)
-ჰოო ვიღაც ბიჭია და უთხარი აქ სასწავლებელია და არა სახლი როცა უნდა მაშინ მოგაკითხოს(ოლივი)
ახლა ყველაზემეტად მისი ნახვა არ მინდოდა დმაგრამ ვიცოდი თუ ჯონი იქნებოდა რომარ გავსულიყავი თვითონ მოვიდიდა,მოადგილემ ოთახამდე მიმიყვანა და კარები სულ კანკალით შევაღე მაგრამ თვალები გამინათდა მაშინ როცა იქ ჯონის მაგივრად უილი დავინახე,სიხარულისგან ვიყვირე და მისკენ მთელი ძალით გაქცეულმა გადავეხვიე,მანაც ხელები მაგრად მომხვია.
-აქ რას აკეთებ?როგორ მომაფენი?(მე)
უილი მომცილდა და სახე დაასერიოზულა
-ლუსიმ მითხრა,მისმინე უნდა გელაპარაკო(უილი)
რას გულისხმობს?რასთან დაკავშირებით უნდოდა ჩემთან ლაპარაკი?
-გისმენ?(მე)
-ლეა უნდა დაბრუნდე და ჯონს ცოლად უნდა გაყვე(უილი)
-რაა?უილ რეებს ლაპარაკობ?(მე)
-მისმინე ვიცი,ყველაფერი ვიცი მაგრამ მას ცოლად უნდა გაყვე რომ ბედნიერი იყო(უილი)
-ბედნიერი?გგონია მასთან ბედნიერი ვიქნები?მე ის არ მიყვარს უილ და ამბობ რომ ბედნიერი ვიქნები?(მე)
-მას ფული აქვს(უილი)
-ფეხწბზე მკიდია უილ,მე ის არ მიყვარს,მე...მე....მე შენ მიყვარხარ მასთან როგირ გავჩერდე?(მე)
-ლეა სისულელეებს ნუ ბოდიალობ ჯონი მაინც მოგაკითხავს რაცარუნდა მიხდეს წამოდი ახლავე წაგიყვან რომ დრო აღარ დავკარგოთ(უილი)
უილმა მხარზე ხელი მომკიდა და გასასვლელისკენ მიმათრევდა
-უილ ხელი გამიშვი!(მე)
უილისგან განვთავისუფლდი და თავდაჯერებული სახე მივიღე თითქოს ახლა მიწის გასკდომა და მასში ჩავარდნა არ მდომებოდა,თითქოს თავი საშინლად არ მეგრძნო.
-მე აქ ბევრი მეგობარი გავიჩინე,ასევე ბიჭიც არის რომწლიც მომწონს,აქაურობა ძალიან კარგია და თითქმის ყოველღამე ვერთობი მეგობრებთან ერთად(მე)
მინდოდა გამემწარებინა და სიტყვებს ვეძებდი რომ მისთვის გული მეტკინა
-ბიჭი?ახლახანს ართქვი რომ გიყვარვარ?(ლიამი)
-ჰოო!მე ბევრი რამე გითხარი როდესღაცთქო ვუთხარი და ოთახიდან გამოვედი,თვალებში ცრემლებს ვიკავებდი ვისთვის მეტირა?ადამიანისთვის რომელმაც ჩემს გრძნობებს უბრალიდ გადაუარა?არა ეს უკანასკნელი იყო როცა მის გამო ვიტირებდი!
☆
ლეა ოთახიდან გავიდა უილი კი სკამზე დაჯდა და თავი ხელებში ჩარგო,ალბათ ეტკინა ის რომ არ უთხრა ყვაფერი მაშინ როცა შეეძლო.და იცით რა?უილის ლეას მიმართ გრძნობები იმაზე მეტი მძაფრი იყო ვიდრე აქამდე,ლეამ დატივა და გული ატკინა იმიტომ რომ არ იცოდა რომ უილს ავადმყოფი დედის მოკვლით ემუქრებიდნენ იმ შემთხვევაში თუ ლეას არ მოიცილებდა
