ბედისწერა

Part 10

თავი10
ცრმლები მოვიწმინდე და წამივდექი რომ უკან დავბრუნებულიყავი მაგრამ ამ დროს კეფაში ძლიერი ტკივილი ვიგრძენი.
თქვის ძლიერი ტკივილი ვაღვიძებს თვალებს ვახელ და სადღაც პატარა ხის ქოხში ვიყავი,აქეთ იქით მივიხედე მარტო 1 ოთახი იყო და შემოსასვლელი კარი.მეტი არაფერი ყიფილა.უკვე დღე იყო,სკამზე ძლიერად ვიყავი ბიბმული,ისე ძლიერად რომ ხელები და ფეხები მტკიოდა.არც მიცდია განთავისუფლება.ამ დროს კარები გაიღო და ემა შემოვიდა.
-გაიღვიძა ქალბატონმა.(ემა)
-დილამშვიდობისა უნდა ვთქვა თუ შუადღემშვიდიბისა?(მე)
-ხუმრობის ხასიათზე ხარ?შენ მე სახეში გამარტყი(ემა)
ამაზე სიცილი ამივარდა და გემრიელად გადავიხითხითე,რამაცინებდა?
-ანუ აქ იმიტომ ვარ რომ სახეში გაგარტყი?(მე)
-დიახ(ემა)
ამაზე კიდე უფრო გემრიელად გადავიხითხითე
-ვგიჟდები ფსიქოფატ ადამიანებზე(მე)
-რაიყო იმედი გაქვს?გგონია ვინმე გიპოვის?გგონია შენი მეგიბრები მოგიკითხავენ იმის მერე რაც მოხდა?(ემა)
-და შენ რაიცი რამოხდა?(მე)
-ვიცი(ემა)
ამ დროს კარი კიდე ერთხელ გაიღო და ახლა კარში მეისონი შემოვიდა.მის დანახვაზე თვალები გამიფართოვდა და ახლა ბოლო ხმაზე ავტეხე ხარხარი,ემა მეისონთან მივიდა და ტუჩებში აკოცა მეისონმა კი ხელი მოხვია,ამ ყველაფრის ყურებისას ისე ვიცინოდი ვინმე იფიქრებდა კომედიურ ფილმს ვუყურებდი
-ვააააუ!მეისოონ!არა იმედების გაცრუებას მიჩვეული ვარ მაგრამ ასეთიი?არააა!(მე)
გიჟივით ვხარხარებდი,ვერვჩერდებოდი
-ის რა კაიფშია?(მეისონი)
-მგონი თავში ძალიან ჩამარტყითთქო ხარხარით ვუთხარი და ახლა მეისონმა რაღაც დიდ რკინის ვედროს მოკიდა ხელი და ვიგრძენი გაყინული წყალი როგორ გადამასხა თავზე.
-უუჰ გმადლობთ შხაპისთვის(მე)
არც განთავისუფლებას ვცდილობდი და არც ვყვიროდი.
-ლიამს და ივის ვუთხარი რომ ჯონს გაყვა(მეისონი)
-გმადლობ საყვარელო(ემა)
-იცი არშევმცდარვარ როცა გითხარი სუკით ბოზი ართქო(მე)
ემამ სახეში ხელი ძლიერად გამარტყა.
-ოჰოოო!მიდიი კიდეეე დამარტყიიი მიდიიი რას ელოდები დამარტყი მიდი მშიშარა!სკამიანად დავხტოდი და ისტერიკებში ჩავვარდი მინდოდა რომ ჩემთვის ეტკინა,თითქოს მსიამოვნებდა ის ფაქტი რომ მტკიოდა და მინდოდა უფრო მეტად მტკენოდა.ემამ შეშინებული სახე მიიღო და ახლა იმხელაზე შემომართყა ჩემი სკამიანად გვერძე გადავყურავდი და თავი მაგრად დავარტყი.ვიყინებოდი, საშინლად მციოდა თან მოკლემკლავიანი მეცვა.მეისონმა კიდევ ერთხელ გადამასხა გაყინული წყალი
-მეისონ წამოაყენე და წავიდეთ(ემა)
მეისონმაც შეასრულა და წამომაყენა მერე კი უბრალოდ გავიდნენ.არც ვითხოვდი დახმარებას,მინდოდა რომ მოვმკვდარიყავი,მინდოდა მოვეკალი,ჰოო ყველა ერთად დავკარგე,ყველამ ერთად დამტოვა.მთელმა სამყარომ ზურგი მაქცია,მთელმა სამყარომ.თავი დაბლა დავხარე და ცრემლები გადმომცვივდა,ვკანკალებდი სიცივისგან,სახე კი მიხურდა რადგან ემამ ძლიერად შემომარტყა.მეისონი?ეს რატომ გააკეთა?ვააუ!შეუდარებელია!არსებობს რამე,რამე ისეთი რაც გამაკვირვებს?შეიძლება მოხდეა რამე ისეთი რაც გამიკვირდება?ყველა რატომ მიდის?რატომ მტოვებს?ხალხი ამბობს დრო გავა და ტკივილი შეგიმსუბუქდებაო,ჩემი ტკივილი უფრო მწვავე რატომ ხდება?საშინლად მწყუროდა,მუცწლი მტკიოდა,ხელები დაბრუჟებული მქონდა...
თავზე ცივი წყლის გადასხმა მაღვიძებს
-ოოოუ საყვარელო,ბოდიში მოიხადე და გაგიშვებ(ემა)
-ბოდიში რისთვის იმისთვის რომ ბოზი ხარ?(მე)
ახლა უკვე ხელებზე ჯოხია მორტყმას ვგრძნობ.
-თქვი ბოდიში და გაგიშვებ(ემა)
-არა(მე)
-ემა მგინი უნდა გავუშვათ,ასე მოკვდება(მეისონი)
-არა!თუ გამიშვებ გიჩივლებ და ციხეში ამოგაყოფინებ თავს(მე)
-რაა?(ემა)
-უკვე მესამე დღეა აქვარ,დაამთავრე ეს საქმე და დამასვენე მეც და შენც დაისვენე(მე)
-გგონია მაგ სიტყვებით თავს შემაცოდებ?(ემა)
თვალებს ვერ ვახელდი,თავის აწევის ძალაც არ მქონდა,თავჩაქინდრული ძლივს ვაბამდი სიტყვებს თავს.
-შენნაირ ადამიანებს ვინმეს შეციდება შეუძლიათ საერთოდ?(მე)
ახლა კიდევ ერთი სახეში გარტუმა ვიგრძენი.ხელებს და ფეხებს საერთოდ ვეღარ ვგრძნობდი
-ემა გეყოფა(მეისონი)
-აქ ეგდოს და მარტო ჩაკვდეს!(ემა)
და აი ისევ წავიდნენ,ვიცოდი რომ მეტს ვეღარ გავძლებდი,სუნთქვა აღარ შემეძლო,ვიყინებოდი.ვტიროდი და იმიტომ არა რომ ვიცოდი ეს ჩემთვის ბოლო ღამე იყო,იმიტომ რომ ჩემი სიცოცხლის განმავლობაში არ ყოფილა ადამიანი რომელიც არწასულა.ალბათ ესიყო ჩემი ბედი,ასე სიკვდილი.უკვე ღამდებოდა,ამას კედელზე პატარა ნახვრეტებით ვხვდებოდი რომლიდანაც სინათლე აღარ შემოდიოდა.უილი და ლუსი ერთად არიან?მათ რა ერთმანეთი უყვართ?და მე რატომ არ მითხრეს?თუ მოვკვდები ვინმე იტირებს?უილი იტირებს?დედა იტირებს?ღმერთო რატომ არ შემეძლო ამ ყველაფერზე არ მეფიქრა,რატომ მეფიქრებოდა ამ ყველაფერზე ახლაც კი?თვალები ნელნელა მენაბებოდა.....