თავი 14
კარზე კაკუნმა გაგვაღვიძა,ივის ჯერ ისევ ეძინა ამიტომ კაროს გასაღებად მე წავედი.კარი გავაღე და ჩემთვის კარგად ნაცნობი სილუეტი დავინახე
-აქ რასაკეთებ?(მე)
ჩემს აღელვებულ ხმაზე ივი და ლიამიც გამოვიდნენ
-ესეიგი ამათთან ცხოვრობ?(დედა)
-არაა ეგ შენისაქმე(მე)
-არა ხო?რომ გკითხოს კაცმა სიმდიდრე არ გაინტერესებს და სწავლა გინდა(დედა)
-აქ საიდან მომაგენი?(მე)
-ჯონს ტელეფონზე ესემესი მოუვიდა ის კი მისაღებიდან გასული იყო და ვნახე ამ ქალბატინის ესემესი სადაც ეწერა რომ შენ უკეთესად იყავი და ჯონს შეეძლო აქ ჩამოსვლა(დედა)
-შენ ჯონის ტელეფო თან რა გინდოდა?(მე)
-მისმინე პატარა წალბატონო!დედამ ივის გახედა და გააგრძელა-საცოლიან მამაკაცს რა სინდისით წერ რომ შეგხვდეს?(დედა)
-დედა ის ჩემი საქმრო არაა!გეყო რა უკვე ყელში ამოხვედი(მე)
-ხმას დაუწიე და დედაშენს წესიერად ელაპარაკე(დედა)
-დედაჩემის გარდა ყვეკაფერი ხარ!რატომ დაემუქრე უილს?რატომ მომაშორე ადამიანი რომელიც მიყვარდა და რატომ შემაძულე ის?(მე)
დედამ სახეში გამარტყა და მიყვირა ხმას დაუწიეო,თვალებში ცრემლები მომადგა და სახე მიხურდა
-ჰოო რათქმაუმდა,შენ სულ ასე აჩუმებ შენს პატარა გოგოს რომელიც ყოველთვის გიჯერებს!დღემდე არავინ გამიმეტებია ტკივილისთვის საკუთარი თავის გარდა მაჰრამ საკმარისია!მე აღარ ვარ შენი პატარა გოგო რომელსაც სახეში გაარტყამ და გააჩუმებ!არაა!წადი აქედან!წადი!წადი და იფიქრე ამ ყველაფერზე!იქნებ იდესმე ინანო შენი ასეთი ქცევები!(მე)
-მართალია შენნაირ შვილს სჯობს საერთოდ არ მყავდეს(დედა)
-მეც იგივეს ვიტყოდი შენნაირ დედაზეთქო ვუთხარი და კარი ცხვირწინ მოვუჯრახუნე.კარებთან ჩავიკეცე და ტირილი დავიწყე,
-მაპატიეთთქო ძლივს ძლივობით ვთქვი,თითქოს ყელში მიწა მქონდა გეჭედილი და წესიერად ვერ ვლაპარაკობდი.ლიამი ჩემთან მოვიდა და მაგრად ჩამიხუტა,ეს ოდნავმაინც მამშვიდებდა,მას ივიც მოჰყვა.
-ლეა ბოდიშს რისთვის იხდი?(ივი)
და მართლაც,ბოდიშს რისთვის ვიხდიდი?ან რატომ ვტიროდი?რატომ ვტიროდი ადამიანის გამო რომელიც არც კი დაინტერესდა რატომ მიწერა ივიმ ჯონს რომ უკეთ ვიყავი?რატომ ვარ ასეთი სულელი?რატომ ვტირი?ცრემლები მოვიწმინდე და ფეხზე წამივდექი.
-მეძინება,ცოტას მივიძინებ(მე)
-არა რაა!გთხოვ არდაიძინო(ლიამი)
-ლიამ მეძინება(მე)
-მერე რა არდაიძინო(ლიამი)
-ლიამ ნუსულელობ გუშინ ღამე არმძინებია(მე)
საძინებელში ავედი და საწოლზე მოწყვეტით დავენარცხე და საბანში თვილად გადავეხვიე რადგან მოკლემკლავიან ზედაში და შორტებში ცოტა შემცივდა.მალევე კარების გაღების ხმა გავიგე თავია ვწიე და ლიამი დავინახე
-რამოხდა?(მე)
-რადგან მაინც იძინებ,ჩამეხუტე და ისე დაიძინეო თქვა საბანში შემომიწვა და მის სხეულს მაგრად მიმაკრა.მის დაკუნთულ მკერდზე თავი დავდე და მის კულინს რომელიც გრძელ ცეპზე იყო დაკიდებული ხელში თამაში დავუწყე,მისი თბილი სუნი იმდენად მამშვიდებდა რომ უკვე აღარ მაინტერესებდა აღარაფერი და მთელი ყურადღება მხოლოდ მასზე გადამქონდა.
-მოგწონს?(ლიამი)
-ჰოო საყვარელია,საიდან გაქვს?(მე)
ლიამი წამოჯდა და მეც წამომაჯინა მერე ხელები კეფის უკან წაიღო და ჯაჭვის მოხსნა დაიწყო მერე კი მე გამიკეთა და ახლა ისევ მის სხეულს მიმაკრო.
-მამაჩემმა მომცა სანამ გარდაიცვლებოდა(ლიამი)
ჰოო მამამისი ჯერ ისევ მაშინ იყო გარდაცვლილი როცა ხელში დამჭრა.
-ლიამ დარწმუმებული ხარ რომ გინდა ეს მემქონდეს?(მე)
ლიამს ავხედე მან კი ნაზად გამიცინა და თავი ნელა დამიქნია.ახლა კი ჩემს კისერზე დაკიდებულ კულონს ვათამაშებდი ხელში ამასობაში დამეძინა კიდეც.
სუნთქვის უკმარისობამ გამაღვიძა და ხველა დამეწყო,საწოლიდან წამოვხტი და სააბაზანოში გავვარდი და სისხლიანი ნახველის ამოფურთხება დავიწყე,კართან ლიამი მოვიდა და ხელზე ხელი მაგრად ჩამჭიდა.
-დიდი ხანია ასე გჭირს?(ლიამი)
-არაა არცისე დიდი ხაჯია დაახლოებით 2 კვირაა(მე)
○2 დღის წინ○
ლიამის pov
ლეას ჯერ ისევ ეძინა ექიმი შემოვიდა და მითხრა უნდა გელაპარაკოო.
-რახდება?(მე)
-მისმინეთ სერიოზული ორობლემაა(ექიმი)
-რა პრობლემა?აღელვებულმა ვკითხე მე
-ლეას სიმპტომები და ყველაფერი აფსოლიტურად გვიჩვენებს იმას რომ მას ფილტვების სიმსივნე აქვს.
ვიგრძენი როგორ ამიჩქარდა გული და როგორ დავკარგე კონტროლის უნარი
-რასნიშნავს ფილტვების სიმსივნე?მაშინ აქ რას დგახართ რამე გააკეთეთ(მე)
-ვწუხვარ მაგრამ დაავადება ზედმეტად შორსაა წასუკი და მკურნალობის დაწყებას აზრი აღარაქვს,დაავადებამ შეუძლება ნებისმიერ დროს დააგდოს და მოკლას(ქიმი)
-რასნიშნავს აღარააქვს?ექიმს საყელოში ვწვდი დქ ჩემსკენ მოვქაჩე,ამ დროს ლეას ხმა გავიგე
-ლიამ?რახდება?(ლეა)
ექიმს ხეკი გავუშვი და მან ეს სიტყვები მითხრა,,ვწუხვარ".წუუხს?სერიოზულად?მეხუმრება?ეს მას როგორ ვუთხრა?
-ლიამ აღარ იტყვი რახდება?(ლეა)
ვგრძნობდი როგორ მადგებოდა თვალებში ცრემლები მაგრამ არ მინდოდა ეს შემემჩნია,ისედაც ბევრი რამ გადაიტანა და ახლა ეს უფრო ცუდად გახდიდა.მაგრამ ალბათ ეს უნდა ცოდნოდა
-ექიმმა თქვა რომ...ექიმმა თქვა რომ ფილტვების ანფება არ გაქვს და არასწორი წამალი გაგიკეთეს(მე)
ვიგრძენი როგორ ამოისუნთქა ლეამ შვებისგან თუმცა მე ვერ შევძელი მეთქვა მისთვის სიმართლე...
○ახლა○
ლეას pov
-ლიამ ივი სადაა?ვკითხე ლიამს მას შემდეგ რაც სააბაზანოდან გამოვედით თუმცა საშინელი უჰაერობა ჯერ ისევ მაწუხებდა.
-მგონი სამზარეულოშიო თქვა და მეც ავდექი რომ სამზარეულოში წავსულიყავი და უეცრად საშინელი გავბრუსხვევა ვიგრძენი.
-ლეა კარგად ხარ?ლიამი ჩემთან მოვარდა და აღელვებული ხმით მკითხა.
-კი უბრალოდ თავბრუ დამეხვათქო ვუთხარი და ისევ სამზარეულოსკენ წავედი.ივი ყავას აკეთებდა
-ლეა კარგად ხარ?ფერი არ გადევს(ივი)
-არა კარგად ვარ,ყავას მეც გამიკეთებ?(მე)
-რათქმაუმდა,მისმინე მაპატიე დედაშენის გამო(ივი)
-ივი დაივიწყე ეს შენი ბრალი არ ყოფილა და არც არავის ბრალი არაა ის რომ ასეთია(მე)
უკნან წელზე დიდი ხელები ვიგრძენი,რათქმაუნდა ვინუნდა ყოფილიყო ეს თუარა ლიამი?მის ხელებს მეც ხელები მოვხვიე მან კი მისი თავი ჩემს კისერში ჩარგო.
(მოკლედ ყველა მოთხრობაში როვწერ კისერში თავი ჩარგოოანუ საერთოდ ვინც მიყვარს იმ ადამიანის სუნზე ჭკუა მეკეტებათავისებური სუნი როაქვთ)
-ლიამ კარგად ხარ?(მე)
-მიყვარხარ(ლიამი)
მისკენ შევტრიალდი და პასუხი არ გამიცია ისე მივეკარი მის სხეულს.
-ხვალ კინოში წავიდეთ(მე)
-საშინელებათა ფილმზეეე!წამოიყვირა ივიმ
-კარჰი იყოს საშინელებათა(ლიამი)
☆
იმ ღამეს დასაძინებლად ყველა ადრე დაწვა,თუმცა რა იცოდნენ რომ ლეასთვის ხვალინდელი დღე აღარ იარსებებდა?
