თავი 7
ოთახიდამ გამოვედი.ნერვები საშინლად მქონდა აშლილი,გზაში ივი შემხვდა
-კარგად ხარ?(ივი)
-კი რამოხდა?(მე)
-ჩვენი ოთახი მზადაა(ივი)
-რაა?(მე)
-ხო ნახავ?(ივი)
-რათქმაუნდა,წამოდი მანახე(მე)
-შენსადგილას არვნახავდი(ივი)
ბოლო სართულზე ავედით და რაღაც მოჯღრანკულ კარებში შევედით.4გაჭირვებული საწოლი იდგა კედლები კი შეღებილიც არიყო,არც კარადა იყო შიგნით.
-ეს რაუბედურებაა?(მე)
-კეთილი იყოს შენი ფეხიო თქვა ლიამმა რომელსაც სახეზე ეტყობოდა ყველაფერი
-რასისულელეა აქ არ დავიძინებთ საშინლად ყინავს(მე)
-ბევრი ვეცადეთ სხვა გზა არაა(ივი)
-რასნიშნავს სხვაგზა არაა?იქნება!(მე)
ნერვები ისედაც შლილი მქონდა და ახლა ეს დამემატა.დირექტორის კაბინეტში ჩქარი ნაბიჯებით გავრბოდი უკან კი ლიამი ივი და მისონი მომსდევდნენ,დირექტორის კაბიეტში გიჟივით შევვარდი,იქვე იდგა ოლივიაც
-გამარჯობა?(დირექტორი)
-თქვენთან სალაპარაკო მაქვს(მე)
-კარგი მაგრამ კარებზე მაინც დაგეკაკუნებინა(დირექტორი)
-მისმინეთ უსამართლობაა ჩვენი იმ ოთახში გამოკეტვა,საშინელი სიცივეა და არც ფარდაა სადმე,რას იფიქრებენ ბავშვები როცა გაიგებენ რომ 2 ბიჭს და 2 გოგის ერთ ოთახში სძინავთ?სისულელეა მაშინ საერთოდ არდავწვებით არსად!(მე)
-რასნიშნავს ეს ყველაფერი?დირექტორმა ოლივიას გახედა
-ქალბატონო მათ...
-რამნიშვნელობააქვს?ოთახში სრთად აწვენდი?(დირექტორი)
ოლივიამ თავი დახარა დირექტორი კი მე მომიბრუნდა
-თქვენ დაუსჯელები არდარჩებით რათქმაუნდა,როცა საჭირო გახდება დაგიძახებთ ახლა კი დაიშლაეთ(დირექტორი)
კაბინეტიდან კმაყოფილი სახით გამოვედი
-ლეა გიჟი ხარ!(მეისონი)
-ვაღიარებ ამას ვერც მე შევძლებდი!(ივი)
მე ხმას არ ვიღებდი კლასში შევედი,ყველა ერთ კლასში ვიყავით.გაკვეთილები დაიწყო და პირველი გაკვეთილი უაზროდაც დამთავრდა,საერთოდ არ გამიგია როგორ მოვიდა ან გავიდა მასწავკებელი,მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი როგორ გამემწარებინა უილი.
-აბა აბაააა,ნახეთ ვინები მოსულააან,როგორი იყო სარდაფის ჰაერი(ემა)
-ემა შენი თავი არმაქვს გაიარე(მე)
-კარგი ერთი რატომ?თუმცა რას გეკითხები,ღმერთმა იცის რას აკეთებდით მთელი ღამე სარდაფში(ემა)
კლასმა სიცილი ატეხა მეკი ფეხზე წამივდექი ივჯმ და ლიამმა თვალებით მანიშნეს არგინდაო.
-კარგი რა როგორი კითხვები გაწუხებს ემა,ჩვენ იქ მტვერში ამოსვრილები ვიყავით მაგრამ როგორიცაა ადამიანი ისე ფიქრობს ასე არაა?ალბათ წარმოიდგინე შენი თავი ჩვენს ადგილას და ის იფიქრე რასაც შენ გააკეთებდი ძვირფასო(მე)
ემას სახე შეეცვალა მაგრამ მაინც არგაჩუმდა
-და იმაზე რააზრის ხარ?ვიცი რომ ერთ ოთახში უნდა დაიძინოთ,ამასაც უარყოფ?
კბილები ენით იდნავ მოვილოკე და ემას მივუახლოვდი
-როგორ ეტყობა ადამიანს როცა სულით ბოზიათქო ვუთხარი და გაშლილი ხელი მთელი ძალით გავუქანე სახეში.უცებ ყველა გაჩუმდა ემემ კი სახეზე ხელი აიფარა,ხელი დამიბრუჟდა იმხელაზე შემოვარტყი და ახლა დილანს მივუახლოვდი და ჩემი სახე მისას მივიახლივე
-რატომ აღარ იცინი?სასაცილო აღარ არის?(მე)
უცებ ჩემს მხრებზე ივის ხელები ვიგრძენი რიმელმაც უკან გამომწია ამ დროს ვიღაცა ტიომა ფოტო გადაგვიღო და ახლა იმას მივადექი
-რაიყო ფოტოებს გვიღებ?მოდი ერთ კარგ ფოტოს მოგცემთქო ვუთხარი და ფოტოაპარატი მთელი ძალით დავუხეთქე ძირს მერე კი ფეხი დავაბიჯე.ყველა გამოშტერებული იყურებოდა თავის კონტროლი უბრალოდ არ შემეძლო და ვერ ვაანალიზებდი იმას რასაც ვაკეთებდი.უცებ მოვწვი რომ უნდა გავჩერებულიყავიბდა კლასიდან გავედი უკან ლიამი გამომყვა
-ლეა ზედმეტი მოგდის!(ლიამი)
ლიამმა მაჯაში ხელი მსტაცა და მისკენ მიმაბრუნა მერე კი დავინახე როგორ გამოგვყვნენ უკან ივი და მეისონი
-არაუშავს ჩემთან ყველას ზედმეტი მოსდის(მე)
ხელზე ხელი უხეშად გავაშვებინე და ტვალეჩი შევვარდი ნევრბი საშინლად მქონდა აშლილი მაგრამრატომღაც რომ არ მეტირა აგრესიას ვაფრქვევდი ხალხის მიმართ,სარკეში ჩავიხედე და საკუთარი თავის დანახვაზე ცრემლები ვეღარ შევიკავე და თავი ხელებში ჩავრგე.მინდოდა ის სარკეც ჩამომელეწა,მინდოდა ყველაფერი დამემტვრია,როგორ შეიძლება ასე გამანადგუროს ერთი ადამიანის დაკარგვამ?უბრალოდ არავისთან ყოფნა არ მინდოდა,მინდოდა ყველა გამქრალიყო დედამიწიდან ან უბრალოდ მე გავმქრალიყავი.ჯანდაბა,ჯანდაბა ჯანდაბა.ეს სიტყვები ჩემს თავში მეორდებოდა და არ ჩერდებოდა.ამ დროს ტვეჩი ივი შემოვიდა და მეც მაშინვე ცრემლების მოწმენდა დავიწყე
-ლეა კარგად ხარ?(ივი)
-კი შესანისნავად(მე)
-მისმინე თუ რამე გაწუხებს...
ივის სიტყვის დამთავრება არ ვაცადე
-არაფერი არ მაწუხებს ივი,უბრალოდ მარტო მინდოდა ყოფნა,ღმერთო ჩემო ნუთუ ამდენს ვითხოვ?(მე)
ვიცოდი რომ ასე უხეშად ლაპარაკს ვინანებდი მაგრამ ახლა არაფერი მაინტერესებდა ტვალეტიდან გამოვედი და ამ დროს დირექტორი შემხვდა ბიჭებთან ერყად იდგა და ივიც გამოიყვანა
-მოკლედ დიდხნიანი ფიქრის შემდეგ გადავწყვიტეთ როგორც დაისჯებით.
-ჰოო?და როგორ?ისევ ერთ ოთახში დაგვაწვენთ?თუ ამჯერად გარეთ გაგვყრით?(მე)
-ლეა თავი აკონტროლე თუ შეიძლება(დირექტორი)
-გაკვეთილების შემდეგ კლასებს ჩამოუვლით და დაალაგებთ(დურექტორი)
-დიახ(მეისონი)
-და რატომ?ჩვენ აქ დამლაგებლებს ვგავართ?და საერთოდ დამლაგებლები გყავთ?2 დღეა ვალაგებთ და ეს საკმარისი არაა?(მე)
-ლეა გეყოფა(მეისონი)
-შენ ჩუმად(მე)
-უკვე გადაწყვეტილია ახლა კი გადით(დირექტორი)
ოთახიდან გავდიოდით როცა დირექტორმა მომაძახა
-ლეა შენ დარჩი.
უკან მოვიხედე დ სკამზე მოწყვეტით დავჯექი.
-რაღაც საკუთარ თავს არ გავხარ(დირექტორი)
-ჰოო?ალბათ იმიტომ რომ გუშინ ღამე ცივ ბეტონზე მეძინა და გადასაფარებელიც არაფერი მქონდა(მე)
-ჰო მაგრამ ეს თქვენივე ბრალი იყო(დირექტორი)
-და იმის გამო რომ მისი ტრაწისფერი თმა შევღებეთ უნდა გავცივდე და სიცივისგან მოვკვდე?(მე)
-ვიცი რომ ეს არაა პრობლემა რატომაც წყობილებიდან ხარ გამოსული,ემა სცემე,ლუკასს კი ფოტოაპარატი დაუმტვრიე(დირექტორი)
-ლეა ღირსი იყო,იმ ვიღაც ლუკასმა კი ფოტო გადამიღო(მე)
-და ამის გამო დაუმტვრიე კამერა?(დირექტორი)
-კი(მე)
-გგონია მომატყუებ?ვიცი რომ რაღაც პრობლემა გაქვს და შეგიძლია მელაპარაკო(დირექტორი)
-ღმერთო ჩემო რაარის ამაში გაუგებარი?არანაირი პრობლემა არ მაქვს!უკვე შევწუხდი ყველა ერთიდაიგივეს როგორ მეკითხებითთქო ვიყვირე და კაბიმეტიდან გამოვედი.
გაკვეთილების მერე დასალაგებლად შევიკრიბეთ
-იქნებ დავიშალოთ?ორი კაცი მარჯვნიდან მოყვეს მოყვეს და ორი მარცხნიდან(მეისონი)
-არაა!ლეას მარტო უნდა ყოფნა(ივი)
-ივი კარგი რაა,არშეგიძლია დაივიწყო?(მე)
-ააარა(ივი)
-ასე მარტივად გწყინს რამე?გულქვასავით იქცევი არადა,კარგი მაპატიე(მე)
მე და ლიამი ერთად წავედით,ივი და მეისონი წრთად
-მისმინე გახსოვს შენს მეგობარზე რომ მითხარი?(ლიამი)
-ჰო მერე?(მე)
-მასზე ბრაზობ?(ლიამი)
-კი(მე)
-ლიამ გრძელი ისტორიაა გთხოვ(მე)
-ხო მაგრამ ახლა ნამდვილად გვაქვს დრო თავზე საყრელად(ლიამი)
-ხელი რომ გამეჭრა მისი ბრალი არ ყიფილა მაგრამ მაინც ვეჩხუბე,ვუთხარი რომ არასდროს ვაპატიებდი რომ მოვმკვდარიყავი მაგრამ მაშინ მხოლოდ 5 წლის ვიყავით,მასზე ვბრაზობ არა იმიტომ რომ ხელი გამიჭრა,იმიტომ რომ იმ დღის მერე გაქრა,არ გამოჩენილა(მე)
-და როცა თქვი რომ ყვაფერი უკეთესად შეიძლებოდა ყოფილიყო თუ აქ იქნებოდა რა იგულისხმე?(ლიამი)
-ის რომ ერთმანეთთან ძალიან ახლის ვიყავით და როცა ვინმესთან ლაპაარაკი მჭირდებოდა მას ველაპარაკებოდი და ის მამშვიდებდა,მაცინებდა მაშინაც კი როცა მინდოდა მიწა გამსკდარიყო და შიგნით ჩავვარდნილიყავი კარგი იქნებიდა კიდევ რომ შემეძლოს მისი ნახვა,და შენ რაყომ დაინტერესდი მისით ასე?(მე)
-უბრალოდ მინდა ბოდიში გითხრა იმის გამო რაც გავაკეთე(ლიამი)
-რაა?ლიამ...რა გააკეთე?(მე)
-15 წლის წინ მე და ჩემი საუკეთესო მეგობარი ფანჯრის რაფაზე ვთამაშობდით,დედამისმა ის დედაჩემთან დატოვა რადგან ის და მისი ქმარი ერთმანეთს შორდებოდნენ,ის გოგო კი ტიროდა,მას თოჯინებით ვეთამაშებოდი რომ არ ეტირა და შემთხვევით თოჯინის კაბა გამეხა,მერე ვუთხარი რომ ახალ კაბას შევკერავდი ბუშტით და მაკრატელი მოვიტანე მაგრამ როგორღაც ფეხი ძირს დაგდებულ სათამაშოს წამოვკარი და მაკრატეკი მას ხელში ძლიერად ჩავარტყი,მან იტირა და საშინელი სიტყვები მითხრა მერე კი დეიდაჩემთან გადავედი საცხოვრებლად,ალბათ იმიტომ რომ მეშინოდა შემიძულებდა ის ადამიანი.
-ლიამ რეებს ბოდავ?ლიამი არც ერქვა(მე)
-ჰოო ბენჟამინი კარგი სახელი არყოფილა ასე რომ 18 წლია ასაკში სახელი გადავირქვი(ლიამი)
ამის მოსმენის მერე თვალებში ცრემლები მომადგა და...
