KARANLIK MEVSÏM

9.BÖLÜM..

MAYADAN…

Siyah ve beyazın aşkı bizimkisi .o beyaz ,saf temiz bense siyah , kirli ve korkutucu.. ben onu kirletmekten korkanken onun bu kadar korkusuz olması beni çaresizliğe sürüklüyor .. her işe başladığımda sonunu mutlaka kestiririm ama bu , bu yaşadıklarımızın sonunu kestiremiyorum … büyük bi bilinmezlikle cebelleşiyorum incinmesin diye ondan kaçarken o beni içine çekiyor  girdabından kurtulamıyorum . ne yaparsam yapayım da kurtulamayacakmışım gibi geliyor . bana o güzel gözleriyle bakınca kendimi başka evrende başka dünyada hissediyorum .  ilk gün mühürlenmişiz biz birbirimize gözlerimizle .. daha ilk gün söz vermişiz sessizliğimizle … bunu anlamam zaman alsa da o artık bana ait olan tek şey bunu biliyorum .

Dün gece ona burada kal derken bunu tüm benliğimle istedim onsuz uyuyamayacakmışım gibi geldi kokusunu duymadan sıcaklığını hissetmeden  nefes almak  zor geldi..çok zor. Bana o kadar aşık ki bunu gözlerindeki şevkatten ve aşktan anlaya biliyorum .benim için bakıyor gözleri benim için atıyor kalbi biliyorum .. ama yinede tutunamıyorum o sıcacık aşkına .. ben güvenemiyorum ,tekrar aynı şeyleri yaşamaktan korkuyorum belki de  acı veriyor.yıllardır sadece kendime adanmış bir hayatım var ne ailem ne de çevremdekiler bu hayata dahil değiller ben yalnızım hep bi yerde bi köşede bi şekilde yalnızım .o bu yalnızlığımı ele geçirmek istiyor bana ait olanı istiyor .aşk insanı değilim ben hiç bi zamanda olmadım . çok boş ve gereksiz geldi bana o onu görünce soyutlandım düşüncelerimden onun için attı kalbim nedendir bilinmez onda kendimi görüyorum aynam gibi .. gizemli olmak bazen eğlenceli bazen hüzünlü ama ben ikisini birlikte yaşadığımda mutlu oluyorum . ben bu hayatta hep bi mücadele bi savaş içindeydim  her ne yaptıysam dişimle tırnağımla tek başıma yaptım bakmayın arkamda duran aile sıfatına sadece bi sıfattan ibaretler aslında. O da  benim gibi savaş vermiş geçmişinde hala da sınanıyor benimle. bitmedi anlayacağınız bizim savaşlarımız  ,belki de en çetin mücadeleler yeni baş gösteriyor şimdi yaşadıklarımız fırtına öncesi sessizlik belki de .. zaman diyorum şimdilik zaman gösterecek bize yaşananları zaman verecek bazı mesajları ve zaman iyileştirecek açılan yaraları..

Sabah cıvıltılar eşliğinde açtım gözlerimi belimdeki sıkı elleri fark ettim ardından sanki kaçacakmışım gibi tutuyordu bedenimi gülümsedim ,sahiplenilmek güzel geldi. Biraz kıpırdandım ama nafile bi türlü gevşetemedim demir pençeleri. Halbuki ben  bu  kuş cıvıltılarını daha da yakından dinlemek ve çiçek kokularını genzimi yakana dek koklamak istiyorum . zor da olsa döndüm ona artık yüzünün net bir şekilde görebiliyordum çıkmaya yüz tutmuş sakallarında gezdirdim elimi uyanmaması için o kadar nazik  şekilde dokunuyordum ki yüzüne sonra ellerim beni kendine hapseden bir çift derinliğe gitti ardından dudaklarına kaydı istemsizce gülümsediğini fark ettim o an hoşuna gitmişti. Demek ki uyanmıştı.

“sen uyumuyor muydun”

Yavaşça araları derinliklerini “uyuduğumu kim söyledi”

“o kadar uğraştım kollarından kurtulabilmek için ne diye izin vermedin “

“ bi kere de yatak keyfi yap istedim “

“beni düşünmen çok hoş ama ben yatakta oyalanınca yeniden uykum geliyor “

“ee ne güzel işte uyuyalım zaten benim de uykum var”