KARANLIK MEVSÏM

5.BÖLÜM..

ARKADAŞLAR MERHABA OKUYUCU SAYIM AZ OLMASINA RAĞMEN HER GÜN BİRAZ DAHA ARTIYOR BU DA BENİ FAZLASIYLA MUTLU ETTİ . SİZDEN RİCAM LÜTFEN YORUM YAPIN GÖRDÜĞÜNÜZ EKSİKLERİ SÖYLEYİN YA DA BEĞENDİĞİNİZ BİR YERİ BÖYLELİKLE HİKAYEYE FARKLI BAKIŞ AÇILARINDAN SİZİN GÖZÜNÜZDEN BAKMA ŞANSI BULURUM .. ŞİMDİDEN ÇOK TEŞEKKÜR EDERİM İYİ OKUMALAR..

MULTİ MEDYA DA ALİ VAR ...

İLAYDA..

MAYADAN...

İnsanın çelişkiler içinde olması ne acı ..yapmak ve yapmamak arasında kalması.. adım atacak gücü olmasına rağmen yapamamak...her zaman dümdüz olan ben allak pullaktım bu günlerde.. her zaman yaptığım gibi uzaklaşmıştım sevdiklerimden ,bunu kendim için yaptığımı düşünseler de aslında onlar için yapıyorum .bilinmez bi yanım var benim kimsenin dokunamadığı ulaşamadığı..buz gibi o yanım bilindik maya yok orda yalnız ve katı bir kadın saklı o karanlık oda da ..sevgi ,aşk,merhamet,barındırmayan yanım orası acımasız korkusuz ve yalnız.. benden başka kimseye ait değil o yanım olamaz da olmamalı! Çünkü o oda bir girdap misali içine gireni yutuyor, yok ediyor benden başka birinin orada acı çekmesine dayanamam ben ,hele bu odaya girmeye çalışan sevdiklerimse .. ne kopabiliyorum o yanımdan nede açık edebiliyorum ,arafta kalmış gibi öylece bekliyorum, kımıldamayı istesem de yapamıyorum ben yine kimsesizleri oynuyorum ...

DORUKTAN..

Sebebini bilmediğim bi yokluk ve ıstırap içinde geziniyorum odanın içinde .daha önce hiç böyle olmamıştım .nedir beni bu yokluğa sürükleyen onu bile bilmezken acı çekiyordum .bi asker olarak ilk defa çaresizdim ,sanırım edayla konuşmak iyi gelmemişti mayanın hala gelmemiş olması beni korkutuyordu. İlk defa böyle oluyordu. Bi kız için ilk defa endişeleniyordum,daha doğru düzgün tanımıyordum bile onu ama acıtıyordu işte kimsede olmayan bi çekimle çekmişti beni kendisine . tıpkı dünyanın ayı çektiği gibi..şurupla oynarken çökmüş gözleri parlıyordu sanki yeniden yeşermiş fidan gibiydi. Ilık bir rüzgarla yüzüme vuran o enfes yasemin kokusu ilk gün beni kendine kenetlemişti ama anlamlandıramadığım şekilde geri ittim kendimi ve duygusuz olmaya çalıştım. Teşekkür etmek için gücü kendimde bulamazken en kolay yolu seçerek kaçmıştım . ama şu an kendimden nefret ederek volta atıyordum keşke diyorum keşke o gün onla konuşsaydım tutunduğu o küçücük umudu almasaydım ondan en azından onu yeniden görmek için bi bahanem olurdu ama yapmadım belki de yapamadım bilmiyorum . şu an çektiğim ıstırapla büyük bi korku içindeydim daha tanımadığım bi kadına bu kadar bağlanmış olmamın verdiği huzursuzlukla pencereden doğunun kuru ayazıyla uçuşturduğu yaprakları izleyerek ona bi şey olmamasını diliyorum.

"olum sen yatmadın mı " aliydi bunu soran uykulu gözlerle

"uyku tutmadı" ali kadar kimse tanıyamazdı beni oda biliyordu içimde kopan fırtınaları ama sesini çıkarmıyordu sessizce oturdu karşımda duran sandalyeye

"neyin var senin neden bu kadar durgun ve düşüncelisin.. mayayı mı düşünüyorsun"

Kaşlarımı çattım istemsizce onun adını duymak bile acı veriyordu bana. İnkar etmeyi tercih ettim

"nerden çıkardın canım tanımam etmem ben eda üzülmesin diye ilgilendim operasyonu düşünüyorum"

"herkesi inandıra bilirsin ama ben yutmam bu numaraları bana maval okuma boşuna ben her şeyin farkındayım ama yinede bi şey demiycem ne zaman istersen seni dinlerim kardeşim "

Elini omzuma koyup destek verir gibi dokundu .

"sağ ol kardeşim "

Ali tekrar uyumaya gitmişti bende ardından yatağa uzandım gözlerimi tavana dikip gözlerini hayal ettim sonra kokusunu duyar gibi derin bi nefes aldım artık uyuyabilirdim.