Bir tane çocuk vardı. Onunla tanıştığınızda ilk 6 ay kadar umrumda bile olmamıştı. Sonra benim gerizekalı kalbim yine mallığını ortaya koyarak onu sevmeye başladı. Vazgeçmeye çalıştım. Ama olmadı. Her geçen gün dahada bağlandım ona. Sanki mümkünmüş gibi dahada çok sevdim. Fazla çekingen biri olmama rağmen onunla sosyal medyadanda olsa konuşmaya çalıştım. Sonra aslında yaşadığımız olayları kafamda fazla büyüttüğümü, onun bana benim ona verdiğim değerin yüzde birini bile vermediğini anladım. Sonra dershane bitti. Liseye başladık. Tamam dedim. Birbirimizi görmeyiz artık, unuturum onu. Ama şans bu ya... AYNI LİSEYE DÜŞTÜK.
Yinede eskisi gibi değildim sanki ona karşı. 1 senelik aşkım körelmiş gibiydi. Rüyalarıma bile gelmiyordu artık. O yoktu. Kokusu yoktu. Gülüşü yoktu. O içimi ısıtan gülüşü yoktu. KAHRETSİN! Neden tekrardan rüyalarıma gelmeye başladın ki sanki?!
Aklımdan gitmiyor. O gülüşü aklımdan gitmiyor. Okulda onu gülerken görünce içimden birşeyler kopmuş gibiydi. Ve bu duygular içime kadar, rüyalarıma kadar işledi. Ve şimdi... Uykuya hasretim. Çünkü.. ONU RÜYAMDA GÖRDÜĞÜMDEN BERİ UYKUM VAR.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Mavi Düşünceler
Şiir-DİKKAT! BU BİR HİKAYE DEĞİL, GERÇEK YAŞAMLARDAN ALINTILANAN GÜNLÜKTÜR.- -Tüm Hakları Yastığımın Altında Saklıdır.
