BEFORE I GO || JINKOOK ✓

~ 7 ~

«Unicode»

အိမ်ရှေ့က သစ်ရွက်ဖျားတွေမှာ မိုးရေစက်တွေက ခိုတွဲ စီးကျနေသည်။မနက်မိုးလင်းကတည်းက အမျှင်မပြတ်နိုင်အောင် ရွာလိုက်သည့်မိုး။သွန်ချသလို ရွာတာမဟုတ်ဘဲ ဖြေးဖြေးချင်းစီ မျှင်းပြီး ရွာနေပုံက အိပ်ရာထဲမှာ တစ်နေ့လုံးကွေးနေချင်သည် အထိပင်။ယွန်းဂီတစ်ယောက် ဧည့်ခန်းထဲက sofa bed ပေါ်မှာ အကျောဆန့်ပြီး တစ်ချက်သမ်းဝေနေတုန်း အိမ်ထဲကို လူတစ်ယောက်ဝင်လာသည်။

"Gigi! အရမ်းသတိရနေတာ။Gigi မို့လို့ ပစ်ထားရက်တယ်နော်"

ဝင်လာသူက တခြားမဟုတ်။သူ့ရဲ့ ချစ်လှစွာသော Baby ဂျီမင်း ဖြစ်သည်။ညှိုးနွမ်းနေသော မျက်နှာလေးနှင့် တဖြည်းဖြည်း ရှေ့တိုးလာပြီး သူလှဲနေရာ sofa bed ပေါ်သို့ ကားယားခွကာ လည်ပင်းကို လာဖက်သည်။

"Baby! ဟို..."

ရုတ်တရက်မို့ ဘာပြောရမှန်းမသိဘဲ အလိုက်သင့်ပြန်ဖက်ဖို့ ဟန်ပြင်လိုက်စဥ် သူ့လည်ပင်းပေါ်က ဂျီမင်းလက်တွေက တင်းကြပ်လာသည်။

"အ့..Baby. ..အဟွတ်...အဟွတ်.."

တဖြည်းဖြည်း နာကျင်လာသောကြောင့် ထိုလက်တွေကို ပြန်ဖယ်ရှားပစ်ဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် မရ။ရုန်းကန်နေသော သူ့ခြေထောက်တွေအပေါ်ကို လေးလံသောအရာတစ်ခုက ဖိထားသလိုပင်။

"သေစမ်း..မင်ယွန်းဂီ။ငမွှေကောင်။ဂျွန်ဂျောင်ကုက မင်းယောက်ဖ မို့လို့ ငါ့ဖုန်းနံပါတ်တွေ အိမ်လိပ်စာတွေသွားပေးရတာလားကွ"

ဟင်..ဒါက Baby အသံ ချိုချိုလေးမှ မဟုတ်ဘဲ။

နောက်ဆုံးအသိတစ်ချက်မှာ ယွန်းဂီ ကျိန်းစပ်နေသော မျက်လုံးနှစ်လုံးကို အားယူဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ သူ့အပေါ် ခွပြီး အားရပါးရ လည်ပင်းဖျစ်နေသူမှာ အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းကြီး ကင်ဆော့ဂျင်တည်း။

"အဟွတ်...အဟွတ်...သေပြီ ပူတင်းလုံးကောင်ရ။သေကြောင်းကြံနေတာလား..ငါ့ကို...အဟွတ်..."

ရင်ဝကို ဒူးနဲ့ တွန်းထိုးလိုက်တော့မှ လည်ပင်းပေါ်က လက်တွေဖြုတ်ချသွားပြီး မကျေနပ်သေးသည့် မျက်နှာပေးနှင့် ခါးထောက်ရပ်နေသည်။