Unicode
_______
"အထဲ ဝင်ဖို့မဖိတ်တော့ဘူးလား"
ခနဲ့တဲ့တဲ့ အသံကြားမှ ဆော့ဂျင် အသိပြန်ဝင်လာရကာ စူးရဲစွာပြန်မော့ကြည့်လိုက်သည်။ဒီလူ့မျက်စိအောက်မှာ ဘယ်တော့မှ သိမ်ငယ်ဟန် ကြောက်ရံွ့ဟန်ပြဖို့ မလိုသလို ရိုကျိုးနေဖို့လည်း မလိုပါ။ဂျွန်ဂျောင်ကု အဖေ ဖြစ်နေခဲ့ရင်တောင်ပေါ့။
"ဝင်ပါ "
တစ်ခွန်းသာပြောပြီး နောက်လှည့်မကြည့်တော့ဘဲ ဆော့ဂျင်ဦးဆောင်ပြီး အိမ်ထဲပြန်ဝင်လိုက်သည်။ပုံမှန်ဆို မိမိအိမ် ဧည့်သည်လာလျှင် အနည်းဆုံး ကော်ဖီတစ်ခွက် ချပေးမိမှာ မှန်ပေမယ့် ထိုသူ့ကိုတော့ ရေတစ်စက်လေးမှတောင် တိုက်ဖို့ဆန္ဒ မရှိပါ။ ၅ နှစ်ကျော်ကြာခဲ့ပေမယ့် ရင်ထဲက ဒဏ်ရာက ခုထိအနာမှ မကျက်သေးတာ။အမာရွတ် ခပ်ကြီးကြီးနဲ့ သေရာပါဒဏ်ရာအဖြစ် တစ်စုံတစ်ယောက်ကို မြင်တိုင်း လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် ဒဏ်ရာအသစ် သဖွယ် ရောဂါဟောင်းက ပြန်ထလာနေတုန်း။
"ငါတို့ဂျောင်ကုလေး ဒီလောက်စွဲလမ်းနေတာ အံဩစရာတော့မရှိပါဘူး။မျက်နှာက ပြည့်စုံတယ်"
တခြားတစ်ယောက်သာဆို ကျေးဇူးတင် စကားဆိုမိမှာပေမယ့် အခုတော့ဖြင့် ဆော့ဂျင်မှာ တုပ်တုပ်မျှပင်မလှုပ်ပါ။ထိုသူကြည့်သလိုပင် ခပ်စူးစူးပြန်ကြည့်ပေးလိုက်သည်။
"ပြောပါဦး။မိဘ..အလုပ်အကိုင်.. ပညာရေး"
"အိမ်အထိတောင် ရောက်လာပြီးမှတော့ ဘာလို့ မသိချင်ယောင်ဆောင်မေးနေသေးတာလဲ။အားလုံး သိပြီးပြီထင်တယ်"
မထင်မှတ်ထားသော တုံ့ပြန်မှုကြောင့် ဂျွန်ဂျယ်အင်း တစ်ယောက် ရုတ်တရက် အံဩသွားရာမှ ဟက်ကနဲ ရယ်သွမ်းသွေးဟန်ပြုကာ ချက်ချင်းပြောင်းလဲပစ်လိုက်သည်။ဘဝတစ်လျှောက်လုံး တရားသူကြီးဟူသော အရှိန်အဝါဖြင့် အမြင့်မှာနေခဲ့သမျှ ဒီကောင်လေးနဲ့ကျမှ ပထမဦးဆုံးအကြိမ် တစ်ခုခု သိမ်ငယ်သလိုခံစားသွားရသည်။
သို့သော် မိမိသည် အသက် ၅၀ကေျာ်အရွယ် တရားသူကြီး။
'ဒီလောက်ကတော့ အပျော့ပါ'ဟူသော အကြည့် တို့ဖြင့် ရှေ့က ပန်းပုရုပ်သဖွယ် ချောမောခန့်ညားသော မျက်နှာပိုင်ရှင်ကို ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။
YOU ARE READING
BEFORE I GO || JINKOOK ✓
Fanfiction❝ မုန်းတယ်ဆိုတဲ့ စကားအခွန်းတစ်ရာထက် ဘာမှမပြောဘဲ ဥပေက္ခာပြုနေလည်း မင်းမရှိရင် ကိုယ့်ကမ္ဘာ့ပြိုမယ်ဆိုတာသိတယ်မလား ❞ ꧁𝐽𝑒𝑜𝑛 𝐽𝑢𝑛𝑔 𝐾𝑜𝑜𝑘 ☘︎ 𝐾𝑖𝑚 𝑆𝑒𝑜𝑘 𝐽𝑖𝑛꧂ .. ❝ မုန္းတယ္ဆိုတဲ့ စကားအခြန္းတစ္ရာထက္ ဘာမွမေျပာဘဲ ဥေပကၡာျပဳေနလည္း မင္းမ႐ွိရင္ ကိ...
