SENİ KURTARACAĞIM PRENS

1. BÖLÜM: TELEFON

Merhaba ben Ela. Yirmi yaşındayım. Küçüklüğümden beri polis ve ajanlara büyük tutkum var. Altı yedi yaşındayken yaşıtlarım barbie bebek oynarken ben polis arabaları, askerlerle oynardım. Hatta bazen bebeklerimden birini suçlu yapar ve sanki bebek kendi kendine saklanmış gibi gidip onu arardım. Ve en sonunda bu hayalim 15 yaşındayken gerçeğe dönüştü. 15 yaşındayken akredite (Daha basit anlatımla üniversitelerin verdiklerini eğitimin kalitesini göstermek için ulusal kurumlardan veya uluslararası kurumlardan aldıkları belgedir diyebiliriz) bir kolejde dört yıllık eğitim aldım. Eğitimim bittikten sonra Amerika'da, federal soruşturma bürosunda, özel bir eğitim gördüm ve şu an bir ajanım. Evet bir ajanım. Her ne kadar bu tarz meslekleri sadece filmlerde görsek de evet bu benim gerçek hayattaki mesleğim. Suçluların peşine düşüp onları yakalarım ve sonra onları devlete teslim ederim. Ve aynı zamanda üniversite okuyorum. Aslında okumaya çalışıyorum desem daha doğru olur. Çünkü işleri o kadar yoğun ki kitap okumaya bile zar zor vakit buluyorum.

Perşembe günü akşamı yatağımda uzanmış tam uykuya dalmak üzereyken bir anda telefon çaldı. Telefonun sesiyle korkuyla doğruldum. Yanımdaki komidinin üzerindeki telefonumu elime aldım. O kadar çok uykum vardı ki hemen konuşup kapatmak istiyordum. Kimin aradığına bile bakmadan telefonu açtım. Uykulu sesimle ''alo'' dedim ve karşıdaki kişinin de cevabı gecikmedi.

-Alo!

Arayan kişi istihbarattan arayan Emre abiydi. Sesi o kadar telaşlı geliyordu ki bir şey olduğu her halinden belliydi. Ve sanırım bürodaydı. Çünkü etrafından çok ses geliyordu. Sonra konuşmaya başladı. Arkadan o kadar çok ses geliyordu ki konuştuğundan neredeyse hiç anlamadım. Yaklaşık 10 dakika boyunca konuştu ama ben sadece iki cümlesini anladım!!

-Ela çok önemli bir şey oldu. Sabah saat 8'de büroda ol!

-Tamam Emre abi .

Ve telefon kapandı. İlk defa Emre abinin sesi bu kadar telaşlı geliyordu ve bu beni nedensizce bu beni çok korkutuyordu. Yine birinin peşine düşecektim. Bunu biliyordum. Normalde bu konu da korkmam. İlk başta tabi ki bende korkuyordum. Ama insan zamanla her şeye alışıyor. Bende alıştım. Hatta şu an bu işi çok severek yapıyorum. Ama bu sefer içimde farklı bir korku var. Fakat her ne olursa olsun bu korkunun benim kariyerime engel olmasına izin vermem....