Annem kıyafetlerimi giyinmeme yardım ederken babam da taburcu işlemlerini halletmek için aşağıya inmişti. Spor ayakkabılarımıda giyinip odadan çıktık.
Annem destek olma amaçlı koluma girmişti, gerek olmadığını söyleyerek kolundan kurtulmuştum. Dışarıya çıkmamla soğuk rüzgarda beraberinde vücudumu yalayıp geçiyordu. Arabanın yakın bir yerde olduğuna şükür ederek kendimi hemen içine attım.
Yol boyunca arabada kimse konuşmamıştı. Zaten hastahane evimize yakın olduğu için eve varmamiz 10 dakika sürmüştü.
Arabadan inip evin kapısına doğru yürüdüm. Kapıya geldiğim sırada annemin kapıyı açmasını beklerken o zile basıp otomatiğe doğru
"Biziz kızım ac kapıyı" demişti. Evimiz bir apartman dairesiydi. Ama en üst kattaki evi aldığımız için dubleksti.
Asansöre binip yukarıya çıktık. Asansörün kapısını açtıktan sonra gözüm evin kapısında beni bekleyen ablama döndü. Kapıya yaklaştığım sırada ablam birden beni kendine çekip sıkıca sarılmaya başladı.
Sarılırken de ağlıyordu. Neden ağlıyordu ki şimdi? İyidim işte. Ablamin kollarından beni zar zor kurtaran enişteme teşekkür bakışımı attıktan sonra nihayet eve girebilmistik.
Tabi ablam bu hiç durur mu? Tekrar sarılıp
"Çok korktum"
"Çok korktuğun için mi bir kez bile yanıma gelmedin?" dediğimde yüzündeki gözü yaşlı ifadesi borden silinip ciddileşmişti.
"İş yerinden izin vermediler Arya"
"Ne bitmez bi işin var. Allah bilir orada ölseydim sen cenazeme bile gelemezdin" bu cümlenin ardından hızla odama gidip benim için hazırlanmış olan yatağa uzanıp neredeyse canım çıkana kadar ağlamaya başladım.
Ablamin sitemleri dinmiyordu ki uyuyabileyim. Artık ağlamaktan gözlerim şişmiş ve yorulmuştum. Uykuya dalmadan hemen önce duyduğum son cümlesi ise
"Sanki biz 2 kutu ilaç iç dedik Arya hanıma" olmuştu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Aşka İntihar
RomanceHastanede başlayan intihar Kerem'le devam ediyor. Sonu bilinmeyen bi karanlıkta düşen Arya Kerem'le hayat buluyor ve hasta kalbi onun için atmaya başlıyor...
