Aşka İntihar

BENİMLE YAŞLANIR MISIN?

"Sen benimsin ve benim olanı kimse alamaz."

Ellerinin arasında ki yüzümle gülümsemem donup kaldı. Sen benimsin ne demekti. Onun beni sevdiğini biliyordum felan ama sonuna kadar onun olma düşüncesi farklı gelmişti. Bi yandanda cazipti. Onun olmak sonsuzum olmasi. Bunlar gerçek anlamda güzel şeylerdi.

O beni bırakmak istemiyorsa ben onu hiç bırakmazdım. Aslında herseyin bu kadar hızlı gelişmesi değişik bi durum. Sanırım ilk görüşte aşk.

Yüzümdeki kocaman gülüşümla hala ona bakarken dişlerimin yarısını ve üst dudagimi öptü.

"Şaşkın şaşkin bakma gülüşünden öptüğüm."

"Şey ee ben sadece alışık değilim de o yüzden böyle duruyorum."

"Bu halinle bile o kadar tatlı ve güzelsinki anlatamam."

Söyledikleri utanip patlıcan gibi morarmama neden olmuştu. Hayatım boyunca beklediğim şey şu an karşımda bana şiir dolu cümleler kuruyordu. Yıllardır hayalini kurduğum, istediğim ve arzuladığım şey belki bu kadar büyük değildi ama harikaydi. Kerem harikaydı.

Gözlerini bir an olsun gözlerinden ayirmadan bakışıyorduk. Bana iyice yaklaşıp dudaklarıma küçük bir buse kondurdu. Daha sonra belimden tutup beni döndürmeye başladı. Ben çığlıklar içindeyken o hala dönüyordu. En sonunda indirip konuşmaya devam etti.

"Bu gece bende kal. Lütfen Arya tek bir gece senden trk bir gece istiyorum. Sana sarılarak uyumak istiyorum."

"Olmaz Kerem annemler asla böyle bişeye izin vermezler."

"Sende başka bişey söyle."

"Denerim Kerem ama fazla ümitlenmeyelim."

"Tamam canım."

Kerem de kalma fikri aklıma hiç yatmıyordu. Hem de hiç. Bu gün yaşadıklarımızdan sonra güvenimi iyice sarsmıştı. Eve gitmek için yola koyuldugumuz sırada telefonum çaldı. Telefona baktığımda arayanin Ahu olduğunu gördüm ve hemen açtım.

"Al-"
"Arya nerdeysen ve ya kiminleysen orda kal."
"Ne diyoshn Ahu noluyo?"
"Dediğimi yap ben Melisa ve Barış dışında gidebileceğin heryere git."
"Neden neden?"
"Dediğimi yap yarında bana gel."
"Ahu anl-"

Diyeceğim bitmeden telefonu yüzüme kapatmıştı. Kerem neler oluyor bakışını atınca Ahunun beni arayıp eve gitmememi ve bu gün bizimkiler hariç bi yerde kalmamı söylediğini anlattım. Sevindiği o kadar belliydiki. Bu gece onda kalmam için bi mucize doğmuştu resmen. Zaten eve yakın olduğumuz için yürüyerek gittik. Eve geldiğimiz anda hemen kendimi koltuğa attım. Ayaklarıma kara sular inmişti.

Kerem bu hiç boş durur mu? Göz açıp kapayana kadar üstümde belirdi. Ağırligini vermeden duruyordu. Yüzünü yüzüme iyice yaklaştırip burnunu burnuma surttu. Gülümsemeden duramamistim. Üzerindeki gömleği siyirip aymak istiyorum. Şu an gözümde o kadar çok ateşliydiki... ahh Kerem ahh. Bi bilsen içimde yanan yangınları. İtfaiyem ol söndür beni Keremimmmm

İyice alaturkaya bağlayarak kendi düşüncelerim arasında kaybolurken dudaklarını hissettim. Önce boynuma küçük küçük öpücükler bırakıp sonra yüzüme geçti. Çenemi, yanaklarımı, burnumu, alnımi ve gözlerimi öpmeyi bitirdikten sonra dudaklarıma doğru eğildi. Tam o esnada bende gözlerimi kapatmış o ateşli öpücüğü bekliyordum ki dudaklarından o sözler döküldü

"Seni senden daha iyi tanıyorum. İçindeki alevleri evlenmeden söndürmem imkansız. Bu bana yakışmaz."

Üzerimden kalkıp çekmecedeki küçük kutuyu aldı ve yanıma geldi. Tam karşımda durup konuşmaya başladı.