Aşka İntihar

HASTAHANE

Gözlerimi açmamla hastahane odasının tavanını görmem bir olmuştu. Yüzümü pencereye çevirdigim andan itibaren çarpan sabahın ilk ışıklarıylarıyla kendime ancak gelebilmiştim

Kendime geldiğim zaman aile baskısından dolayı gece yarısı aldığım iki kutu ilaç aklıma geldi. Ambulansın içinde annemin gözyaşlarını görmemin hemen ardından bilincim tamamen kapanmıştı.

Uyanmamla birlikte ne kadar yanlış bir şey yaptığımın farkına varmıştıbm. Farkına vardığım bir diğer şey ise annemin ellerinde hastahanenin tekli koltuğunda uyuya kaldığıydi. Kapının açılma sesiyle gözlerimi tekrar yumdum. Ve konuşmalarını beklemeye başladım. Ilk duyduğum ses babama aitti.

"Hala uyanmadi mı"

Annem düz bi ifadeyle "Hayır hala uyuyor."

Babamın anlıma konduğu küçük öpücükle istemsizce homurdanmıştim. Ardından babam uyandigimi fark etmişti ki

"Arya uyandın mı kızım?" diye bir soru yöneltmişti. Bende yeni uyanmışçasına hareketler sergileyip

"Evet baba" diyebilmismistim.

Tam annem ağzını açmış bir şey söyleyecekken babam onu susturmak adına "Bizi çok korkuttun Arya" dedi.

Babamı daha önce hiç böyle endişeli görmemiştim. Cevap vermek için ağzımı açtığım sırada gözler odaya hızla girip adeta üzerime bir öküz gibi serilen kuzenime yani Asya'ya döndü.

"Gerizekalı, aptal... neden böyle bir şey yaptın!! Hadi kendini düşünmedin bari bizi düşünseydin."

Kurduğu cümle karşısında sessoz kalmaya hiçte niyetim yoktu açıkçası.

"Zaten sizi düşündüğüm için bu haldeyim" söylediklerim onda adeta bir şok etkisi yaratırken üzerimden çekildi ve ellerinin tersiyle gözyaşlarını sildi ardından bana dönüp

"Sana acıyorum... ne yaşıyorsan hak ediyorsun. Aptal!!"

"Defol burdan bi daha da yanıma uğrama bile!"

"Meraklı değilim sana zaten" diyip kapıyı sertçe kapatıp çıktı. O andan itibaren gözyaşlarıma hakim olamıyordum. Bana destek için gelen insanların bana köstek olması hiçte hoş bir durum değildi.

Bana acıdığını söylemişti. Acınacak haldemiydim ki?

Yavaş hareketlerle de olsa yataktan kalksam bile midemdeki ağrı hala yerindeydi. Kalktıktan sonra küçük adımlarla tuvalete doğru yürüyüp aynanın karşısına geçtim ve aynadaki yansımama baktım. Gözlerim şişmiş saçlarım dağınıktı. Uzaktan gören birisi bile ne kadar hitkin olduğumu anlayabilirdi.

Yürüyen ve nefes alan ölüydüm sanki. Gözyaşlarım akıl almaz bir şekilde artıp akmaya devam etti, duvara yaslanarak yavaşça yere düştüm. Ve birden bağırmaya başladım. "Bana acımayı kesin!! Hepinizden nefret ediyorum nefret ediyorumm."

Babam odanın boş olduğunu anlamış ki tuvalete doğru panikle geldi. Yerde ağladığımı görünce dayanamayıp bana sarıldı ardından kulağıma yaklaşıp

"Ben hep yanındayım kızım, ağlama" diye fısıldadı. Beni küçüklüğümdeki gibi kucağına alıp yatağıma yatırdı. Bir bardak suyu bile zorla içerek yapılan sankinleştiricinin etkisi ile uyumaya başladım..