Panna Snape / Córka Severusa Snape'a

Rozdział 41

Dziś rano opuściliśmy Chicago, od wczorajszego wieczora nie odzywałam się z Shawnem, chłopacy to samo, jedynie Emma ze mną rozmawia, mimo że nie popiera tej znajomości, nie oznacza ze ma się przestać do mnie odzywać. Kiedy zjawiliśmy się w domu Shawna, wszyscy udali się do swoich pokoi. Dopiero na wieczór wyszłam z pokoju i udałam się do salonu gdzie dochodziły głośne śmiechy, nie pewnie weszłam i zobaczyłam resztę

- Dobry wieczór- powiedziałam i tym samym zwróciłam uwagę  wszystkich
- O witaj kochana, siadaj - Dunacn poklepał obok siebie miejsce i tam właśnie usiadłam, czułam palące na sobie spojrzenie Shawna
- Jak tam wrażenia po Chicago?- zapytała się mama Shawna
- Bardzo mi się tam podobało- powiedziałam
-Cieszy mnie to- klasnęła i się uśmiechnęła
- Kochanie może zostawimy młodzieży- zapytał się pan Mendes puszczając oczko
- Oczywiście, zawołamy was na kolację, a teraz pogadajcie sobie- wstali i  opuścili salon, atmosfera miedzy nami była bardzo napięta
- Więc, jak tam twój nowy przyjaciel Patricia- zapytał się z kpina Shawn
- A bardzo dobrze- warknęłam
- Kiedy nas opuścisz?- zapytał się ponownie, spojrzałam na niego zdziwiona
- Shawn- zaczęła nerwowo Emma
- No co, nie zamierzam siedzieć z kimś kto zadaje się z tą sierota- syknął, a mnie to zabolało
- Tak się składa Shawn, że ja tez tu aktualnie mieszkam i Patricia może zostać tu ile chce- odezwał się zirytowany Duncan
- To mój dom,więc ja tu rządzę- wstał gwałtownie i to samo zrobił Duncan
- Tak się składa że twoi rodzice tu rządzą nie ty, jak się dowiedzą że chcesz wywalić Patricie bo ona jedyna dała mi szansę to będą bardzo niezadowoleni z twojej postawy - uśmiechnął triumfalnie
- Duncan, jak mnie już tu nie chcą to nie będę robić problemu, poproszę pana Mendesa aby jutro teleportował mnie do domu- powiedziałam stanowczo i złapałam ramię Duncana, a ten westchnął zrezygnowany uśmiechnęłam się lekko i  wyszłam z salonu i skierowałam się do pokoju, wyjęłam walizkę i zaczęłam się powoli pakować. Kiedy zamknęłam spakowaną walizkę usłyszałam ciche pukanie, kiedy powiedziałam proszę do pokoju weszła Emma.

- Kochana, nie przejmuj się Shawnem, wiesz jaki on jest- zaczęła mnie pocieszać
- Nie wiem jaki on jest, jaki przyjaciel tak się zachowuje! - krzyknęłam
- Patty- powiedziała błagalnie
- Co? Jutro wyjeżdżam, to postanowione- westchnęła ciężko
- No dobrze, wiem że cię tu siła nie zatrzymam ale masz pisać- pogroziła mi palcem, zaśmiałyśmy się .

Następnego dnia, byłam już spakowana i gotowa do opuszczenia domu rodzice Shawna zasmucili się informacją że chce już wracać.

- Naprawdę już wracasz do domu- do pokoju wszedł Duncan
- Tak, wybacz że cię zostawiam- uśmiechnęłam się słabo
- Nie szkodzi, mam nadzieję że będziemy pisać
- Oczywiście że tak, jakbym nie mogła - zaśmialiśmy się
- Wujek mówi że już czeka na ciebie, będę tęsknił- przytulił mnie
- Zobaczymy się we wrześniu - powiedziałam i lekko się uśmiechnęłam
- Wiem, dobra daj mi walizkę- zaśmiałam się
- Więc chodźmy - odparłam

-------------------------------------------------------------------

- Jestem- krzyknęłam na cały dom
- O witaj diablico- Adam podszedł do mnie i mnie przytulił- Jak nic przytyłaś- zaśmiał się, a ja mu dałam z łokcia
- No wiesz co?- zaśmialiśmy się
- Nudno było bez ciebie- powiedział kiedy znaleźliśmy się w salonie
- W to nie wątpię- rozejrzałam się- Gdzie tata?
-  W Hogwarcie- odpowiedział
- Wiesz kiedy wróci?- spytałam
- Nie wiem, pewnie nie prędko jak zwykle- odparł- A teraz opowiadaj, jak było w Chicago?
- Było fantastycznie, jeszcze raz bym chciałam odwiedzić to miasto -odparłam z zachwytem i  zaczęłam mu opowiadać co zobaczyłam, a Adam słucham mnie uważnie i czasem wtrącał swoje głupie komentarze
- Widzę że dobrze się bawiłaś, ale ciekawi mnie czemu tak szybko wróciłaś?- zapytał i spojrzał na mnie podejrzliwie
- Po prosty pokłóciłam się ze Shawnem, proszę nie rozmawiajmy o tym  -spojrzałam na niego a on pokiwał głową
- To ja pójdę do pokoju i się rozpakuje, dobra
- W porządku, jesteś głodna?
- Zawsze - zaśmialiśmy się