Anioł dla Ciebie [DESTIEL]

3

Wszyscy patrzyli na gościa podającego się za anioła z wielkim What The Hell na twarzach.
Jeszcze to, że szukał Deana dodatkowo wciągnęło ich w osłupienie.

-Chyba się nie dogadamy.

Mruknął nisko Castiel i spróbował wstać. Jednak koszmarny ból prawej łopatki go powstrzymał.

-Szukasz “tego” Deana Winchestera?

Zapytał Sam, dalej będąc w szoku.

-Jeśli podkreślając słowo “tego” chodzi ci o tego co był w piekle. To tak. Ja go stamtąd wyciągnąłem.

-Dlaczego akurat jego? i po co go teraz szukasz?

Zapytał zmieszany Dean.

-Nie z wami jestem upoważniony rozmawiać na temat moich rozkazów.

-Ja jestem Dean. Dean Winchester.

-Ty? 

-Skoro byłeś po mnie w piekle to czemu nie wiesz jak wyglądam?

-Nie...nie patrzyłem. Z resztą ty nawet nie wiedziałeś, że to byłem ja.

Mówił spokojnie anioł.

-Okej. Porozmawiamy na zewnątrz?

Zapytał zielonooki.

-Daj mi coś, żebym mógł się podeprzeć.

Bobby przewrócił oczami. Zaczął grzebać w swoich gratach i po chwili rzucił w ich stronę jakąś stara laskę. Castiel z trudem się podniósł, ale szedł dziarsko jak na wojnie. Jak przyszło na dobrego żołnierza.
Wyszli z budynku i zaczęli przechadzać się między gruchotami.

-A więc Castiel? Co cię sprowadza na ziemię i do mnie?

-Rozkazy. Chcieli, abym zszedł z nieba dla ciebie i wykonywał twoje rozkazy.

-No nieźle. Niebo zsyła mi anioła niezdarę do pomocy. Jak to możliwe, że złamałeś skrzydło. Miałeś zejść na ziemię, a nie spadać z chmurki. Muszą cię tam nie lubić.

-Nie spadłem z chmurki. Z nieba nie da się tak o spaść. Poza tym ten upadek nie złamał mi skrzydła. Z resztą niedługo się zregeneruje.

-Nie mogę się doczekać, kiedy opowiesz mi historię złamanego skrzydła.

-I się nie doczekasz.

-Aleś ty nie miły. Nie lubicie ludzi co? Co takiego przeskrobałeś, że kazali ci mnie słuchać?

Zaśmiał się kpiąco Dean.

-Niczego nie przeskrobałem.

-A jeśli każę ci odpowiedzieć to to zrobisz?

-Rozkaz to rozkaz. Jesteśmy tak samo wychowani Dean.

Niski, tajemniczy, wręcz gardłowy i ochrypły ton anioła powodował u niego dreszcze.

-Dobrze. Od początku. Dlaczego chcą, żebyś był na moje rozkazy.

-Nie tylko ja dostałem podobne rozkazy. Jeden z dzieciaków Azazela wypuścił tyle demonów, że sami łowcy nie poradzą sobie. w każdej grupie ma być przynajmniej jeden anioł. Ciekawe jak długo to potrwa…

-Co masz na myśli?

-Dużo się nie pomyliłeś mówiąc, że anioły was nie lubią. 

-I co? Jak stracą cierpliwość to zaczną zabijać?

-Nieuniknione. Te wyższej rangi ledwo zniosły pierwsze rozkazy jakie dostaliśmy. Według nich to wy powinniście się nam kłaniać, a nie my wam. Dla większości taki rozkaz jest jak kara.

-A ty?

-A ja powinienem trzymać język za zębami.

-Czyli mogę się spodziewać, że stracisz cierpliwość i nas zabijasz?

-Mój problem jest w tym, że nawet jak stracę cierpliwość to was nie zabiję. Nie potrafię. Myślisz, że dlaczego nie wiedziałem jak wyglądasz. Nie umiem patrzeć na dusze torturowane w piekle.

-Dobra. Kiedy mogę się spodziewać ciebie gotowego do roboty?

-Będę chodził bez laski za jakąś godzinę.

-Właśnie. Dlaczego masz problemy z chodzeniem? To tylko skrzydło.

-Skrzydła mają różne zastosowania. Są ośrodkiem równowagi. Są stabilizatorem siły i mocy. Bez nich posługiwanie się nimi byłoby trudniejsze i męczące. No i są nietykalne. Żaden anioł nie daje ich nawet drugiemu dotknąć. To zbyt intymne i wrażliwe, a przy tym mocne.

-Ciężko dotknąć coś, co jest cieniem.

-Można je zmaterializować, albo zmusić do materializacji. Nie pytaj jak, nie chce na to odpowiadać. 

-Okej. Zapowiada się wesoło. Muszę coś sprawdzić.

-Co?

Dean uśmiechnął się szeroko.

-Zrób pirułeta.

-Jestem żołnierze, a nie błaznem.

-To rozkaz.

Castiel przewrócił oczami i wykonał rozkaz.

-Zajebiście.

Winchestera rozbawiła obecna sytuacja. Najpierw wyciągają go z piekła, a potem zsyłają własnego aniołka na posyłki. Nie wiedział czym tam na górze zawinił ich ten Castiel, ale ta znajomość już mu się podobała.
Doszli z powrotem do mieszkania, gdzie czekali na nich Sam i Dean.

-Panowie. Boska wdzięczność za ratowanie świata zesłała nam, a raczej mi Anioła.

Sam już chciał coś powiedzieć, ale Dean był szybszy.

-Jest na moje rozkazy. Będzie z nami sprzątał ten burdel.

-Dostałeś anielską dziwkę?

Zapytał Bobby.

-Nie jestem dziwką, tylko żołnierzem. 

Wtrącił Castiel. Po godzinie faktycznie mógł już normalnie chodzić. Łopatka nadal go bolała, ale nie aż tak, żeby to miało w czymś przeszkadzać.
Stał wyprostowany w kącie i nie odzywał się nieproszony. Patrzył na wszystkich czujnym wzrokiem. Zawsze był posłuszny i teraz też był.
Miał być dobrym i profesjonalnym żołnierzem. Z trudem powstrzymywał delikatny uśmiech, który pragnął wręcz pojawić się na jego ustach.
Zawsze chciał pracować blisko ludzi. Nikomu nie mógł o tym powiedzieć. Wczoraj tylko potwierdziło się to, że musi swoje zdanie trzymać w tajemnicy. 
Nie chciał zawieść archaniołów, ojca, ani tego człowieka po którego zszedł do piekieł.
Zszedł on, bo sam się zgłosił, czym zaskoczył wszystkich braci i siostry.

Castiel walczył w wielu bitwach. Był świadkiem wielu katastrof.
Widział, rzeczy tak straszne, że nie jeden by po nich zwariował...a serce chwycił go dopiero widok katowanej duszy w piekle. Zobaczył taki widok pierwszy raz i starał się unikać takich zadań jak się tylko dało.

Dusze rzadko wyciąga się z piekła. Jeśli już to tylko wtedy, kiedy jest na nią większy plan, albo są z nią związane rozkazy.
Castielowi obiło się już o uszy nazwisko Deana. 
Sprawa Johna..gościa który był w piekle, a po tym jak się uwolnił dostał przepustkę na łąki pana była dosyć głośna.
Cas jeszcze nie wiedział, że ten rozkaz od początku miał dotyczyć jego. Miał być czymś szczególnym...dla nich obu.