ON THE WAY TO AIRPORT | Jungkook |

First Mile

Jungkook's POV

එයාපෝර්ට් එකට ආව වෙලාවේ ඉදන් මිනිස්සු කී දෙනෙක් කවුන්ටර් එක හරහා යනවද කියලා මන් දැන් ගොඩක් වෙලාවක ඉදන් බලන් හිටියා. පෝලිම දිගයි කියලා දැක්කම මට එක එක දේවල් කල්පනා වෙන්න පටන් ගත්තේ මගේ හිතේ තියන නොසන්සුන්කමේ ප්‍රතිපලයක් විදිහට කියලා මට හොදටම තේරුනත් මගේ හිත එක විදිහට තිබ්බේ නෑ.

මට හිතා ගන්න බෑ දවසකට මිනිස්සු කී දෙනෙක් ෆ්ලයිට් වල යනවද කියලා?

ඒක ලොකු ගානක් වෙන්න ඇති.
 

පැයක් ඇතුලත කී දෙනෙක් අහසේ ඉන්නව ඇතිද?

ඒකත් ලොකු ගානක් වෙන්න ඇති.

මේ තප්පරයේ කී දෙනෙක් ෆ්ලයි කරනවා ඇතිද? 

ඒකත් ලොකු ගානක් වෙන්න ඇති.
 

හැබයි ඒ අයගෙන් කීයෙන් කී දෙනටද මට වගේ එයාසික්නස්* එක තියෙන්නේ?

ඒක නම් හරිම පොඩි ගානක් වෙන්න ඇති.
 

මම කල්පනා කර කර ඉන්න අතරේ මට ඔම්මාත් එක්ක ලොකු  කේන්තියක් ආවා. මට ෆ්ලයි කරන්න අමාරුයි කියලා දැන දැනත් එයා මට කතා කරලා කිව්වා තනියම ෆ්ලයිට් එකේ එන්න කියලා. මට ට්‍රේන් එකේ යන්න තිබ්බා.
බස් එකේ යන්න තිබ්බා. ඒත් ඇයි ඔම්මා ප්ලේන් එකකම එන්න කිව්වේ කියන එක මට ලොකු ප්‍රශ්නයක් උනා.

දාහක් දේවල් ඔලුවේ තියාගෙන මන් අතේ තියන ඔරලොසුව බැලුවේ තව කොච්චර වෙලා මට මෙතන ඉන්න වෙයිද කියල බලන්න. තව විනාඩි 40ක් ඉන්න ඕනේ. සෝල් වල ඉදන් බුසාන් වලට යන්නත් පැය 1යි විනාඩි 30ක් යන්නේ කියලා මට මතක් වෙනකොට මෙතනට ආව මෝඩකම කියලා මට හිතුනා.ෆ්ලයිට් එකට කෝල් කරනකන් බලන් ඉන්න විනාඩි 40ක් ඇතුලත මම බස් එකක නැගලා ගියා නම් මට මගේ ගමනෙන් බාගයක්ම යන්න තිබ්බා කියලා මගේ හිත මට කිව්වා. 

එයාසික්නස් එකෙන් නැවතුනේ නැති මගේ කේන්තිය බලන් ඉන්න වෙන හන්දා තවත් වැඩි උනා. විනාඩි 20ක් විතර තව ඇති කියලා වෙලාව බැලුවත් මන් කල්පනා කර කර ඉදලා තියෙන්නෙ විනාඩි 5ක් විතරයි කියලා ඔරලෝසුව දිහා බැලුවම මම තේරුම් ගත්තේ මගේ හිතේ තියන කේන්තිය තවත් වැඩි කරන ගමන්. විනාඩි පහක් ගියත් මගේ ඉස්සරහා තියන පෝලිම ඒ විදිහටම තිබ්බා.