ON THE WAY TO AIRPORT | Jungkook |

Second Mile

Jungkook's POV

මම එයාපෝර්ට් එකෙන් එලියට එනකොටම අම්ම ඉන්නවා කිව්වෙ තැන හිටියා. මම ඉක්මනට ඔම්මා ලගට දුවගෙන ගියත් වෙන වෙන අය වගේ ඔම්මාව හග් කරේ නෑ. ඔම්මා ලගට යන අතරේ හෙමින් පිටිපස්ස හැරිලා සකුරා ඉන්නවද කියලා බැලුවත් සකුරා පේන හරියක හිටියේ නැති හන්දා මම ඔම්මට කතා කරා.

"ඔම්මා"

"කුකී"

"ඇයි ඔම්මා එක පාරටම එන්න කිව්වේ?හදිසියක්ද? මොකද උනේ? "

"අප්පාට සනීප නෑ කුකී"

"ඇයි එයාට මොනවා වෙලාද? "

"බ්ලඩ් ප්‍රෙශර් වැඩි වෙලා. හොස්පිටල් ඇඩ්මිට් කරපු ගමන්මයි පුතාට කතා කරේ."

"මට වැඩක් නෑ ඔම්මා එයාට මොනවා උනත්. අපරාදේ මම ප්‍රැක්ටිසුත් මග දාලා ආවේ. මන් හිතුවේ වෙන හදිසියක් කියලා. මන් යනවා ආයේ සෝල්."

"පුතා.අප්පාව එක පාරක් හරි බලලා යන්න. "

"එයාගේ මොනවා බලන්නද ඔම්මා. ආයේ එහෙම මට කතා කරන්න එපා එයාගේ එක එක ඒවට. මට වෙන වැඩ තියනවා. "

මන් කතා කරනකොට ඔම්මා ඇස් වල කදුලු පුරවන් බලන් හිටියා. අප්පාත් ඔම්මාව අඩවනවා , ඔම්මාට ඉන්න එකම දරුවා වෙලා මමත් එයාව අඩවනවා. මට මන් ගැනම ආව කේන්තියක් එක්ක මම ඔම්මගෙන් සමාව ඉල්ලන ගමන් ඔම්මාගේ මූණට හිනාවක් ගේන්න කියලා හිතාගෙන ඔම්මව හග් කරා..

"මට සමාවෙන්න ඔම්මා."

කම්පනි එකට ගියාට පස්සේ මම මේ බුසාන් ආවේ මාස දෙකකට විතර පස්සේ. මගේ අකමැත්ත කොච්චර උනත් ඔම්මා කැමති උනේ නෑ මම අනිත් අතට සෝල් යනවට. අන්තිමට මම ඔම්මගේ බලකිරිමට ගෙදර ආවා. ඒ වගේම හවස බල කරලා කරලා ඔම්මා මාව එක්කගෙන අප්පාව බලන්න ගියා. මම දුර ඉදලම දැක්කා අප්පාට ලොකු අමාරුවක් තිබ්බේ නෑ කියලා. අප්පා ඉන්න බෙඩ් එක ලගට යන්නේවත් නැතුව මන් ඈතට වෙලා අප්පා ඔම්මා දිහා බලන් හිටියා.

ඔම්මට දෙන දුක් වලට අප්පා මේ වීදිහට පව් ගෙවන්නේ නේද කියලා හිතෙන වාරයක් වාරයක් ගානේ මගේ හිතට කුරිරු සතුටක් ආවා.එයා මන් වෙනුවෙන් ඉපදුන දවසේ ඉදන් කිසිම දෙයක් කරලා නෑ. මන් වෙනුවෙන් එක සතයක් වියදම් කරලා නෑ. මන් ඉපදුනාට පස්සේ මාස 2ක් යන්නත් කලින් මාව ආච්චම්මා ලග දාලා ඔම්මට ටැන්ජරීන් ෆාර්ම් එකක වැඩට යන්න උනේ අප්පා එක සතයක් වත් ගෙදර වියදමට දුන්නෙ නැති හන්දා. මගේ එකම විශ් එක කවදාවත් මන් මගේ දරුවන්ට මට උන දේ වෙන්න දෙන්නෙ නෑ කියන එක.