Ruhun Simyası

VIII / Ruhe

                                         8.Bölüm

                                       " Ruhe "   
                   
                               Keyifli Okumalar 🖤
                                   
                              The Away Days, Layers

Ruhe : Sessiz

Koynunda soluklandığım  gerçekler , yalanlar , kayıp bilinmezlikler...

Ruhumda şiddetli isyanlara neden olsada bunun bir işe yaramayacağını biliyordum.

İsyanların bir ruhu olurdu. Bildiğimiz bir şeye isyan etmek her zaman rahatlatıcı olurdu.

Benim isyanım tam olarak ne içindi ?

Önümde bir sürü şeyi görmemem için kaostan oluşan bir perde vardı.

Görmüyordum.

Sert rüzgar tenime şiddetle sürtünüyor ; parmak uçlarımda soğuktan oluşan o bilindik acı gece içinde tenime bahşediliyordu.

Sağ tarafımda sessizliği paylaştığım kişi , Anneannemin eski bir dostuydu.

Söylediği her şeyin doğru olduğunu görebiliyordum.

Büyüyle tenime bir gül çizilmişti. Sasha ' dan başka etrafta olan biri yoktu.

Onun çizmediğini biliyordum. Gözlerindeki şaşkınlığın sarsıntısı sahte olamayacak kadar samimiydi.

Beni kandırmak için belki nedenleri vardı.

Fakat bunu asla bilemeyecektim.

İnsanların yanılgılara neden olacak çetrefilli ruhları vardı.

Tara ' da , kimseye güvenemezdim.

Hiddenlife kavramının, Kâhin Sasha ' nın da dediği gibi ; bir mesaj olduğunu şimdi daha iyi anlıyordum.

İnsanların dilinde gezinen efsanevi şehrin gerçekten gizli bir yaşamı içinde barındırdığını...

Onlar , sadece sıkı kurallarla birlikte ; ulaşılmaz kılınan bu şehre ölçüsüz bir merak arzusunun neticesinde gizli yaşam adını vermişlerdi.

Bilirdim , ulaşmak istediğimiz her şey evrenin zıtlığıyla birleşir daha da uzaklaşırdı.

Ve , Tara şehrinin halkı belli ki bu ismi kullanmaktan zevk alıyordu.

Gizli değildi. Fakat bilinmesi gereken bir şey de değildi.

Ulaşılmaz görünen her şey , Şüphesiz ki arzuları tetikleyen güçlü şeylerdi.

Gizem , çok yakınımızda olsada sonuçları bazen bilinmiyordu.

Gerçeklik geri planda kalıyor ; biz o gerçekler uğruna onları yüzyıllarca yaşatıyorduk.

Mükemmel bir sistem zihnimiz ve ruhumuz arasına yerleştirilmişti.

Karşımdaki ormanın ilk geldiğim dakikalarda hissettirdiği o ferahlık hissi,  yaşlı ağaç gövdelerine çarparak acı içinde kıvranarak rüzgara karışıyordu.

Kendimi hiçlik zirvesinde mahsur kalmış hissediyordum.

Tenimdeki çizgilerin ağırlığı , bilmediğim , belki de hiç bilmeyeceğim anlamlarla ; öylece orada kalacaktı.