Secret Admirer

15: Trouble Maker

Chapter 15: Trouble Maker

-Bryan-

2 weeks akong nag-kulong sa kwarto, 2 weeks akong hindi lumabas ng kwarto ko. Lumalabas lang ako kapag kakain. Kinulong ko ang sarili ko, Ni hindi nga ako pumasok ng school eh. Ilang beses nang pumunta sina Mark sa bahay namin para hanapin ako, pero pinapasabi ko kina Yanee na umalis ako at nag-bakasyon. Ilang beses nadin nila akong tinatawagan pero hindi ko sila sinasagot. Alam kong mali ang ginagawa ko, alam kong hindi tama ang mag-tago. Pero wala akong magagawa. Takot ako. Takot ako sa kung ano ang pwedeng mangyari, Takot ako sa magiging reaksyon ni Katherine kapag nakita niya ulit ako. Natatakot akong maiwan at ma-reject.

Kinulong ko ang sarili ko sa loob ng maliit kong silid. In This Small Room I Found security. In This Small Room No One sees me Cry, In This Room No One will judge me, In This Room No One Will see my Weakness. This Small room is My Wall against the things that will hurt me. I May Be Tough outside but No one Really knows me Inside.

I'm Scared of heartbreaks, I'm Scared of people who'll just judge me by my looks, I'm Scared of Rejections.

But here I Am, Suffering from Heartbreaks.

As much as I Hate Love, I can't do anything to prevent myself from falling in love. Yes, Love is A Wonderful gift to have, Yet the Hardest to keep and the most painful to lose.

I started crying again. Remembering My First Heartbreak. My miserable first love.

After hours of crying, I found myself getting ready to go to sleep. I was going to close my eyes when My Phone rung. I answered it without checking who the caller was.

"Hello?" I asked the caller. I closed my eyes as my head started to hurt again. Tss.

"Hello?" Tanong kong muli nang hindi sumagot ang Nasa kabilang linya. Nag-hintay ako ng ilang segundo at biglang naputol ang linya. Wrong number siguro. 'di ko binuksan ang mata ko, tinapon ko lang sa kung saan ang cellphone ko at mukhang bumagsak naman ito sa isang malambot na lugar since wala akong narinig na malakas na pagbagsak.

Ilang minuto pa ang lumipas at tuluyan na akong naka-tulog.

-*-*-

Kinabukasan nagising akong lumuluha. I dreamt about Kurt and Katherine being married and there's me, Being the stupid man, trying to stop the wedding by shouting: "ITIGIL ANG KASAL". Yep, I Shouted that in my dream but The Ceremony didn't stop, instead Kurt just smirked and mocked me by Saying: 'She's Mine'. And Then I Woke up crying. And Now, I'm here outside my house. A Miracle right? But No. Lumabas ako para mapagaan ang loob ko gamit ang violence. In short, naghahanap ako ng away.

Ilang minuto akong tumayo sa harap ng eskinita hanggang makakita ako ng tatlo hanggang limang lalake na papunta sa direksyon ko. I smirked. Here's my Target.

Nang padaan na sila saakin ay agad kong dinuraan ang lalakeng nasa unahan at sumakto naman ang laway ko sa sapatos ng lalake.

"Ay, pasensya na. Di ka naman na offend diba? Since panget naman yung sapatos mo." ngumiti pa ako sa lalake dahilan para mas mag-init ang ulo nito, halos sumabog na nga ang ulo niya sa sobrang pula ng mukha niya.

"Aba'y bastos ka ah!" Sinenyasan niya yung mga kasama niya para sugurin ako pero agad akong Umilag sa suntok nila.

"Oy! Pulang-pula mukha mo ah? Crush mo 'ko no? Oy! Aminin, nag ba-blush ka oh" pang-aasar ko pa. baliw na kung baliw, ang gusto ko lang may mapag-lalabasan ako ng galit.

Sabay-sabay silang sumugod, 'di ko kayang umilag nang umilag kaya napa-suntok narin ako. Nilabas ko sa grupo nila ang galit ko. Di ko na napigilan ang sarili ko kaya napalakas na yung mga suntok ko hanggang lahat sila ay napa-tumba ko na.