HIDING SERIES 2: The Mistake (COMPLETED)

35

Louise's Point of View

“G-God please, ingatan niyo po ang asawa’t anak ko...” Mahinang panalangin ko Diyos habang humahagulgol.

Nandito ako ngayon sa kwarto namin ni Hunter, nakaupo sa sahig sa madilim na sulok ng kwartong ito at sariwang naririnig ang mga putok ng baril na nagmumula sa labas.

I badly wanted to go outside para tignan ang mga nangyayari, but I can't dahil natatakot ako; natatakot ako sa pwede kong masaksihan.

“M-Mark! How could you?! How could you do that to my daughter?! Bakit mo nagawang gawing bait ang anak ko? Ang tinuring mong anak?!” Puno ng galit at poot habang binibigkas ko ang mga katagang ‘yun.

Yes, narinig ko ang mga sinabi ni Henry kanina na tungkol sa pagdating nina Mark and Ariana with their mens including my daughter Sofie na ginawa nilang hostage habang may ginagawa kaming hindi kanais-nais ni Hunter kanina sa dining room, and it's literally make me mad nang marinig ko ang mga sinabi niya pero hindi ko nalang ‘yun pinahalata dahil ayaw ko ng pag-aalalahin pa si Hunter, I know na marami siyang aasikasuhin, and ayoko ng idagdag pa ang sarili ko sa mga aasikasuhin niyang ‘yun.

Anyway, hindi ko talaga akalain na magagawa ni Mark ‘yun sa‘kin, kay Sofie o saamin. I thought Mark was kind, brave, strong, my bestfriend and Sofie’s foster father, but he provenly that I'm wrong dahil sa mga pinakita niya ngayon. Parang dragon pala siya na nasa loob ang init.

Mga ilang sandali pa ay nabalik ako sa ulirat ng bigla akong nakarinig ng sigaw na nagmumula sa sala...

“Louise where are you?” Rinig kong sigaw ni Henry. Yeah, I know how he call or should I say pronounce my name, instead Louise (Luwis), he called me Louise (Lowaysi), paulit-ulit ko rin ito kung papaano bigkasin ang pangalan ko, ngunit hindi pa rin niya ako pinakinggan at sinabi pa nito na...

‘I'll pronounce your name like this Louise, and wala ka ng magagawa pa. At saka ang cute kaya, sobrang girly parang ikaw.’

“Louise!” Muling sigaw nito. Kaya naman agad agad na akong tumayo mula sa pagkakaupo sa sahig at pinunasan ang mga bakas ng mga luha ko sa mukha.

Naglakad na ako patungo sa pinto. Pagkatungo ko doon ay agad kong binuksan ito’t lumabas.

“Louise where are you? Louise!” Rinig kong muling sigaw nito. Ngunit nag-iba na ang tono nito, dahil kung kanina ay parang wala na, ngayon na man ay may halong pag-aalala na, kaya naman binilisan ko na ang paglakad patungo sa kaniya.

Mga ilang sandali pa ay nakababa na ako at agad nagtungo sa sala. Pagkadating ko doon ay biglang bumuhos muli ang masasagana kong mga luha na mula sa aking mga mata dahil nakita ko lang naman si Henry na kinakalagan ng kadena ang bata, at kita ko rin na puno ito ng sugat.

‘T*ngina ka Mark?! How could you do this to Sofie?!’ Humahagulgol na saad ko sa sarili ko. Puno ng sakit, galit at pag-aalala ang bawat patak ng luha na inilalabas ko.

“S-Sofie n-napano ka anak?” Humahagulgol kong tanong sa anak ko.

Bigla naman napaharap ang mga ito sa‘kin...

“Louise nandito ka na pala, kanina pa kita hinahanap ngunit ‘di kita mahanap, saan ka ba galing? Nag-alala tuloy ako sa‘yo.” Nag-aalalang tanong sa‘kin ni Henry nang matapos niya ng kalagan ang mga kadenang nakatali kay Sofie, ngunit instead na pansinin ang mga tanong nito ay agad kong nilapitan ang anak ko at niyakap ito, tila gulat ito sa pagyakap ko mgunit mga ilang sandali pa ay niyakap naman ako nito ng pabalik.

“P-Papa, I m-miss you so much po! Where have you been po? Bakit ‘di po kayo nagpaalam sa‘kin? Bakit po umalis kayo ng sobrang tagal?” Umiiyak na saad nito.