We Got Married

Chapter 20 💙

Unicode

တံခါးလော့ဖွင့်သံကြားတော့ Gulfကိုယ့်ကိုတောသတိမထားမိပဲ တံခါးစီအမြန်ပြေးသွားလိုက်တယ်။

"ဟယ် ကလေး ဘာလို့ထွက်စောင့်နေတာလည်း ခြေထောက်ကကော ဝှီးချဲလ်နဲ့ဘာလို့မလာတာနဲ့ ဒီတိုင်းဆိုပြန်ထိရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"

လူကိုမြင်တာနဲ့ စိတ်ပူပြီး မလွတ်တမ်းပြောတာနဲ့ Gulfနှုတ်ခမ်းဆူလိုက်တယ်

"ခင်ဗျားကကော ဘာလို့နောက်ကျနေတာလည်း ကျွန်တော်စောင့်နေရတာ ကြာနေပြီသိလား"

"Aww လာအထဲဝင်မယ် ဒီလိုကွ ကိုယ်တို့ဆိုင်အတွက် မှာထားတဲ့ ပစ္စည်းတွေ container ဝင်လို့ စစ်နေရလို့ ကြာနေတာကလေးရဲ့"

Gulfကိုတွဲပေးရင် နောက်ကျရတဲ့အ​ကြောင်းကိုရှင်းပြလိုက်တယ်။

"ဆိုဖာပေါ်ခဏစောင့်ကိုယ် ညစာအမြန်ချက်လိုက်မယ်"

ပြောရင်းလှည့်ထွက်သွားတဲ့လူကို Gulfနောက်ကသိုင်းဖက်လိုက်တယ်။

"ဟင် ကလေး ဘာဖြစ်လို့လဲ"

"မငြိီးငွေ့ဘူးလား ကျွန်တော့်ကို ပြုစုနေရတာ"

"မငြိီးငွေ့ပါဘူး ဘာလို့ ငြီးငွေ့ရမှာလည်း နောက်နှစ်တွေအများကြီးဒီလိုလုပ်ပေးရမယ်ဆိုရင်တောင် ကိုယ်ကပျော်နေမှာ"

Gulfဒဏ်ရာရတဲ့တစ်လျှောက်လုံးMew မငြီးမငြူ အစစအရာအရာအကုန်လုပ်ပေးခဲ့တာပဲမဟုတ်လား။

Mewရေ ဟေ့လူ ခင်ဗျား စကားလုံးပေါင်းမျိုးစုံခေါ်ပြီး ခိုင်းခဲ့တာ တစ်ချက်အပြုံးမပျက်ခဲ့တဲ့လူကို Gulfတကယ်အားနာနေမိတယ်။ ပြီးတော့ကျေးဇူးလည်းတင်မိတယ်။

Gulfရဲ့လက်တွေ​ဖြေလျော့ပေးလိုက်ပြီးMewနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်တယ်။

"ကလေးကအားနာနေတာလား အားမနာနဲ့နော် ကိုယ်နဲ့ကလေးက အမြဲတစ်သားရှိနေတဲ့သူတွေဖြစ်နေပြီ ကိုယ်တို့ကနောက် ၇နှစ် နောက်နှစ်၇၀ဆိုလည်း အတူတူရှိနေမဲ့သူတွေလေ သိလား"

"မသိဘူး သွားရေသွားချိုးတော့ ထမင်းစားမယ်"

"ရေချိုးလို့မရသေးဘူးလေ ကိုယ် ဟင်းချက်ရအုံးမယ်"