Meleğimi eve geldiğimiz gibi Seda ile duşa göndermiş bende üzerimi değiştirmiş yiyecek bir şeyler ayarlıyordum.Kafeden biraz atıştırdığımız için dolaptaki pizzaları çıkarıp fırına gönderdim daha sonra da Seda ile bana kola Meyra'ya ise vişneli meyve suyundan doldurup masaya yerleştirdim.Bu arada da aklımda Ayçin vardı.Yanımızdan birden acil göreve gitmesi gerektiği için kalkmak zorunda kalmıştı.Aklım onda kalmıştı.
Umarım sağ salim gelirdi.
Meyra'yı zor sakinleştirmiştik.Ayçin ne kadar ağlamamasını geleceğini söylesede ayıramamıştık.Karargah ile orası yaklaşık yarım saatlik bir yoldu ve mecburen fazla duramamıştı.O da üzülmüştü arkasından ağlamasına.Yeni tanışmalarına rağmen birbirlerini sevdikleri gözlerinden,hareketlerinden belliydi.Zaten Meyra daha Ayçin ilk defa o lokantada gördüğünde baya bakakalmıştı.Ben o sıra tabii arkadaşlarımla konuştuğum için sonradan farketmiştim.Gördüğü gibi ısınmıştı benim küçük kızım Ayçin'e.Masada 7 kişilik bir grup vardı ve hepsininde asker olduğu da üniformalarından belli oluyordu.Bazılarında yoktu ama asker insanın duruşu bile bir başka olur derler yani bakınca zaten onlarında asker oldukları belliydi.
Meyra'nın konuşmasıyla mekanı gözleriyle taramaya başlayan Ayçin'in odağına bizim girmemizle duraksamıştım.Gözleri...gözleri çok güzeldi.Allah var şimdi...Derin bir kuyuydu sanki.Tamam tamam çıtayı arşa çıkarmayayım ama güzel kadındı.Meyra'nın beni çekiştirmesiyle kendime geldim ve önden onu gönderip arkadaşlara söyleyip bende ardından kalktım.Kopardığını alan bir kızım vardı.Bir uçan birde kaçan kurtuluyordu .
Onlara döndüğümde Ayçin Meyra'nın yanaklarını gözünü kapatmış öpüyordu tabii meleğimde hemen sıkıca sarılmıştı .Sevecen bir yapısı vardı ama her tanıştığı kişiylede hemen samimi olamazdı . Anlaşılan Ayçin Meyra'nın dikkatini fazlasıyla çekmişti.Bunda Ayçin'in üniformasının ve kadın asker daha önce hiç görmemesinin de etkisi vardı.Zaten farketilmeyecek biri değildi samimi,hoş biriydi.Sarı topuz yaptığı saçları tahmini omuzlarının altına kadar geliyordu,pembe yanakları,kocaman gözleri ve o samimi gülüşü...
Huh tamam sapıtmayalım daha fazla.Ama dikkatimi çekti mi çekti yani.
Neyse daha sonra varınca bende masadakilerin diğerleri ile tanışmış o sırada da yanlarındaki boş sandalyeye oturtmuşlardı dedikleri cümleye de ayrı gülmüştüm. "Geçmiş olsun kardeşim.Ayçin'in eline düşen çocuğu kurtaramazsın artık."demiş ardından başka biri devam ettirmişti "Görmüyor musun abi?Yine buldu tabii sevilecek çocuğu ahtapot gibi sarılmış.Bak duymuyor bile bizi."biz neredeyse kahkaha atarken Ayçin gerçektende sanki duymuyor gibiydi bizi ya da takmıyor diyebiliriz.Meyra'yı kucağına almış kolunun birini beline diğerini saçlarına atmış omzuna yaslatmıştı. O an içimde bir cız etti sanki.Daha sonra böyle bir şey düşündüğüm için kendime kızdım.Daha yeni tanışmışken bunları düşünmem çok yanlıştı daha tanımıyordum bile.Bir ilişkisi olabilirdi,sevdiği olabilirdi en önemlisi birisi olmasa bile bir kadına böyle yaklaşmak kötüydü.Hemen önüme dönmüştüm.
