(ခ်င္းလံုလက္စြပ္ေပ်ာက္သြားသည္ကိုမသိေသးပါ။.
*အရာအားလံုးက ကံတရားအတိုင္းပင္။*)
ဖြားဖြားဆံုးသြားၿပီကို ခ်င္းလံုသိသည္ႏွင့္႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေတာ့သည္။ စံအိမ္ေတာ္ႀကီးမွာ ေမွာင္မဲႀပီး ညေနေစာင္းေန၀င္ခ်ိန္ႀကီးမွာေတာင္ ခ်င္းလံုငိုလိူ႔မႀပီးေသးပါ.။ သူ႔မွာ အားကိုးစရာ ၊ခ်စ္စရာ ဆိုလို႔ သူ႔ဖြားဖြားတစ္ေယာက္ဘဲ႐ွိသည္။
"ဖြားဖြား..သားကိုစိတ္ခ်တယ္ေနာ္..ဖြားဖြားကိုမခ်စ္ေတာ့ဘူး..ဖြားဖြားလဲသားကို မခ်စ္လို႔ထားခဲ့တာမလား...ဟီး..အီး..ဟီး....."
"သခင္ေလး..မငိုပါနဲ႔..ေတာ့.ပင္ပန္းေနလိမ့္မယ္..သခင္ေလးင္ိုတာ ကို သခင္မႀကီးျမင္ရင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနလိမ့္မယ္ေလ..႐ႊတ္..အင့္..ဟင့္.."
ႏွစ္သိမ့္တဲ့သူကလဲ ငိုေနသည္။
"ဟုတ္...ေဒါေလးၾကည္ ဖြားဖြားအတြက္ လုပ္ရာ႐ွိေလးေတြ လုပ္ေပးထားပါအုန္း.."
"ေအးပါကြယ္..သားနားေတာ့ေလသြား.."
"ဟင့္အင္း..သားဖြားနားေလးဘဲေနဦးမယ္.."
"ဟုတ္ကဲ့ပါ.."
🍁🍁🍁🍁🍁
"အေဖ...........အေမ......"
ေအာ္ၿပီး အေရးေပၚလူနာခန္းဘက္ကို ေျပး၀င္လာတဲ့လူတစ္ေယာက္..
ေ႐ွ႕မွာ nurseမ တစ္ေယာက္ ပိတ္ရပ္လိုက္ၿပီး
"ဟို...မနက္ကကားacidentျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးသားနဲ႔အမ်ိဳးသမီး ၂ေယာက္ လူနာ႐ွင္လားမသိဘူး.."
"ဟုတ္ကဲ့ပါ..လူနာေတြ ဘယ္မွာလဲမသ္ိဘူး.."
လူနာ႐ွင္မွာ အသက္မနည္း႐ူွၿပီးေမးေနသည္။အေနာက္မွမမွီတမွီ လိုက္လာတဲ့ အသက္၄၀ေက်ာ္ လူႀကီးတစ္ေယာက္။သူသည္လဲ ေ႐ွ႕က လူနာ႐ွင္နွင့့္အတူတူပင္ျဖစ္သည္။
"ေအာ္. ဟုတ္ကဲ့ကြၽန္မနဲ႔လိုက္ခဲ့ပါ..."
"ဒီအမ်ိဳးသမီးက..."
