ABİLERİM

Bölüm 27

Hoşgeldiniz 💐

Öncelikle bölüm kısa ve saçma oldu. Hemen yazıp atmak istedim.

Yorum yapmayı unutmayın 😇😇

İyi okumalar 🦋

1 hafta sonra

Poyraz dan

10 gün geçmişti. Tam on gündür Eslem yoğun bakımda biz ise dışarıda ölü gibiydik. Bazen nefes alamıyordum. Aklım hem Mert te hem de Eslem de kalıyordu. Onlar benim canımdı. Kardeşlerim benim her şeyimdi. Ve birbirlerine bu denli düşman olmaları beni bitiyordu.

Tekrar terasa çıktım. Arka cebime koyduğum paketi aldım. İçini açtım ve bir sigara çıkardım. Yine cebimden aldığım çakmak ile sigaranın ucunu yaktım ve içime derin bir nefes çektim.

Günlerdir adam akıllı uyuyamıyordum. Sigarayı iki parmağımın ucunda tuttum ve dışarıyı izlemeye başladım.

Melek teyze hiç iyi değildi. Rüzgar abi de kesin bir dille hastaneye gelmemesini söylemişti. Sağlığından olacaktı kadın.

Rüzgar abi geçen hafta Mert i hastanede görünce kendine hakim olamamış olacak ki biraz Mert i hırpaladı. Ve birkaç gündür ortalarda yoktu. Ulaşamıyordum da. Tuncay amca normal olduğunu ve geleceğini söyledi.

Meriç Ayaz ile birlikteydi. İkisi birbirine destek olmaya çalışıyordu. Ben de aralarına katılıyordum tabi ki.

Eser ise belli etmiyordu ama iyi değildi. Geçmişte ne yaşadığını bilmiyorum ama hiç iyi değildi.

Yanımda hissettiğim hareketlilik ile kafamı çevirdim. Eser buradaydı. Yaşı genç olmasına rağmen başardığı işler çok fazlaydı. Henüz 23 yaşındaydı.

Eser:. Ne yapıyorsun burada?

Önüme döndüm tekrar. Aşağıda bekleyen üçlü arkadaş grubuna takıldı gözlerim. Eslem ile aynı sınıfta olmalılardı. Her gün gelip bir değişiklik olup olmadığını soruyorlardı. İki kız ve bir erkekten oluşan gruptu

Ben: Her zamanki gibi.

Dedim ve sigarayı havaya kaldırdım. Kafasını salladı.

Eser: Fazla içme bence. Bugün birinci paketi bitirdin. Ayrıca saat daha öğlen.

Tekrar bir nefes aldım sigaradan.

Ben: Nasıl icmeyeyim Eser? Kardeşimin biri hastanede, diğerinin nerede olduğunu bile bilmiyorum.

Eser: Benim evimde. Hem Eslem uyandı. Onu haber vermek için gelmiştim.

Dedi ve gitti. Ben şaşkınca arkasından bakarken ne dediğini çok sonra kavramıştım.

Uyandı dedi. Hemen sigarayı söndürdüm ve koşarak aşağı kata inmeye başladım.
Yoğun bakım ünitesinin önünde durduğumda Meriç, Ayaz ve Tuncay amcanın burada olduğunu gördüm. Ha bir de İsmail denen çocuk vardı.

Onu hiç duvardan duvara vurmak istemiyorum. Hatta hiç öldürmek istemiyorum. Hiç istemiyorum.

Ben: Uyandı mi?

Dedim telaşla. Ayaz geldi ve sarıldı.

Ayaz :  uyandı abi. Doktor içerde şimdi. Açtı gözlerini.