15នាទីក្រោយ ថេហ្យុង ក៏ចុះមកវិញជាមួយឈុតចេញក្រៅធម្មតា។
" ប្ដូរខោអាវប៉ុណ្ណឹងសោះ រាប់ម៉ោង"
" លឿនបំផុតហើយ "
" ឆឹស! "
" ទៅបានហើយនៅ? ប្រយ័ត្នយើងប្ដូរចិត្ត "
" ចា៎សទៅបានហើយ អ្នកប្រុស "
" ម៉ាក់កូនលាសិនហើយ "
" កុំនៅយប់ពេក ប្រញ៉ាប់មកផ្ទះឮទេ? "
" បាទ/ចា៎ស "
" ហឺមទៅចុះ "
ថេហុី និង ថេហ្យុង ក៏ដើរចេញទៅ។ ពួកគេជិះឡាន ថេហ្យុង ព្រោះ ថេហុី អត់មានឡាន។ (🙄)
តាមផ្លូវ...
" ចង់ទៅណាមុន? "
សួរទាំងដៃ នៅកាន់ចង្កូតឡាន។
" ទៅលេងបងជុងមុន រួចចាំទៅញាុំ អីក្រោយ "
" នឹកខ្លាំងឬ? "
" មិនមែនទេ ព្រោះម៉ោង8ហើយ ខ្លាចខក លែងបានសុីអី "
" នាងហុី! "
" ហឺម? "
" ឯងស្រឡាញ់ អាទន្សាយនោះហ៎? "
" ហៃ៎យ៉ា...លួចប្រចណ្ឌមែន? "
" យើងសួរឆ្លើយម៉ោ"
" អឺស្រឡាញ់ យ៉ាងម៉េចចង់ស្រឡាញ់ដែរ? "
" ហឹស! យើងខ្វះអ្នកស្រឡាញ់ឬ? "
" អេៗ ប្រយ័ត្នៗ ណាតែបានឃើញមុខសង្ហារគេ តិចប្ដូរគំនិតចង់ស្នេហ៍អី ប្រយ័ត្នខ្ញុំវៃមិនដឹងបង "
" ហឹស! ស្នេហ៍វា? "
" ចុះបង ដុងហ្គី នោះបងគិតយ៉ាងម៉េច ជាមួយគាត់ "
" ឈប់រំលឹកពីឈ្មោះវាទៀត យើងនិងវាដាច់គ្នាយូរហើយ "
" ដាច់ក៏ល្អ ព្រោះខ្ញុំអាណិតបង ដុងហ្គី ណាស់ "
" ហេតុអីទៅអាណិតវា? "
" មានសង្សារចរឹកដូចជាបងនិង "
" ចង់ឲ្យយើងជិះក្រឡាប់ ឬចូលឡានប្រាំផ្លូវ? "
" អឺៗ ឈប់និយាយហើយៗ "
" ហឹស! "
ថេហុី ឈប់ក្អកមួយក្អឹក ព្រោះខ្លួនជិះឡានជាមួយគេ បើគេបើកមិចៗទៅ ខ្លួននិងហើយ ជាទីពឹងខ្លួននោះ។
" នាងហុីហា៎ យើងថាវង្វេងទេដឹង មកលើកមុនដូចមិនមែនផ្លូវនេះទេ "
បើកប្រហែល10នាទីជាង អ្នកទាំងពីរក៏មកដល់ផ្លូវចូលផ្ទះ ត្រកូលចន។ តែតាកុងឡាន ស្រពេចស្រពិល ខានមកយូរទើបមិនសូវច្បាស់។
" វង្វេងស្អី? ផ្លូវគេអាប់ឌែតចឹងហើយ "
" តាមណាទៀត? "
" បត់ឆ្វេងទៅ "
" មុខនិងប្រហែលមកញ៉យណាស់ ទើបចំណាំគ្រប់ច្រកល្ហកចឹង "
" ត្រូវហើយ ផ្ទះក្រាស់ខ្ញុំ ទៅតាមផ្លូវនិងមិនឲ្យខ្ញុំចំណាំមិច? "
" នោះមែនទេ ផ្ទះក្រាស់ឯង? "
" ចា៎...និងហើយ "
ថេហ្យុង ក៏បើកទៅរកផ្ទះនោះ។ ឈប់ងុឺត!!
