ក្រោយពីរញាុំបាយពេលល្ងាចជុំ គ្រួសារហើយ គ្រួសារទាំងសងខាង ក៏បំបែកផ្លូវគ្នាទៅផ្ទះរៀងខ្លួន។
យប់ណាស់ហើយ ថេហ្យុង របស់យើងមិនទាន់ផ្ទំនៅឡើយទេ នាយនៅអង្គុយគិតរឿងពីល្ងាចមិញ។
" យើងស្អប់វា តែយើងស្លាញ់លុយ បើយើងដោះចិញ្ជៀននេះចេញ លុយក៏ហោះចេញជាមួយដែរ ហឺម...ណ្ហើយចុះ យ៉ាងណាឯងត្រូវតែចាញ់យើងស្រាប់ហើយ "
បញ្ចប់ប្រយោគនាយក៏ទម្លាក់ខ្លួន គេងទៅលើពូក ទាំងជើងនៅលើឥដ្ឋ។ បិទភ្នែកបានបន្តិច ទូរសព្ទនាយក៏មានអ្នកខលមក។
" ហឺយ! នរណាតេមកទាំងយប់ហ្និង? "
" ហាឡូ! "
" សម្ដីអាក្រក់ដូចដើម "
" ជុងហ្គុក? គឺឯងមែនទេ? "
" បាទ..."
" យប់ហើយ ឯងស្លន់តេមកយើងរកស្អី? មិនដឹងម៉ោងគេដេកគេពួនទេឬយ៉ាងម៉េច? "
" ដឹងតើ តែយើងចង់និយាយរឿងមួយ ជាមួយឯង ស្ងាត់ៗតែពីរនាក់..."
ជុងហ្គុក បង្ហើរសម្លេងស្រទន់ ចេញមកគ្រាន់តែ ថេហ៍ ស្ដាប់តាមទូរសព្ទ ចង់ព្រឺសម្បុរទៅហើយ។
" រឿងស្អី? "
ថេហ៍ ក៏ផ្ទៀងត្រចៀកស្ដាប់ ខ្លួនក៏ចង់ដឹងណាស់ដែរ ថាមនុស្សដូច ជុងហ្គុក អាចមានរឿងសំខាន់អ្វីខ្លះ មកនិយាយជាមួយគេ?
" គឺ...ស្អែកនេះពួកយើងទៅនៅផ្ទះថ្មី កុំមានគំនិត ចង់រំលោភយើងឮទេ?"
" អា៎ៗ...អាឯង? "
" ទឺត!"
" ហាឡូ??? "
" អា៎យ...អាទន្សាយឆ្កួត គីម ថេហ្យុង ឯងឆ្កួតហើយ ហេតុអីទៅផ្ទៀងស្ដាប់វា និយាយ? ចំមែន...ឯងចាំមើលស្អែកនេះ យើងនិងជម្រះបញ្ជីជាមួយឯង ម្ដង "
នាយអង្គុយ គ្រឺតធ្មេញខាំមាត់ម្នាក់ឯង ខឹងណាស់ហេតុអីទៅផ្ទៀងត្រចៀក ស្ដាប់គេនិយាយ ទាំងដឹងថាមនុស្សដូចចន ជុងហ្គុក តេមកម្ដងណាគ្មានពាក្យល្អឬការសំខាន់និយាយជាមួយទេ មានតែ ពាក្យជម្លើយៗ និយាយមកនេះឯង។
មុននឹងបញ្ចប់ ការញាុំបាយជាមួយគ្នា ម៉ាក់ៗទាំងពីរក៏មានរឿងមួយទៀតឲ្យ ជុងហ្គុក និង ថេហ្យុង។ គឺគាត់បានទិញផ្ទះតូចមួយ ទុកសម្រាប់ពួកគេ ទៅរស់នៅជាមួយគ្នា គាត់គិតថា បើឲ្យក្មេងទាំងពីរនេះ នៅជាមួយគ្នា ក្នុងផ្ទះតែមួយ ប្រាកដជាអាចឲ្យេពេលពួកគេ យល់ចិត្តគ្នាកាន់តែច្រើនដែរ ដូច្នេះក៏សម្រេចចិត្តសួរទៅគេ ។ ដំបូង ជុងហ្គុកនិងថេហ្យុង មិនព្រមទេ ម្នាក់ៗប្រកែកចង់ឈ្នះរៀងខ្លួន ដល់ពេលម៉ាក់គីម ម៉ាក់ចន គំរាមរឿងកេរមរតក ទើបពួកគេស្ងាត់មាត់ ដឹងអីអត់ ព្រោះតែលុយ។
