" សុំរាល់ថ្ងៃក៏បានដែរ តែបើសុំកាន់តែច្រើន កាន់តែសុីជម្រៅេជាងនេះ..."
" ឆ្កួត រោគចិត្តគ្មានលេខដាក់ ឆឹស! "
ថេហ៍ ក៏ឈោងយកលុយមកក្ដាប់យ៉ាងណែន រួចក៏ឡើងទៅបន្ទប់បាត់ទៅ មិនបានទៅសម្ងំយំអីទេ គឺទៅប្ដូរខោអាវ។
" ហឹស! គង់តែមានថ្ងៃ ដែលឯងដើរជើងមួយទេ "
ជុងហ្គុក ក៏ញញឹមព្រានចេញមក កំពុងតែគិតរកវិធីធ្វើបាប ប្រុសឆ្នាស់ម្នាក់នេះ ឲ្យដើរជើងមួយ កាត់ជើង? វៃឲ្យបាក់ ឬធាក់ឲ្យធ្លាក់ជណ្ដើរ? 😒
នាយអង្គុយចុចទូរសព្ទមួយសន្ទុះ ថេហ្យុង ក៏ចុះមកជាមួយឈុតយ៉ាងស្អាត ទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍គេភ្លែតតែម្ដង។
" ទៅណា? "
" ឆឹស! "
ថេហ៍ មិនខ្ចីឆ្លើយ នាយកាន់កាបូបលុយដើរទៅយ៉ាងប្រងើយ។ ជុងហ្គុក ទ្រាំមិនបានក៏ស្ទុះទៅចាប់ដៃ ថេហ្យុង មិនឲ្យដើរបន្ត។
" សួរថាទៅណា? "
" លែង!! "
" ឆ្លើយសិន "
" យី! ចុះបើយើងចង់ទៅណា ទាក់ទងស្អីនិងឯងដែរ? "
" យើងមានឈ្មោះជាគូដណ្ដឹងឯង ដូច្នេះឯងត្រូវប្រាប់យើងគ្រប់រឿង មិនថាទៅណា ទៅជាមួយអ្នកណាទេ "
" ទៅផ្សារបានហើយនៅ? "
" ចាំជូនទៅ "
" មិនបាច់ "
" តោះ! "
" អា៎យ...ណែ៎! លែងយើង..."
ជុងហ្គុក ខ្ជិលខ្វល់ច្រើន នាយក៏ទាញដៃ ថេហ្យុង ទៅតែម្ដង។ ដល់ឡានហើយ ជុងហ្គុក ក៏បើកទ្វារម្ខាងឲ្យ ថេហ្យុង និងខ្លួនឯងចូលតាមក្រោយ រួចក៏បើកចេញទៅ។
" ម៉ាក់ឡាននរណាច្រើនម្ល៉េះ? "
ក្មេងប្រុសតូច ម្នាក់ឈរពីក្នុងរបងគេទៅ មើលពួកគេឡើងឡានទៅផុត ទើបចូលទៅសួរម៉ាក់។ ក្មេងម្នាក់នេះគឺ ជីមីន ក្មេងដែលលួចក្រាស់ ជុងហ្គុក នៅសាលានោះអី តែនាយមិនបានដឹងទេ ថា ជុងហ្គុក មករស់នៅទីនេះ។
" ឡានម្ចាស់គេនិងណា "
អ្នកស្រីផាក ឆ្លើយទាំងដៃនៅកូរសម្ល។
" ម៉ាក់ស្គាល់គេហ៎? "
" ហឺម! គេទើបរើមកនៅទីនេះ "
" អរ! ចឹងតើបានឮសម្លេង ឈូងឆាំង មិនឈប់សោះ"
" មែនហើយ មិនដឹងក្មួយថេហ៍ ឈ្លោះជាមួយអ្នកណាទេ? "
" ស្គាល់ឈ្មោះគេទៀត? "
" ម៉ាក់ឃើញមកតែឯង ទើបចូលទៅរាក់ទាក់ "
" ចុះ ថេហ៍ និងស្រីឬប្រុស? "
" ប្រុស "
" ចុះគេសង្ហារទេម៉ាក់? "
" ប៉ោះ! "
ទ្រាំមិនបាន ម៉ាក់ជីមីនក៏វៃជីមីនមួយវែកសម្ល។
