Çocukluk arkadaşları olan Ayla, Cem, Aslı ve Can İzmir'de bulundukları müzikal akademiden, İstanbul'daki akademiler arası müzik yarışmasına giderler.
•
Ayla, yarışmaya gitmeden önce hayatını değiştiren bir şeyle karşılaşır ve zaman onun için daha da...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Önümde iki seçeneğim vardı, ya hastanede kalıp ilaçlarla yaşayıp öleceğim, ya da dışarı çıkıp normal bir şekilde Yuva'ya gidip ardından okula gidip tekrar Yuva'ya dönecektim.
Dışarda hayat vardı, arkadaşlarım vardı. Hastanede kalıp kalan belki de ayları ya da haftaları sıkılarak geçiremezdim. Bunu kendime borçluyum.
"Çıkmak istiyorum." dedim karşımda duran doktoruma bakarak.
Yaklaşık bir hafta önce, kanser olduğumu öğrendim geç teşhis konmuştu organlarım iflas edecek kadar kötü bir durumdaydım.
Doktor bana bu kanserin yılardır bende olduğunu ve hatta küçüklüğümden kalbimin üzerinde sinsice büyüdüğünü söyledi.Küçüktüm sadece küçüktüm ve masumdu, kimsesizdim sokaktaydım hayatımı mahv eden annem beni kulandıktan sonra sokağa attı.
Benden tam üç yıl faydalandı.. Çığlıklarımı acılarımı duydu ama o an kahkaha atıyordu, beni korumuyordu beni kötülüğün içine atıyordu..
"Emin misin?" dedi doktor, daldığım yerden kafamı yavaşça kaldırdım, gözlerim dolmuştu ama ağlamamak için zor tutuyordum kendimi.
"Bak Ayla, çok gençsin hem de o kadar gençsin ki Allah kahr etsin bu yaşında öleceksin ama hastanede bir iğleşme umudun olabilir, yaşayabilirsin." Bu cümlelerekendisi de inanmıyordu ama bana inandırmaya çalışıyordu, sesi hüzünle çıkıyordu.
Kafamı hüzünle sallayıp gülümsedim, "Ben kalan zamanlarımı okulda ve arkadaşlarımla geçirmek istiyorum. Hastane odasında değil. Lütfen beni anlayın." yorgundum...
Son üç gün hastanede kalmıştım ve tek bir kez bile uyuyamamıştım, en son teşhis konduğunda saatlerce ağladım sonra burada tercihimi doktoruma iletiyorum.
"Senin için hep dua edeceğim melek yüzlü kızım." Doktorum ayağa kalktı ve ben de ayağa kalkıp ona sarıldım.
Bana çocuğuymuşum gibi sarılıyordu.. Bu düşünce sesizce gülümsememe yol açtı. Kollarımı ayırıp yüzüne yorgunlukla baktım.
"İyi ki varsınız, teşekkür ederim." dedim ve kapıya doğru ilerledim.
Arkamdan, "Rica ederim, sen de iyi ki varsın ve hep var ol." dedi ve bu cümle gülümsememe neden oldu. Bir daha görebilir miyim acaba onu?
ಠ_ಠ
Telefonumu üç gündür elime almıyordum, üç gündür ne kaldığım yetimhaneye yani Yuva ya uğramamıştım, üç gündür müzik okuluma gidememiştim.
Telefonu sırt çantamın cebinden çıkardım ve o an titrediğini gördüm.
