Çocukluk arkadaşları olan Ayla, Cem, Aslı ve Can İzmir'de bulundukları müzikal akademiden, İstanbul'daki akademiler arası müzik yarışmasına giderler.
•
Ayla, yarışmaya gitmeden önce hayatını değiştiren bir şeyle karşılaşır ve zaman onun için daha da...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hayatım boyunca hep üç insan tanıdım ve onlarla yaşadım, hayatı bana onlar öğreti.. Her anımda yanımdaydılar. Ağladım göz yaşlarımı sildiler, güldüm benimle güldüler, her günü beraber açıp hep beraber kapattık. Kısacası, ilk okuldan şu zamana kadar ben kardeşlerim dediğim arkadaşlarımla geçti.. Başka insanlara hep kapalıydım, yabaniydim.
Ama sonra deniz kenarında onunla tanıştım ve ilk defa yabani damarım ağır basmadı. Sakince onunla konuştum, tanıştım. İlk defa beni biri merak edip sordu, ilk defa en sevdiğim rengi biri sordu...
Karşımdaydı, sabah erkenden otelden ayrılıp beraber kız kulesine bakan bir yerde kahvaltı etmiştik. Şimdide vapur sırasında bilet bekliyordu, ben de onu uzaktan tebessüm ederek izliyordum.
Aslı'nın bana zorla giydirdiği kendi elbiselerinden bir tanesi yüzünden hiç rahat değildim. Diz üstüydü ve şiddetli rüzgardan etekleri hep uçuyordu. Düz beyaz ve sarı benekli kalın askılı elbiseyi Özgür üzerimde gördüğünde nutku tutulmuştu. Normal yazlık bir elbiseydi ama o çok beğenmişti ve parlak beyaz tenime, beyaz kıyafetlerin çok yakıştığını söylemişti.
"Biletler hazır." Yanıma gelip biletleri bana uzattı, gülümseyerek elinden alıp, yüzüne baktım. İkimiz de heyecanlıydık ama bunu beli etmiyordu.
"İlk defa Kız Kulesi'ne geliyorum." dedi bana bakıp elleriyle saçlarını karıştırarak. Elindeki kahverengi deri eldiven çok güzeldi..
"İstanbul'da yaşıyorsun, hiç gelmedin mi gerçekten?" dedim rüzgardan yüzüme gelen saçı kulağımın arkasına koyarak.
"Evden çıkmayı seven biri değilim, senin için ve seninle gezmek daha güzel. İkimiz de ilk defa gezeceğiz." Kafamı sallayıp, gelen vapura bindik. En üst kata çıktık ve orada kimsenin olmaması tuhaftı.
Özgür girişten iki tane simit alıp arkamdan geldi ve en uçta ki banka geçip oturduk. Gözlerimi kapatıp huzurlu bir deniz havası çektim içime, martıların sesi kulağıma doldu. Huzur doluydum..
"İstek parçanız var mı efendim." Tam karşımıza, elinde gitarla gelen bizim yaşlarımızda çocuk geldi. Yüzümü Özgür'e çevirdim, göz kırpıp çocuğun kulağına yaklaşıp bir şey fısıldadı.
"Balığa denizden başkası az aptır Canına canan bulunca insan tamamdır Tatlı dil yılanı deliğinden çıkartır Bunca Şair yanılmış olabilir mi?"
Özgür gülerek bana bakınca ben de aynı şekilde utançla ona bakıp güldüm.
"Ey gönüllerin efendisi aşk Yağ üzerime toprak gibi ıslat Vay kaderimin ta kendisi aşk Sorgusuz sualsiz emrinde bu zat Ne yaparsan yap aşk ile yap Ne dediğin değil nasıl dediğin olay Açılır kapılar ardına kadar Kalpten gülersen kalanı detay gerisi kolay."
