Çocukluk arkadaşları olan Ayla, Cem, Aslı ve Can İzmir'de bulundukları müzikal akademiden, İstanbul'daki akademiler arası müzik yarışmasına giderler.
•
Ayla, yarışmaya gitmeden önce hayatını değiştiren bir şeyle karşılaşır ve zaman onun için daha da...
Merhaba, bu bölüm de Can'ın iç sesini tanıyacağız. Can'ın iç sesini merak etiğinizi düşündüğüm için küçük bir kesit yazdım. Keyifli okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Can
Şu hayatta bir sürü şeye göğüs gerdim, her zaman bir çıkış yolum vardı ama bu galiba en zor yolumdu.
Küçükken çok sevdiğim bir ailem vardı, annem babam ve minik kardeşim. Bir gün kardeşimi hastaneye aşı yapmak için çıktılar ve tabutlarıyla geri döndüler.. Hayatımın en zor günlerinden biriydi bütün ailemi kaybettiğim gün.
Annemin yakın bir arkadaşındaydım, annem bir yere gittiğinde hep orda kalırdım. Arabamla oynarken, ağlayarak karşıma geçip bana sarıldı. Zordu ama yavaş yavaş bana anlatı bir daha dönmeyeceklerini..
Sonra yetimhaneye yerleştirdi beni zorla da olsa, bana bakacak gücü yoktu. Yetimhanede En soğuk odaya düştüm, yanımda bir çocuk daha vardı ellerinde eldiven titreyen elleriyle durmadan kağıtlara bir şeyler yazıyordu.
Ben annem ve babam her aklıma geldiğinde ağlardım, çok ağladığım için benimle dalga geçtiler, o hariç eldivenli koyu kahverengi saçlı çocuk. Bir gün yanıma geldi.
"Ağlama artık, eğer bir daha ağlayıp güçsüz görünürsen senin annenle dalga geçecekler. Kendine gel." dedi ve yatağına çekilip kağıt kalemle uğraşmaya devam etti.
Küçük bedenim böyle bir şey istemiyordu, annemle dalga geçenleri öldürürdüm. Ayağa kalktım ve göz yaşlarımı silip kendime geldim. Bahçeye çıktım, yanımızdaki kız yurduna baktım bir kız vardı, benim gibi karşı yurdu yani benim bulunduğum yurdu izliyordu.
"Merhaba." dedi minik elleriyle saçlarını düzelterek. Gülümsedim, çünkü çok güzeldi..
"Merhaba, arkadaş olalım mı?" demiştim ve hayatımın en can yakan bölümüne geçmiştim..
Aslı'yı çok sevdim. Yıllardır onun arkadaşıydım sonradan fark ettim sadece arkadaşım olmadığını. Büyüdük, aynı liseye düştük hepimiz. Orda bir erkek kardeşim olmuştu Cem diye bazen ona söylemek istedim Aslı'ya olan aşkımı ama yapamadım.
Sonra beraber bir müzik okuluna yazıldık, beraber büyüyecektik.. Büyümüştük, on sekiz on dokuz yaşlarındaydık artık liseli ergenler değil, yetişkin bireylerdik. Gün geçtikçe içimde olan aşk büyüyordu Aslı'ya karşı.
Cesaretimi topladım bir gün, onu karşıma geçirdim ve sana bir şey söylemek istiyorum dedim, o da sana bir şey itiraf edeceğim demişti. Çok heyecanlanmıştım, onunda beni sevdiğini sanmıştım.
"İlk sen söyle." demiştim heyecanla, yerinde duramıyordu oda.
"Aşık oldum galiba." dedi gözlerimin içine bakarak. "Mert var ya esmer yan sınıftaki."
İşte o an heyecandan gülümseyen yüzüm donmuştu, heyecandan atan kalbim durmuştu nefes alamıyordum..
"Ne?" dedim sadece, konuşamadım. Boğazıma bir şey oturdu yutkunamadım ellerim titredi ayaklarım titredi gözlerim doldu, kalbime ateş düşmüştü..
