Çocukluk arkadaşları olan Ayla, Cem, Aslı ve Can İzmir'de bulundukları müzikal akademiden, İstanbul'daki akademiler arası müzik yarışmasına giderler.
•
Ayla, yarışmaya gitmeden önce hayatını değiştiren bir şeyle karşılaşır ve zaman onun için daha da...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"İyi ki varsın Özgür." dedim deniz manzarasına dalmış Özgür'e bakarak. Terastan indikten sonra hava kararmıştı, Özgür ile iki kamp sandalyesi alıp deniz kenarına gelip oturmuştuk ve ikimiz de hiç konuşmadan denizi izliyorduk.
"Sen de." dedi yüzünü bana çevirip tebessüm ederek. Can'ın o halini gördükten sonra her zaman halime şükür ediyordum..
"Aslı evleniyor." dedi yüzüne bakmaya devam ederek.
"Evet haberim var bütün otel onları konuşuyor, terasta evlilik teklifi etmiş Mert." Kafamı salladım, acaba bana bir evlilik teklifi gelir miydi? Hayır bu düşünceyi aklımdan çıkarmam lazım.
"Özgür senin evin nerede?" dedim uzun süredir merak etiğim şeyi sorarak.
"Burada, karşımda."
"Yaa." gözlerimi devirip gülümsedim.
"Hadi ya ciddiyim nerede?"
"Neden merak ediyorsun yavrum?"
"Evini görmek istiyorum, mesela benim de İzmir de bir evim var daha doğrusu evimiz bir gün gelip görürsün." heyecanla konuşunca, Özgür gözlerini devirip nefes verdi.
"Gidip evimi görelim mi şimdi?" Kaşlarımı kaldırıp şaşırarak yüzüne baktım.
"Şimdi mi?"
"Evet, neden olmasın? Kalk, seni bir yere götüreceğim ama önce." Özgür hızla sandalyeden kalkıp elimi tutarak beni kaldırdı. Hiç konuşmama dahi izin vermeden beni arkasından sürükleyip otelin büyük kapısına ulaşıp çıktık. Saat geç olmadığı için kapıda bir taksi vardı, Özgür kapıyı açıp beni arabaya bindirdi, yanıma oturup kapıyı kapattı.
"Sarıyer'e sür abi ben sana tarif edeceğim." Özgür taksiciye adresi verip bana döndü.
"Gidiyoruz." dedi ve elimi sıktı. Ağzım açık onu izliyordum.
"Sana inanamıyorum." dedim, göz kırptı.
"Kaç yılık evlisiniz oğlum, maşallah çok yakışıyorsunuz." Taksici amcanın cümlesiyle ikimiz de bir birimize donuk bakışlarla baktık. İkimiz, evli olmak..
"Sağ ol amca." dedi ve evlilik sorusunu havada bıraktı. Özgür benim gibi evlilik konusuna da şaşırmış ve duraksamıştı, ikimiz evlensek çok güzel olmaz mıydı?
"Biz evlenecek miyiz?" Özgür kulağıma bir çocuk gibi fısıldadığında bu hali komik gelmişti.
"Özgür biz iki haftadır tanışıyoruz." dedim onun gibi fısıldayarak.
"Hayır on üç yıldır." Doğru o beni o kadar süredir tanıyordu ama ben iki hafta.
"İki hafta Özgür." Sesim dalga geçer gibi çıkıyordu ama Özgür ciddi bir çocuk gibiydi.
