Çocukluk arkadaşları olan Ayla, Cem, Aslı ve Can İzmir'de bulundukları müzikal akademiden, İstanbul'daki akademiler arası müzik yarışmasına giderler.
•
Ayla, yarışmaya gitmeden önce hayatını değiştiren bir şeyle karşılaşır ve zaman onun için daha da...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Üzülmek benim hobim hâlime gelmişti ama üzmek asla istemezdim kimseyi. Ama şu an kırdığım bir kalp olduğunu his ediyordum ve o kalbi onarmaya gidiyordum.
Hangi odada kaldığını bilmiyordum ya, niye o benim hakımda her şeyi biliyorken ben onun hakında hiçbir şey bilmiyorum.?
Sonra aklıma teras geldi, orada olduğunu tahmin ediyorum. Asansöre koşar adım binip beni çıkardığı teras katına çıktım. Koşarak koridordan geçip teras kapısını açtım. Ama ordada yoktu. Etrafa baktım, yoktu.
Hızlı adımlarla tekrar asansöre binip resepsiyon katına indim. Ordaki çalışanlara oda numarasını sordum. Resepsiyondaki kadın dün odasını değiştirdiğini söyledi.
214. oda, 7. kat, yan odam..
Afallayarak asansöre bindim ve kalbimdeki korku daha da artı. Asansörden indim ve kendi odamın da bulunduğu koridora yürüdüm. Kendi odamı geçtim sonra yanında ki kapının önünde durdum.
Ne diyeceğimi dahi bilmiyordum. Onu sevdiğimi söyleyecek cesaretim yoktu, duygularımı söze dökememek gibi bir alışkanlığım var. Ama onu üzmek vicdanımı sızlattı ve kalbimi acıttı.
Kapıyı çaldım, açan olmadı. Bir daha çaldım yine açmadı. Yine yine ve yine çaldım ama yine açmadı. Bu sefer yumruk atarak kapıya vurdum.
"Özgür içerdeysen lütfen aç kapıyı!" diye bağırdım. Ama yine ses yoktu.
"Özgür!" dedim bağırarak ama açmadı, içerde değildi.
Tabii ya ben niye onu aramıyorum? Elbise cebinden telefonumu çıkarıp onun numarasını tıkladım. Telefon çalarken saçlarıma ellerimi geçirdim ve koparacak kadar sert çektim. Canım yansın istiyordum.
Çaldı... Çaldı... Ama açmadı. Defalarca üst üste aradım ama yine açmadı. Mesaj kısmına girdim.
"Aslı otelin bir etrafını filan arasanıza bakın bir Özgür'ü görürseniz bana haber verin." Aslı başta ne olduğunu sordu ardından sonra anlatacağımı söyleyip telefonu kapatım.
"Of." dedim ellerimi saçlarıma geçirerek.
"Nerdesin ya?" kendi kendime konuşurken koridorda yürüyordun. Sonra aklıma Halil Hoca geldi ve onların okulundan sorumlu olan hocaları.
Koştum, hata uçtum ve bir dakikada lobiye indim. Bütün hocalar oturmuş sohbet ediyorlardı, Özgür'den sorumlu hoca da ordaydı, koşarak yanlarına gittim.
"Şey hocam bir şey sorabilir miyim?" Titreyen sesim ve gözlerimdeki korkuyu hepsi gördü.
